Ὁ Ἡγέτης

Ἡγέτης: ἡ σημασία καί ἐνδείξεις

Τοῦ Χρήστου Γιανναρᾶ

Ἕνας ἡγέτης (κάθε ἡγέτης) κρίνεται χωρίς προθεσμίες – ἀπό τήν πρώτη στιγμή πού ἀναλαμβάνει ἡγετικές εὐθύνες. Τό αἴτημα «νά τοῦ δώσουμε χρόνο» (νά μήν βιαστοῦμε στίς κρίσεις μας), ὅταν ἐμφανίζεται, εἶναι προγνωστικό σημάδι ἐγγυημένης ἡγετικῆς ἀνικανότητας.

Τό ἡγετικό χάρισμα δέν γεννιέται μέ τήν ἐκλογή στό ἡγετικό ὑπούργημα οὔτε τό ἀποκτᾶ κανείς μέ τόν καιρό, «μαθαίνοντας» νά ἀσκεῖ ἡγεσία. Ὁ ἡγέτης εἶναι ἡγέτης προτοῦ τόν ἐκλέξουν γιά ἡγέτη. Εἶναι ἕτοιμος νά ἡγηθεῖ ἐπειδή ἔχει στόχους, πιστεύει στούς στόχους του μέ μαχητική ἀποφασιστικότητα. Τόσο οἱ στόχοι του (τό διαγνωστικό του χάρισμα σφυρηλατημένο στό ἀμόνι ἐπίπονης σπουδῆς) ὅσο καί τό πεῖσμα γιά τήν ἐπίτευξή τους, εἶναι δεδομένα ἀμέσως εὐδιάκριτα στόν λόγο τοῦ ἡγέτη: Δέν ὑπάρχει λέξη περιττή ἤ συμβατική ὅταν μιλάει, οὔτε παραμικρή ἔκφραση πού νά ἀποβλέπει στόν ἐντυπωσιασμό καί ὄχι στήν οὐσία.

Αὐτά ἀπό τήν πρώτη στιγμή, ὅταν ἀκόμα εὐχαριστεῖ τούς ἐκλέκτορες γιά τήν ἐκλογή του. Ἡ λιτότητα λόγων, χειρονομιῶν, συναισθηματικῶν διαχύσεων ἐγγυᾶται τό ἡγετικό χάρισμα. Ὅπως καί ἡ ἱκανότητα ἀξιολόγησης τῆς ἀνθρώπινης ποιότητας: Ποιοί εἶναι οἱ ἄμεσοι συνεργάτες τοῦ ἡγέτη, οἱ ἐπιτελεῖς του, ποιοί τόν πλαισιώνουν στίς δημόσιες ἐμφανίσεις του – ἄν ἀπαιτεῖ ἀπό τούς ἐπιτελεῖς του νά τόν κρίνουν ἀδυσώπητα, νά ἐλέγχουν ἀπροκατάληπτα καί νά μεταφέρουν μέ συνέπεια στήν πράξη τή στρατηγική του.

Ὁ συμβιβασμός μέ τή μετριότητα, μέ ἀσήμαντα ἀναστήματα ἀνθρώπων πού (προφανῶς ὑστερόβουλα) συνέργησαν στήν ἐκλογή τοῦ ἡγέτη, εἶναι τεκμήριο ἀπουσίας ἡγετικοῦ χαρίσματος. Τό ἴδιο καί ὁ συμβιβασμός μέ σκοπιμότητες γιά τήν ἐξασφάλιση «ἰσορροπιῶν» στό ἐσωτερικό της ὅποιας κουζίνας ἤ καμαρίλας: κομματικῆς, κυβερνητικῆς, ἀρχιεπισκοπικῆς – ὁποιασδήποτε. Ὅσα προσόντα κι ἄν θρυλεῖται ὅτι διαθέτει ἕνας καινούργιος ἡγέτης, ἀκυρώνονται κυριολεκτικά ὅταν διανείμει θώκους ἤ ἀνεχθεῖ νά παραμείνουν σέ θώκους ἀσημαντότητες, μόνο γιά νά ξεπληρώσει ὑποχρεώσεις, νά ἐξοφλήσει ἐκδουλεύσεις ὑποστηρικτῶν του, νά χρυσώσει τό χάπι σέ ἀποτυχημένους ἀνταγωνιστές του. Ἡ ἀνοχή τῆς μετριότητας προεξοφλεῖ μέ ἀδήριτη νομοτέλεια τό Βατερλὼ τοῦ ἡγέτη.

