Ἐννόημα
    Ἐννόημα
  • !

    Κατὰ τὰς τελευταίας δημοτικὰς ἐκλογὰς, ὁ Παῦλος Λὲκος ἐξελέγη πρόεδρος τῆς Κοινότητος εἰς τὴν ἰδιαιτέραν πατρίδα του.
    Δὲν ἦτο οὔτε ὁ πλουσιώτερος οὔτε ὁ γεροντότερος οὔτε ὁ πλέον ἐγγράμματος τῆς κωμοπόλεως. Ἦτο ὅμως ὁ ἀγαπητότερος μεταξὺ τῶν συμπολιτῶν του. Ἦτο τὸ «καλὸ παιδί», ὅπως τὸν ἔλεγον ὅλοι, καὶ ὅταν ἦτο μικρὸς καὶ τώρα ποὺ ἦτο μεγάλος.

  • !

    Μετὰ τὴν ἐκλογὴν, οἱ συμπολῖται του παρέθεσαν εἰς αὐτὸν τιμητικὸν γεῦμα, εἰς τὸ ὁποῖον προσεκλήθη νὰ παραστῇ καὶ ὁ γηραιὸς διδάσκαλος τῆς κωμοπόλεως, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε διδάσκαλός του, ὅπως καὶ τῶν περισσοτέρων κατοίκων τῆς Κοινότητος.

  • !

    «Πρὶν ἐκλέξετε, κύριοι, πρόεδρόν σας τὸν Παῦλον Λέκον, τὸν εἶχεν ἐκλέξει πρόεδρόν του πρὸ εἴκοσιν ἐτῶν τὸ δημοτικὸν σχολεῖον τῆς Κοινότητός μας. Οἱ περισσότεροι ἐξ ὑμῶν ἦσθε τότε συμμαθηταί του καὶ μαθηταί μου. Σήμερον δὲν ἐκάμετε ἄλλο τίποτε, παρὰ νὰ ἐπαναλάβετε τὴν παλαιὰν ἐκείνην ψηφοφορίαν…».

  • !

    «Ἐνθυμεῖσθε πόσον καλὸς καὶ πρόθυμος ἦτο ἀπέναντι ὅλων τῶν συμμαθητῶν του. Ὅ,τι εἶχε τὸ ἐμοιράζετο μαζί τους. Καὶ τοὺς βαθμούς του ἀκόμη. Καλὸς μαθητὴς αὐτός, ἐβοηθοῦσε τοὺς πλέον ἀδυνάτους εἰς τὰ μαθήματα, ὥστε νὰ πάρουν καὶ ἐκεῖνοι καλὸν βαθμόν.
    Δὲν ἔφαγε ποτὲ μόνος του τὸ πρόγευμα, τὸ ὁποῖον τοῦ ἔβαζε ἡ μήτηρ του εἰς τὴν σάκκαν του. Τὸ ἐμοιράζετο καὶ αὐτὸ μὲ τὸὺς πτωχοτέρους τῆς τάξεως. Ὅτὰν ἔχανε κανεὶς τὸ μολύβι του, αὐτὸς τοῦ ἐδάνειζε τὸ ἰδικόν του. Ὅτὰν εἶχε λησμονήσει κανεὶς εἰς τὸ σπίτι του τὸν χάρακά του, αὐτὸς τοῦ ἔδιδεν ἄλλον.
    Ὅταν τὸ μελανοδοχεῖον κανενὸς δὲν εἶχε μελάνην, αὐτὸς πάλιν τοῦ τὸ ἐγέμιζεν ἀπὸ τὸ ἰδικόν του. Καὶ ὅταν κάποιος πτωχὸς συμμαθητής του δὲν εἶχε τὰς ὀλίγας δραχμάς, τὰς ὁποίας ἐχρειάζετο διὰ νὰ λάβῃ μέρος εἰς τὴν σχολικὴν ἐκδρομήν, αὐτὸς πάλιν ἐζήτει ἀπὸ τὴν μητέρα του χρήματα καὶ τὰ ἔδιδε μυστικὰ εἰς τὸν συμμαθητήν του, διὰ νὰ μὴ τὸν προσβάλῃ.

  • !

    Ἀπὸ τὰ μικρὰ αὐτὰ πράγματα, ἐφαίνετο ποῖος ἦτο ὁ μὶκρὸς ἐκεῖνος μαθητής. Διότι δὲν χρειάζονται μεγάλα πράγματα, διὰ νὰ φᾶνῇ ὁ καλὸς καὶ ὁ κακός. Καὶ ὁ Παῦλος ἦτο καλός. Ἦτὸ ὁ “καλὸς Παυλάκης”. Διὰ νὰ τὸν ἐκλέξετε σήμερον πρόεδρόν σας, σημαίνει, ὅτι ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι ὁ ἴδιος».

  • !

