Βλέποντας τό χάλι τῆς χώρας, πού ζεῖ μέ τό χέρι ἁπλωμένο καί ἐξαρτᾶται ἀπό τήν ἀνάγκη καί τήν καλοσύνη τῶν ξένων, σέ πιάνει ἀπελπισία καί θυμός μεγάλος, γιά ὅλους καί γιά ὅλα.
Γιά τήν πολιτική, γιά τά κόμματα καί τά πρόσωπα, γιά αὐτό τόν εὐρύ κύκλο τῶν ἀνεύθυνων καί ἀνίδεων ἀνθρώπων, πού παριστάνουν τούς εἰδικούς καί εἶναι ἕτοιμοι νά μιλήσουν γιά ὅλα, παρ\’ ὅτι δέν ξέρουν τήν τύφλα τους.
Γιά τούς ἡγήτορες πού δέν ἔχουν σηκώσει οὔτε πέτρα στή ζωή τους καί φιλοδοξοῦν νά κυβερνήσουν μία χώρα ὁλόκληρη στηριζόμενοι στήν ἱστορικότητα τῆς οἰκογένειάς τους, στίς παραδόσεις τοῦ κόμματός τους ἤ ἁπλῶς σέ μία ἀνόητη φιλοδοξία τους πού τούς καλλιεργήθηκε καί δέν τούς ἐπιτρέπει νά δοῦν τό προφανές ὅτι ἡ ἐξουσία, εἰδικά στίς παροῦσες συνθῆκες, εἶναι πουκάμισο ἀδειανό, μία Ἑλένη, τήν ὁποία δέν ξέρουν, δέν ἀγάπησαν πραγματικά, ἀλλά τήν καταδιώκουν γιά τό καπρίτσιο τῆς μάνας, τοῦ πατέρα ἤ ἑνός πανύψηλου ἐγώ, πού ταιριάζει πιότερο στόν ἴσκιο τούς παρά στό πραγματικό μπόι τους.
Γιά τούς βουλευτές πού κέρδισαν μία θέση στό Κοινοβούλιο καί νόμισαν ὅτι ἀπέκτησαν ἄδεια ἄσκησης κλειστοῦ ἐπαγγέλματος, τήν ὁποία δέν μποροῦν νά φαντασθοῦν ὅτι μπορεῖ νά χάσουν.
Γιά τούς τραπεζίτες πού καμάρωναν ἐπί χρόνια γιά τά κέρδη καί τά μπόνους πού καταβρόχθιζαν καί τώρα βλέπουν τούς οἴκους τῶν Μεδίκων νά πέφτουν ἀπό τά δικά τους κρίματα, ἀπό τήν ἀδυναμία τους νά προβλέψουν πώς θά \’ρθουν καί μέρες κακές.
Γιά τούς περισπούδαστους ἐπιχειρηματίες πού δέν ἔχαναν εὐκαιρία νά ἐπιδεικνύουν τά πλούτη τους καί τώρα προσπαθοῦν νά κρυφτοῦν σέ μέρη ἀπομακρυσμένα. Ἀκόμη καί τούς «ναούς» τῆς Μυκόνου πού ἄλλοτε προσκυνοῦσαν τώρα ἀρνοῦνται.
Γιά τούς δικαστές πού συμβιβάσθηκαν μέ μία θέση στίς ἀνώτερες βαθμίδες τῆς Δικαιοσύνης καί τά ἔκαναν πλακάκια μέ ἐπισήμους καί ἐνδιάμεσους καί εἶδαν τήν ἀπόδοση δικαιοσύνης ὡς εὐκαιρία πλουτισμοῦ καί ἀνέλιξης.
Γιά τούς ἐπιστήμονες, γιά τούς πανεπιστημιακούς, γιά τούς γιατρούς, γιά ὅλους ἐκείνους πού σπούδασαν στά καλύτερα σχολεῖα τῆς Εὐρώπης καί τῆς Ἀμερικῆς καί ἦλθαν πίσω γιά νά ταυτισθοῦν μέ ἕνα σύστημα ἁμαρτωλό, γιά τά λεφτά, τό ἐξοχικό καί τήν πισίνα.