Ὁ ἡγέτης δέν σταματάει ποτέ στό σύμπτωμα, δέν περισπᾶται στήν περιπτωσιολογία. Ἀφορμᾶται ἀπό τό σύμπτωμα γιά νά καταδείξει τά πραγματικά αἴτια πού πρέπει νά ἀντιμετωπιστοῦν γιά νά ἐκλείψει τό ἀρνητικό σύμπτωμα ἤ νά ἑδραιωθεῖ τό θετικό. Δέν ἔχει πρωτεύουσα σημασία τό ἄλφα ἤ τό βήτα πρόσωπο μέ ἀνόητους ἤ μηδενιστικούς δογματισμούς, πού τοῦ ἀνατίθενται καίριες εὐθύνες στό ὑπουργεῖο Παιδείας. Σημασία ἔχει πῶς θά ἐξασφαλιστεῖ ἡ τήρηση τοῦ Συντάγματος πού καθορίζει τούς σκοπούς τῆς Παιδείας, ὥστε νά μήν μπορεῖ ὁ κάθε ἄσχετος, τυχάρπαστος ἤ ἐξαρτημένος ἀπό «ξένα κέντρα ἀποφάσεων», ὑπουργός νά διορίζει τόν ὁποιοδήποτε συμπλεγματικό «ἀποδομιστή» ὑπεύθυνο τῶν ἐκπαιδευτικῶν προγραμμάτων.

Οὔτε σταματάει ὁ ἡγέτης στή δυσφορία ἤ στήν ἀμηχανία πού βιώνει ἡ ἑλλαδική κοινωνία ἀπό τή σχεδόν ἀνεξέλεγκτη εἰσβολή τεράστιου (γιά τά πληθυσμιακά δεδομένα τῆς χώρας) ἀριθμοῦ οἰκονομικῶν μεταναστῶν. Τό πρόβλημα γιά τόν ἡγέτη εἶναι ἡ τρομακτική ὑποβάθμιση τῆς κατά κεφαλήν καλλιέργειας τῶν Ἑλλήνων, ἑπομένως ἡ ἀνικανότητά τους νά ἀφομοιώσουν τέτοιο πλῆθος ἀλλοδαπῶν. Ἡ πείρα τῆς Ἱστορίας βεβαιώνει ὅτι, στήν περίπτωση μείξης λαῶν, φυλῶν, ἐθνοτήτων, ὁ πολιτιστικά ὑπέτερος (μέ ὑψηλότερη κατά κεφαλήν καλλιέργεια) ἀφομοιώνει τόν πολιτιστικά ὑποδεέστερο – χάρη σέ αὐτή τήν ἀρχή ὁ Ἑλληνισμός, ἀπό τήν ὑποταγή του στούς Ρωμαίους (146 π.Χ.) ὡς τό 1821, κατόρθωσε νά ἐξελληνίσει καί ἀφομοιώσει δεκαεφτά (17) διαφορετικές πληθυσμικές ὁμάδες πού κατά περιόδους εἰσέβαλαν καί ἐγκαταστάθηκαν στίς κυρίως ἑλληνικές περιοχές.

Γιά τούς σημερινούς Μετά-ἕλληνες, πολιτιστική ὑπεροχή εἶναι ἡ μεγιστοποίηση τῆς καταναλωτικῆς εὐχέρειας – ἔχουμε ἴδια ἐκδοχή καί ἀξιολόγηση τοῦ «πολιτισμοῦ» μέ τούς τριτοκοσμικούς μετανάστες. Μοιάζουμε καί πιό λιμασμένοι ἀπό αὐτούς στήν ἀπληστία μας, διολισθαίνουμε ὅλο καί περισσότερο στόν πρωτογονισμό τῆς ἰδιοτέλειας, τῆς ἐγωκεντρικῆς βουλιμίας. Βαρβαρωδέστατα ἄγλωσσοι, μέ μανιώδη «προοδευτική» ὑστερία νά «ἀπομηθεύσουμε» τήν Ἱστορία μας, νά ἀποποιηθοῦμε κάθε πολιτιστικό κληροδότημα: σέ ποιά ἑλληνική ταυτότητα νά προσλάβουμε ἄξεστους τριτοκοσμικούς μετανάστες; Ἕνας μπροστάρης μέ ἡγετικό χάρισμα ξέρει ὅτι τό κοινωνικό πρόβλημα πού δημιουργοῦν οἱ δύσμοιροι ἀλλοδαποί δέν ἀντιμετωπίζεται μέ ἐλέγχους ἀστυνομικούς ἤ μέ παροχές δικαιωμάτων ψήφου. Τό πρόβλημα ἀπαιτεῖ ἄλλη πολιτική στελέχωση τοῦ ὑπουργείου Παιδείας, ἄλλη ὀργάνωση τῶν σχολείων, ριζική ἀλλαγή τῶν πανεπιστημιακῶν τμημάτων πού ἑτοιμάζουν ἐκπαιδευτικούς. Χρειάζονται μέτρα ἀναβάθμισης τῆς συλλογικῆς αὐτοσυνειδησίας καί ἀξιοπρέπειας, γιά νά ἀντιμετωπιστεῖ τό πρόβλημα τῆς εἰσβολῆς τῶν μεταναστῶν.