    «Ὅπως καὶ εἰς τὸ σχολεῖον… ἐξηκολούθησεν ὁ γηραιὸς διδάσκαλος. Καὶ ἕνας ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος κάμνει τὸ καλὸν εἰς τοὺς ὁμοίους του, θὰ κάμῃ τὸ καλὸν εἰς τὴν Κοινότητα, τῆς ὁποίας τὴν διοίκησιν τοῦ ἐνεπιστεύθητε. Περὶ τούτου νὰ εἶσθε βέβαιοι».

  • !

    Ἦτο τὸ τελευταῖον “ἄριστα”, τὸ ὁποῖον εἶχε λάβει ὁ “καλὸς Παυλάκης” ἀπὸ τὸν διδάσκαλόν του. Καὶ ἦτο τὸ ὡραιότερον ἀπὸ ὅλα.

Ὁ Κοινοτάρχης

 

Κατὰ τὰς τελευταίας δημοτικὰς ἐκλογὰς, ὁ Παῦλος Λὲκος ἐξελέγη πρόεδρος τῆς Κοινότητος εἰς τὴν ἰδιαιτέραν πατρίδα του.

Δὲν ἦτο οὔτε ὁ πλουσιώτερος οὔτε ὁ γεροντότερος οὔτε ὁ πλέον ἐγγράμματος τῆς κωμοπόλεως. Ἦτο ὅμως ὁ ἀγαπητότερος μεταξὺ τῶν συμπολιτῶν του. Ἦτο τὸ «καλὸ παιδί», ὅπως τὸν ἔλεγον ὅλοι, καὶ ὅταν ἦτο μικρὸς καὶ τώρα ποὺ ἦτο μεγάλος.

Μετὰ τὴν ἐκλογὴν, οἱ συμπολῖται του παρέθεσαν εἰς αὐτὸν τιμητικὸν γεῦμα, εἰς τὸ ὁποῖον προσεκλήθη νὰ παραστῇ καὶ ὁ γηραιὸς διδάσκαλος τῆς κωμοπόλεως, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε διδάσκαλός του, ὅπως καὶ τῶν περισσοτέρων κατοίκων τῆς Κοινότητος.

Μὲ πόσην συγκίνησιν ἐδέχθη τὴν πρόσκλησιν ὁ σεβαστὸς γέρων! Ἡ τιμή, ἡ ὁποία ἀπενέμετο πρὸς τὸν μαθητήν του, ἀπετέλει δι’ αὐτὸν τὴν μεγαλυτέραν ἱκανοποίησιν.

Καὶ κατὰ τὰ ἐπιδόρπια, μόλις συγκρατῶν τὴν συγκίνησίν του, ὕψωσε τὸ πότήριόν του καὶ προέπιε εἰς ὑγείαν τοῦ νέου Κοινοτάρχου, μὲ τὰ ἑξῆς ὡραῖα λόγια:

«Πρὶν ἐκλέξετε, κύριοι, πρόεδρόν σας τὸν Παῦλον Λέκον, τὸν εἶχεν ἐκλέξει πρόεδρόν του πρὸ εἴκοσιν ἐτῶν τὸ δημοτικὸν σχολεῖον τῆς Κοινότητός μας. Οἱ περισσότεροι ἐξ ὑμῶν ἦσθε τότε συμμαθηταί του καὶ μαθηταί μου. Σήμερον δὲν ἐκάμετε ἄλλο τίποτε, παρὰ νὰ ἐπαναλάβετε τὴν παλαιὰν ἐκείνην ψηφοφορίαν…».

«Μάλιστα, μάλιστα!» τὸν διέκοψαν πολλαὶ φωναί.

«…Διότι – ἐξηκολούθησε δακρύων ἀπὸ συγκίνησιν ὁ γηραιὸς διδάσκαλος – ὁ Κοινοτάρχης Παῦλος Λὲκος ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι καὶ σήμερον “ὁ καλὸς Παυλάκης”, ὁ μαθητὴς τῆς 6ης τοῦ δημοτικοῦ.

Διότι ἐκεῖνο, πὸὺ εἶναι κανεὶς εἰς τὸ σχολεῖον, ἐξακολουθεῖ, ὅσα ἔτη καὶ ἂν πέράσουν, νὰ εἶναι ἀργότερον καὶ εἰς τὴν κοινωνίαν. Δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ σᾶς παρουσιάσω ἐγὼ τὸν παλαιὸν μαθητήν μου. Τὸν γνωρίζετε οἱ περισσότεροι. Ἀλλὰ καὶ ὅσοι δὲν τὸν ἐγνωρίσατε, τότε εἶναι ὡς νὰ τὸν ἐγνωρίσατε. Διότι, ὅπως εἴπομεν, ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι ὁ ἴδιος: Ὁ “καλὸς Παυλάκης”…».

«Ζήτω τοῦ Παυλάκη!» ἠκούσθη μία φωνή.

