![\"\"](\"/images/stories/arthro/PSIF_VIVLIO/PAREMABASEIS/20190228c.jpg\")
Κύριε διευθυντά
Πριν από λίγες ημέρες μπήκα στο πλοίο «Διονύσιος Σολωμός» της εταιρείας Zante Ferries. Αποφάσισε και η μητέρα μου, με μικρά κινητικά προβλήματα, να έρθει μαζί μου. Είχαμε άγχος: θα έχει το πλοίο ανελκυστήρα, πώς θα ανέβει, πώς θα κατέβει, θα δυσκολευτεί πολύ, τι το ήθελε, δεν καθόταν σπίτι της; Φοβόμασταν ότι το προσωπικό δεν θα ασχοληθεί με εμάς. Ομως προς μεγάλη μας έκπληξη, ζήσαμε την αντίθετη συμπεριφορά. Ο καμαρότος του πλοίου, ανέλαβε να ανεβάσει τη μητέρα μου, να μεταφέρει τα πράγματά της, να της κάνει αστεία για να αισθανθεί καλύτερα. Το ταξίδι πήγε μια χαρά.
Γυρίσαμε μία μέρα μετά, και ελπίζαμε να είναι πάλι ο ίδιος υπάλληλος. Ηταν εκεί. Κρατώντας το pourboire στο χέρι, νιώθοντας ότι πραγματικά το παλικάρι το αξίζει, δέχθηκα την άρνηση. Δεν ήθελε με τίποτα να λάβει αυτό που εγώ είχα χαρά να του δώσω για το φιλότιμό του, για τον επαγγελματισμό του, για το αληθινό του ενδιαφέρον. Πήγα να τον κοροϊδέψω κιόλας, αφήνοντας το pourboire στην υποδοχή. Ηρθε με αξιοπρέπεια και ωραία λόγια και μου το επέστρεψε. Χωρίς ψευτιά και καθωσπρεπισμό, αλλά με το φιλότιμο του συνανθρώπου της διπλανής πόρτας.
Κατέβασε τουλάχιστον 5 επιβάτες με κινητικά προβλήματα. Εκανε τα αστεία, ήταν χαμογελαστός, και πάνω απ’ όλα, δεν ήταν «δήθεν» για να πάρει το κατιτίς του, εστιάζοντας μόνο στην προσπάθεια να μη νιώσεις ανήμπορος.
Η μητέρα μου ήταν χαρούμενη στο ταξίδι που πήγαν όλα καλά. Θα τολμήσει και άλλα ταξίδια. Αυτοί οι άνθρωποι θα μας πάνε παρακάτω και ας αγκομαχούν να τα βγάλουν πέρα. Καθάριο βλέμμα και καθάρια ψυχή. Χάρις σε αυτόν ζεστάθηκε και η δική μας. Το φιλότιμο αυτό είναι ό,τι πιο καλό έχει αυτή η χώρα και μας κάνει όλους περήφανους.
Σεμίραμις Κοκκίνου
Ἐπιστολὴ πρὸς τὴν ἐφημερίδα Καθημερινή 27/2/2019
