Κάποτε πού εἶχα φιλοξενηθεῖ στήν Ἀθήνα σ’ ἕναν φίλο μου, μὲ παρακάλεσε νὰ δεχθῶ ἕναν οἰκογενειάρχη πρὶν φωτίσει, γιατί ἄλλη ὥρα δὲν εὐκαιροῦσε. Ἦρθὲ λοιπὸν χαρούμενος καὶ συνέχεια δοξολογοῦσε τὸ Θεό.
Εἶχε δὲ πολλὴ ταπείνωση καὶ ἁπλότητα καὶ μὲ παρακαλοῦσε νὰ εὔχομαι γιὰ τὴν οἰκογένειά του. Ὁ ἀδελφὸς αὐτὸς ἦταν γύρω στὰ 38 ἐτῶν καὶ εἶχε 7 παιδιά. Δύο (2) τὸ ἀνδρόγυνο καὶ ἄλλοι δύο (2) οἱ γονεῖς του, ἐν ὃλῳ 11 ψυχές. Ἔμεναν ὅλοι σ’ ἕνα δωμάτιο.
Μοῦ ἔλεγε δὲ μὲ τὴν ἁπλότητά του: «Ὄρθιους μᾶς χωράει τὸ δωμάτιο, ἀλλ’ ὅταν ξαπλώνουμε δὲν μᾶς παίρνει, λίγο στενόχωρα. Δόξα τῷ Θέῷ, τώρα κάναμε ἕνα ὑπόστεγο γιὰ κουζίνα καὶ βολευτήκαμε. Ἐμεῖς ἔχουμε καὶ στέγη, Πάτερ μου, ἐνῶ ἄλλοι μένουν στὴν ὕπαιθρο».
Ἡ ἐργασία του ἦταν σιδερωτής, καὶ ἐνῶ ἔμενε στήν Ἀθήνα, ἔφευγε πρὶν φωτίσει, γιὰ νὰ βρεθεῖ στὸν Πειραιᾶ, ἐκεῖ ἐργαζόταν. Ἀπὸ τὴν ὀρθοστασία καὶ τὶς πολλὲς ὑπερωρίες τὰ πόδια του εἶχαν κιρσοὺς καὶ τὸν ἐνοχλοῦσαν, ἀλλὰ ἡ πολλὴ ἀγάπη του πρὸς τὴν οἰκογένειά του τὸν ἔκανε νὰ ξεχνάει τοὺς πόνους καὶ τὶς ἐνοχλήσεις.
Ἐλεεινολογοῦσε μάλιστα τὸν ἑαυτό του συνέχεια, καὶ ἔλεγε ὅτι δὲν ἔχει οὔτε ἀγάπη, γιατί δὲν κάνει καλοσύνες σὰν Χριστιανός, καὶ ἐπαινοῦσε τὴ γυναῖκα του, ὅτι ἐκείνη κάνει καλοσύνες, διότι ἐκτὸς ἀπὸ τὰ παιδιὰ καὶ τοὺς γέρους, πού φροντίζει, πηγαίνει καὶ παίρνει τὰ ροῦχα ἀπὸ τοὺς γέρους τῆς γειτονιᾶς, τοὺς πλένει, καὶ τοὺς συγυρίζει καὶ τὰ σπίτια, τοὺς φτιάχνει καὶ καμιὰ σούπα.
Ἔβλεπε κανεὶς στὸ πρόσωπο τοῦ καλοῦ αὐτοῦ οἰκογενειάρχου, ζωγραφισμένη τὴ Θεία Χάρη. Εἶχε μέσα του τὸν Χριστό, ἦταν γεμᾶτος χαρὰ καὶ τὸ δωμάτιό του γεμᾶτο ἀπὸ παραδεισένια χαρά.
Ἐνῶ αὐτοὶ πού δὲν ἔχουν μέσα τους τὸν Χριστό, εἶναι γεμᾶτοι ἀπὸ ἄγχος, καὶ δύο ἄνθρωποι νὰ εἶναι, δὲν χωρᾶνε μέσα σὲ ἕνδεκα δωμάτια. Ἐνῶ οἱ 11 αὐτοὶ ἄνθρωποι μὲ τὸ Χριστὸ χωροῦσαν μέσα σ’ ἕνα δωμάτιο.