Ὅλοι ἐγέλασαν διὰ τὴν διακοπὴν καὶ ὁ γηραιὸς διδάσκαλος ἐξηκολούθησεν:

«Ἐνθυμεῖσθε πόσον καλὸς καὶ πρόθυμος ἦτο ἀπέναντι ὅλων τῶν συμμαθητῶν του. Ὅ,τι εἶχε τὸ ἐμοιράζετο μαζί τους. Καὶ τοὺς βαθμούς του ἀκόμη. Καλὸς μαθητὴς αὐτός, ἐβοηθοῦσε τοὺς πλέον ἀδυνάτους εἰς τὰ μαθήματα, ὥστε νὰ πάρουν καὶ ἐκεῖνοι καλὸν βαθμόν.

Δὲν ἔφαγε ποτὲ μόνος του τὸ πρόγευμα, τὸ ὁποῖον τοῦ ἔβαζε ἡ μήτηρ του εἰς τὴν σάκκαν του. Τὸ ἐμοιράζετο καὶ αὐτὸ μὲ τὸὺς πτωχοτέρους τῆς τάξεως. Ὅτὰν ἔχανε κανεὶς τὸ μολύβι του, αὐτὸς τοῦ ἐδάνειζε τὸ ἰδικόν του. Ὅτὰν εἶχε λησμονήσει κανεὶς εἰς τὸ σπίτι του τὸν χάρακά του, αὐτὸς τοῦ ἔδιδεν ἄλλον.

Ὅταν τὸ μελανοδοχεῖον κανενὸς δὲν εἶχε μελάνην, αὐτὸς πάλιν τοῦ τὸ ἐγέμιζεν ἀπὸ τὸ ἰδικόν του. Καὶ ὅταν κάποιος πτωχὸς συμμαθητής του δὲν εἶχε τὰς ὀλίγας δραχμάς, τὰς ὁποίας ἐχρειάζετο διὰ νὰ λάβῃ μέρος εἰς τὴν σχολικὴν ἐκδρομήν, αὐτὸς πάλιν ἐζήτει ἀπὸ τὴν μητέρα του χρήματα καὶ τὰ ἔδιδε μυστικὰ εἰς τὸν συμμαθητήν του, διὰ νὰ μὴ τὸν προσβάλῃ.

Ἀπὸ τὰ μικρὰ αὐτὰ πράγματα, ἐφαίνετο ποῖος ἦτο ὁ μὶκρὸς ἐκεῖνος μαθητής. Διότι δὲν χρειάζονται μεγάλα πράγματα, διὰ νὰ φᾶνῇ ὁ καλὸς καὶ ὁ κακός. Καὶ ὁ Παῦλος ἦτο καλός. Ἦτὸ ὁ “καλὸς Παυλάκης”. Διὰ νὰ τὸν ἐκλέξετε σήμερον πρόεδρόν σας, σημαίνει, ὅτι ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι ὁ ἴδιος».

«Μάλιστα, μάλιστα!» ἐφώναξεν εἷς ἐκ τῶν ἀκροατῶν. Θυσιάζεται διὰ τοὺς ἄλλους. Καὶ δι’ αὐτὸ μόνον φίλους ἔχει εἰς τὸν τόπον.

«Ὅπως καὶ εἰς τὸ σχολεῖον… ἐξηκολούθησεν ὁ γηραιὸς διδάσκαλος. Καὶ ἕνας ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος κάμνει τὸ καλὸν εἰς τοὺς ὁμοίους του, θὰ κάμῃ τὸ καλὸν εἰς τὴν Κοινότητα, τῆς ὁποίας τὴν διοίκησιν τοῦ ἐνεπιστεύθητε. Περὶ τούτου νὰ εἶσθε βέβαιοι.

Σᾶς συγχαίρω λοιπόν, κύριοι, διὰ τὴν ἐκλογήν σας, συγχαίρω τὸν ἀγαπητόν μου μαθητὴν διὰ τὴν τίμήν, τῆς ὁποίας ἔγινεν ἄξιος, καὶ τέλος συγχαίρω τὸν ἑαυτόν μου διὰ τὸν μαθητήν μου. Σήμερον μοῦ ἀπέδωσε πλουσιοπαρόχως τὰ τροφεῖα. Εἰς ὑγείαν του!».

Καὶ μὲ τὴν τελευταίαν λέξιν ἐνηγκαλίσθη δακρύων τὸν παλαιόν του μαθητὴν καὶ τὸν ἠσπάσθη εἰς τὸ μέτωπον ἐν μέσῳ τῆς γενικῆς συγκινήσεως.

Ἦτο τὸ τελευταῖον “ἄριστα”, τὸ ὁποῖον εἶχε λάβει ὁ “καλὸς Παλάκης” ἀπὸ τὸν διδάσκαλόν του. Καὶ ἦτο τὸ ὡραιότερον ἀπὸ ὅλα.

Ἀναγνωστικὸ Ε΄ Δημοτικοῦ

Γ. Καλαματιανοῦ, Θ. Γιαννοπούλου, Δ. Δούκα, Δ. Δεληπέτρου Ν. Κοντόπουλου (1955)