Ἀλλά καί γιά τό σινάφι μας, γιά τούς ἐκδότες πού νόμισαν ὅτι θά ζοῦν αἰώνια προστατευμένοι ἀπό τῆς ἐξουσίας τά κλαδιά, γιά τά πολυδοξασμένα παιδιά τῆς ἐνημέρωσης, πού ἐπίαναν τά πάνω – πάνω, τόν ἀφρό καί δέν ἐμβάθυναν ποτέ, οὔτε ἔβλεπαν τίποτε ἄλλο πέρα τούς φίλους τους καί τίς συνεργαζόμενες δυνάμεις, πολιτικές, ἐπιχειρηματικές, μιντιακές καί ἐκεῖνες πού τίς δόξαζαν στά σαλόνια τῆς συναλλαγῆς.
Γιά ὅλους ἐμᾶς, τέλος πάντων, πού δέν εἴχαμε τίς ἐσωτερικές δυνάμεις νά ἀντισταθοῦμε μέ σθένος καί συμβιβασθήκαμε γιά τά ἀγαθά τοῦ ἑνός μέτριου βίου, πού ἔδινε ὅτι ἔδινε, ἀλλά ἀφαιροῦσε ἄλλα κι ἄλλα.
Κακά τά ψέματα, γιά ὅλα αὐτά καί ἄλλα τόσα, ἡ χώρα ἔφθασε στή σημερινή δεινή θέση νά ἐξαρτᾶται ἀπό τόν ἕνα καί ἀπό τόν ἄλλο.
Ὡστόσο, μπορεῖ νά σωθεῖ. Ἁπλῶς ὀφείλει νά σηκωθεῖ, ἀφοῦ πρῶτα αὐτοαποκαλυφθεῖ, αὐτοφανερωθεῖ καί ἀποδεχθεῖ εὐθύνη καί βάρη. Καί ἀφοῦ ὑποστεῖ τή βάσανο τῆς αὐτογνωσίας, νά κινητοποιηθεῖ καί νά ἀναλάβει δυνάμεις.
Γιατί ἁπλούστατα τούτη ἡ χώρα δέν εἶναι γιά πέταμα.
Ἔχει δυνάμεις καί δυνατότητες, ἔχει κόσμο ἀξιοπρεπῆ, ἀγωνιστές καί μαχητές, πολίτες πού ξέρουν καί μποροῦν, πρόσωπα πού εἶναι ἕτοιμα νά ἀναλάβουν εὐθύνη καί δέν φείδονται προσπαθειῶν, εἶναι ἕτοιμοι νά θυσιάσουν ἀγαθά, νά ἀποδεχθοῦν λιτό βίο καί νά παλέψουν γιά τό κοινό καλό.
Εἶναι πολλές οἱ σχολάζουσες δυνάμεις τῆς χώρας.
Ἐκεῖ ἔξω ὑπάρχουν πολίτες ἰδιαίτεροι, ἀφοσιωμένοι στή δουλειά τούς μικροί καί μεγάλοι παραγωγοί, ἐπαγγελματίες εἰλικρινεῖς, ἐργάτες πού μοχθοῦν, ἐπιστήμονες πού παλεύουν, προσωπικότητες ξεχωριστές πού δέν ἔχουν καμία σχέση μέ τά ἐγωπαθῆ στυλάκια τῆς κάθε ἐξουσίας. Ὅλοι αὐτοί μποροῦν νά ἐγερθοῦν καί νά στηρίξουν προσπάθειες ἀληθινές, εἰλικρινεῖς. Ἀρκεῖ νά πεισθοῦν ὅτι ἡ χώρα μπορεῖ νά ξαναγεννηθεῖ, νά ξαναστηθεῖ ἀπό τήν ἀρχή, χωρίς ἐνδιάμεσους καί διαμεσολαβητές, μέ δικαιώματα καί ὑποχρεώσεις, μέ ἐλπίδα καί προσδοκία.