Πίσω ἀπό τήν ἀπειλή, ὁ ἡγέτης θά διαβλέψει τήν εὐκαιρία: Ὁ Ἑλληνισμός φθίνει πληθυσμικά μέ ρυθμούς πού ἐγγυῶνται ἐγγύτατη τήν ἱστορική του ἐξαφάνιση. Ἡ ἀπειλή κατάλυσης τῆς κοινωνικῆς συνοχῆς ἀπό τήν ἀνεξέλεγκτη εἰσροή ἀλλοδαπῶν στή χώρα μπορεῖ, πολιτικά, νά μετατραπεῖ σέ εὐκαιρία μέ τήν ἀφομοίωση τῶν ἐπήλυδων. Γι’ αὐτό καί ἡ ἐκπαιδευτική πολιτική, ὅπως καί ὁ κοινωνικός ἔλεγχος τῶν ΜΜΕ (τό Ἐθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο), μαζί μέ οἰκονομική ἐνίσχυση (ὄχι δημεύσεις) τοῦ κοινωνικοῦ ἔργου τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἐνοριῶν, εἶναι τά πρωτεύοντα μέτρα γιά νά νιώσουν οἱ μετανάστες τήν Ἑλλάδα καινούργια πατρίδα τους, ἐπιθυμητή καί σεβαστή.

Μέ σπιθαμιαίους ἡγέτες, δεκαετίες τώρα, τό ὑπουργεῖο Παιδείας καί τά ἀσυνείδητης κερδοσκοπίας ΜΜΕ ἀπεργάζονται μεθοδικά τόν ἀφελληνισμό τῶν Ἑλλήνων, ὄχι τόν ἐξελληνισμό τῶν ἐπήλυδων. Τυχάρπαστες μετριότητες, σέ ρόλους πρακτορίσκων ξένων συμφερόντων καί ὑπηρεσιῶν, προωθοῦνται σέ καίριες γιά τήν Παιδεία καί τήν Ἐνημέρωση θέσεις. Καί ἄν καταγγελθεῖ ἡ αὐθαιρεσία, ἐξεγείρεται ἀστραπιαία ἡ συντονισμένη μέ ἀπίστευτη ὁμοτροπία (σάν ἀπό ντουντούκα) ὁμάδα τῶν «προοδευτικῶν» ἐθνομηδενιστῶν, ἀπό τή νεοφιλελεύθερη Δεξιά ὡς τήν «ἀνανεωτική» τάχα Ἀριστερά, γιά νά παραμείνουν ἀμετακίνητοι οἱ τριτοκλασάτοι πρακτορίσκοι στά πόστα τους.

Τό πολιτικό σύστημα στήν Ἑλλάδα ἀποκλείει νά ἐμφανιστεῖ ἡγέτης μέ στόφα ἡγέτη. Τά κόμματα ἔχουν ἀποδειχθεῖ ἐπαγγελματικές συντεχνίες, μαφίες διαπλεκόμενων συμφερόντων, ὅπου «σταδιοδρομεῖ» κανείς ξεκινώντας ἀπό τόν συνδικαλισμό ἤ τίς κομματικές νεολαῖες, δηλαδή μόνο πειθήνια ὑποταγμένος στούς ὅρους τοῦ συστήματος. Ὅσες προθεσμίες κι ἄν δώσουμε στούς κατά συνθήκη ἡγέτες, τόλμη ριζικῶν θεσμικῶν μεταρρυθμίσεων γιά κοινωνική ἀνάταξη δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει. Ὁ δημόσιος λόγος πού ζητάει, δεκαετίες τώρα, πολιτική ἀλλαγή, θά παραμείνει ἐξωπραγματικό εὐχολόγιο.

Ὁ Ἑλληνισμός δέν εἶναι φυλετική ἰδιότητα, εἶναι πολιτισμός. Ἄν ἡ οἰκονομική μας κρίση ἐπιταθεῖ καί ἀρχίσουν οἱ ἐπιθέσεις καί λεηλασίες στά σοῦπερ μάρκετ, θά εἶναι ἀνύπαρκτη ἡ διαφορά τῶν ἀφελληνισμένων Ἑλλήνων ἀπό τούς μή ἐξελληνισμένους ἀλλοδαπούς.