Πρόσφατα, στὴν τηλεοπτικὴ ἐκπομπὴ «Στὰ ἄκρα», τῆς δημοσιογράφου Βίκυς Φλέσσα, ἦταν καλεσμένος ὁ καθηγητὴς Φιλοσοφίας, Θεοφάνης Τάσης, ὁ ὁποῖος μίλησε γιὰ τὸ «κίνημα» τοῦ ὑπερανθρωπισμοῦ καὶ γιὰ τὴν ἀναβάθμιση τοῦ ἀνθρώπου. Μὲ λίγα λόγια, στὴ Μέκκα τῆς τεχνολογίας, στo Silicon Valley, τῆς Καλιφόρνιας, ἑτοιμάζεται ὁ μετάνθρωπος ἢ ὑπεράνθρωπος. Ὁ ὑπεράνθρωπος εἶναι τὸ νέο ἀνθρώπινο εἶδος, ἕνας γενετικὰ μεταλλαγμένος, ἕνας τεχνολογικὰ «ἀναβαθμισμένος» ἄνθρωπος καὶ δυστυχῶς δὲν εἶναι συνομωσία, δὲν εἰπώθηκε ἀπὸ κάποιους «ψεκασμένους».
Ἡ ἀναβάθμιση γιὰ νὰ καταστεῖ ὁ ἄνθρωπος, ὑπεράνθρωπος, θὰ γίνεται σὲ τέσσερα ἐπίπεδα. Θὰ ὑπάρχει ἡ σωματικὴ ἀναβάθμιση, ἡ συναισθηματικὴ ἀναβάθμιση, ἡ διανοητικὴ ἀναβάθμιση καὶ ἡ ἠθικὴ ἀναβάθμιση. Τὸ «ἱερὸ δισκοπότηρο» θὰ εἶναι ἡ ἀθανασία. Οἱ ὑπερανθρωπιστὲς πιστεύουν ὅτι ἡ γήρανση εἶναι μία νόσος καὶ πρέπει νὰ φτάσουμε σὲ ἕνα σημεῖο νὰ τὴν καταπολεμήσουμε, δηλαδὴ νὰ μὴν πεθαίνουμε. Οὐσιαστικὰ συζητᾶμε γιὰ μία ἄλλου εἴδους εὐγονική. Μία τεχνολογικὴ Ἀρία Φυλή, μὲ τοὺς ὑπερανθρωπιστὲς νὰ καταλαμβάνουν τὴ θέση τοῦ Μέγκελε.
Θὰ μπορούσαμε νὰ μιλᾶμε πολλὲς ὧρες γιὰ τὰ ἐρωτήματα ποὺ ἐγείρονται ἀπὸ αὐτὴν τὴ «διαδικασία». Ἴσως τὰ κυριότερα εἶναι: Ποιὸς θὰ κάνει τὴν ἀναβάθμιση; Ποιὸς θὰ ἐλέγχει τὴν ἠθική μας καὶ ποιὸς θὰ τὴν ὁρίζει; Μέχρι ποιοῦ σημείου θὰ ἀποφασίζουμε ἐμεῖς καὶ ἀπὸ ποιὸ σημεῖο θὰ ἀποφασίζουν οἱ ἀναβαθμιστές μας;
Ὅλη αὐτὴ ἡ συζήτηση γίνεται τὴν ὥρα ποὺ ἑκατομμύρια παιδιὰ δὲν ἔχουν φαγητὸ καὶ νερό, τὴν ὥρα ποὺ ἄνθρωποι βρίσκονται πεταμένοι σὲ ἕνα παγκάκι μὴ ἔχοντας στέγη, τὴν ὥρα ποὺ σὲ πολλὲς χῶρες δὲν ὑπάρχουν νοσοκομεῖα ἀλλὰ οὔτε καὶ φάρμακα νὰ γιατρέψουν ἁπλὲς ἀσθένειες. Μὲ ἄλλα λόγια, κάποιοι προσπαθοῦν νὰ φτάσουν στὸν ὑπεράνθρωπο, ξεχνώντας νὰ περάσουν ἀπὸ τὸ στάδιο τοῦ ἀνθρώπου. Τὸ εἶχε περιγράψει παλιότερα, γλαφυρά, ὁ ἀείμνηστος π. Ἰουστίνος Πόποβιτς: «Τὸ ἐπίτευγμα τῆς Εὐρώπης εἶναι ὁ ἄνθρωπος – ρομπότ, διότι ἡ Εὐρώπη χάνοντας τὸν Θεό, ἔχασε καὶ τὸν ἄνθρωπο».
Υἱοθετήσαμε ἄκριτα τὴν ραγδαία τεχνολογικὴ ἐξέλιξη γιὰ νὰ ἀποκτήσουμε περισσότερα ὑλικά, γιὰ νὰ κάνουμε τὴ ζωή μας πιὸ εὔκολη καὶ γιὰ νὰ ἀποκτήσουμε περισσότερη δύναμη, ὥστε νὰ ἐξουσιάζουμε. Νὰ ἱκανοποιήσουμε δηλαδὴ τὸν ἐγωισμό μας, σκεπτόμενοι μόνο τὸν ἑαυτό μας καὶ νὰ δημιουργήσουμε ἕναν κόσμο στὸν ὁποῖον ἡ λέξη συνάνθρωπος θὰ εἶναι ξένη, ἀποθεώνοντας τὴν ἀτομικότητα, σὲ βάρος τῆς κοινωνίας προσώπων.
Ὁ Νίτσε μίλησε γιὰ τὸν πνευματικὸ ὑπεράνθρωπο. Οἱ σημερινοὶ ὑπερανθρωπιστὲς θέλουν νὰ δημιουργήσουν ἕναν συνδυασμὸ σωματικοῦ καὶ διανοητικοῦ ὑπερανθρώπου, ἕναν ἀθάνατο ἄνθρωπο, ἕναν ἄνθρωπο – Θεὸ «κατ’ οὐσία» καὶ ὄχι «κατὰ χάριν» ὅπως δημιουργήθηκε, κηρύττοντας γιὰ δεύτερη φορὰ τὸν θάνατο τοῦ Θεοῦ.
Ὅλα αὐτὰ εἶναι δηλωτικά της παρακμῆς καὶ ὄχι τῆς ἀκμῆς τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ, ὅπως πιστεύουν κάποιοι θιασῶτες τῆς ἀλόγιστης τεχνολογικῆς ἐξέλιξης καὶ δὲν μποροῦν παρὰ νὰ μᾶς δημιουργοῦν ἀνησυχία καὶ θλίψη γιὰ τὰ μελλούμενα. Ἡ μόνη παρήγορη σκέψη εἶναι τὰ λόγια του Χριστοῦ: «Ἐν τῷ κόσμῳ θλίψιν ἔξετε, ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμο» καὶ πὼς ὅτι καὶ ἂν κάνουν οἱ ὑπερανθρωπιστὲς δὲν μποροῦν νὰ ἐλέγξουν τὴ ψυχή μας!
