Ὁ κίνδυνος τῆς μαλθακότητας

Τοῦ π. Φιλοθέου Φάρου

Οἱ γλάροι στὶς ἀκτὲς τῆς πολιτείας Ὄρεγκον τῶν ΗΠΑ παλαιότερα κυκλοφοροῦσαν πέραν τοῦ Εἰρηνικοῦ καθημερινὰ γιὰ τροφή, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὶς καταιγίδες καὶ τὶς θύελλες ὅμως, ὅταν ἀναπτύχθηκε κάποια βιομηχανία κονσερβοποίησης τοῦ σολομοῦ, ζοῦσαν ἀπὸ τὶς τεράστιες ποσότητες ἀπορριμμάτων ἀπὸ τὰ ἐργοστάσια κονσερβοποιίας. Ὅταν ἀργότερα, κατὰ τὴ διάρκεια τῆς οἰκονομικῆς κρίσης, αὐτὰ τὰ ἐργοστάσια ἔκλεισαν, οἱ γλάροι εἶχαν τόσο πολὺ χάσει τὸ ἔνστικτο καὶ τὴ θέληση νὰ πετοῦν, ποὺ πείνασαν τόσο ὥστε νὰ πεθαίνουν κατὰ ἑκατοντάδες.

Κάποιες γενεὲς παιδιῶν, ποὺ ὁ γονεῖς τους ἐκαυχῶντο ὅτι φρόντιζαν νὰ μὴ λείπει τίποτε ἀπὸ τὰ παιδιά τους, καὶ πολλοὶ ἄνθρωποι μετὰ τὸν δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο μέχρι τὶς ἡμέρες μας, ἔγιναν θύματα τῆς εὐκολίας καὶ τῆς εὐημερίας. Οἱ ἀνέσεις καὶ οἱ εὐκολίες δὲν εἶναι ὁπωσδήποτε κάτι ἀρνητικό. Γίνονται ὅμως ἐπικίνδυνες ὅταν δημιουργοῦν μία ψεύτικη ἀσφάλεια καὶ μᾶς κάνουν τόσο εὐχαριστημένους καὶ ἱκανοποιημένους ὥστε νὰ γινώμεθα ὀκνηροὶ στὸ σῶμα καὶ ἀδιάφοροι στὸ πνεῦμα.

Τελικά, ὅσο καὶ νὰ αὐτὸ ἀκούγεται παράξενο, δὲν εἶναι ἡ εὔκολη ζωὴ ἡ καλὴ ζωή.