Ἕνας συγγραφέας. ὁ Δημήτρης Νόλλας, ἐπ᾿ εὐκαιρίᾳ τῆς ἔκδοσης ἑνός καινούργιου του βιβλίου, ἔδωσε συνέντευξη («Καθημερινή», 22‐3‐09). Στό τέλος τῆς συζήτησης ἀπαντώντας σέ ἐρωτήσεις εἶπε πράγματα πολύ ἐνδιαφέροντα,
‐Ποιά σχέση ἔχετε μέ τήν πίστη;
‐Ἀγωνίζομαι νά πιστεύω. Δέν εἶναι εὔκολο πρᾶγμα αὐτό.
‐Εἶναι κάτι πού ἀνακαλύψατε ὄψιμα στή ζωή σας;
‐Ὄχι. Μεγάλωσα σέ σπίτι χριστιανικό, πού ἀπό νωρίς μέ ὁδήγησε στήν ἐκκλησία. Ἡ μάνα μου κυρίως· πού ἦταν βαθύτατα χριστιανή. Ἀρκετά νωρίς εἶχε μπεῖ ἡ σχέση μου μέ τήν ἐκκλησία καί τούς ἀνθρώπους της. Αὐτό στή μετεφηβική μου ἡλικία ἑνώθηκε μέ τήν πολιτική, γιατί τό αἴτημα γιά κοινωνική δικαιοσύνη δέν καθησύχαζε ἀπό τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ, δέν ἀρκοῦσε. Ὁ ἀγώνας μου ὅμως νά πιστέψω, ἔρχεται ἀπό πολύ παλιά· δέν εἶναι κάτι ὄψιμο.
‐Τά τελευταῖα χρόνια θεωρεῖτε, ὅτι οὔτε τά πολιτικά κόμματα (ἀκόμα καί τά ἀριστερά!) ἐπαρκοῦν γι᾿ αὐτόν τόν παρηγορητικό λόγο;
‐Σίγουρα. Ὑπάρχει μιά πολύ βαθιά ἀντίφαση στόν πολιτικό λόγο καί στήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Τά πολιτικά κόμματα ἔχουν παρατήσει τόν μέσα ἑαυτό. Καί αὐτό εἶναι κεφαλαιῶδες γιά τήν ἠρεμία τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ Ἐκκλησία ἀπαντάει σέ αὐτό τό ζήτημα: ὡς πρός τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Δέν ἀπαντάει στά μεγάλα, στά κοινωνικά ὁράματα, κ.λ.π. Γι᾿ αὐτό καί ὡς νέος στράφηκα στήν πολιτική.
‐Καί ἀργότερα ξαναπλησιάσατε στήν Ἐκκλησία;
‐Ναί, γιατί αὐτό πού μέ ἐνδιαφέρει εἶναι ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.
Αὐτή ἡ ἀγωνιώδης ἀναζήτηση τοῦ λόγου τοῦ Χριστοῦ, παρά τίς δυσκολίες καί τούς πειρασμούς τοῦ κόσμου, μᾶς ἐπεξηγεῖ τήν στάση τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας, τῶν μαρτύρων καί ὁσίων. Γιατί τό μαρτύριο, ἡ ὑποχρέωση ὁμολογίας πίστεως στόν Χριστό, ἰσχύει γιά ὅλους τούς χριστιανούς, ὅλων τῶν ἐποχῶν.
• Μάρτυρας λοιπόν, εἶναι ὁ ἄνθρωπος ὅταν ξεπερνάει κάθε ἐξωτερική καί ἐσωτερική πίεση νά προδώσει τόν Ἰησοῦ Χριστό, προκειμένου νά μήν διακινδυνεύσει τό βόλεμά του, καί μένει πιστός στόν Χριστό. Γι᾿ αὐτό ὁ Νόλλας λέγει: ἀγωνίζομαι νά πιστεύω!
• Ἡ Ἐκκλησία γιά νά μᾶς βοηθήσει στόν ἀγώνα αὐτό, ὥρισε τήν πρώτη Κυριακή μετά τήν Πεντηκοστή νά ἑορτάζονται οἱ «ἅγιοι Πάντες», δηλαδή ὅλοι οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας, γνωστοί καί ἄγνωστοι.
• Τούς ἑορτάζουμε, γιά νά τό βάλουμε βαθειά μέσα μας, ὅτι, ἄν θέλουμε νά εἴμαστε «τοῦ Χριστοῦ», πρέπει νά δίνουμε μαρτυρία πίστης στόν Χριστό, ὄχι μέ λόγια παχιά, μέ λόγια εὔκολα, ἀλλά μέ τόν τρόπο τῆς ζωῆς μας.
Οἱ ἅγιοι δέν … ἔπαιζαν. Καί πρό παντός δέν ἔπαιζαν μέ τόν Χριστό. Ζοῦσαν γιά τόν Χριστό. Καί πέθαιναν γιά τό Χριστό.
Ἀρχιμ. Νίκων Κουτσίδης ( Περιοδικό Λυχνία, Ἱερᾶς Μητροπόλεως Νικοπόλεως καὶ Πρεβέζης, τεῦχος Ἰουνίου 2009 )
