Τά «εἰρηνιστικά κινήματα εἶναι πολύ παραπλανητικά. Ἄν ἔχετε προσέξει, ὁμιλοῦν μόνο γιά εἰρήνη. Γιατί μόνο περί εἰρήνης, καί ὄχι περί ἐλευθερίας; Ἡ ἐλευθερία δέν εἶναι δῶρο Θεοῦ;
Οἱ «εἰρηνιστές» ὁμιλοῦν γιά εἰρήνη ἐξωτερική. Ἡ ἐσωτερική εἰρήνη ποῦ πάει; Ὅταν ὁ ἄνθρωπος δέν ἔχει ἐσωτερική εἰρήνη, ὅταν δέν εἰρηνεύσει μέ τόν Θεό, ἀκόμη κι ἄν δέν ἔχει ἐξωτερική ἀναταραχή, ἐξωτερικό πόλεμο, θά τρώγεται μέ τόν ἑαυτό του. Θά τρώγεται μέ τά ροῦχα του. Θά μαλώνουν ὁ πατέρας μέ τά παιδιά, ἡ γυναίκα μέ τόν ἄνδρα, οἱ πεθερές μέ τίς νύφες. Θά γίνεται πόλεμος. Θά εἶναι πεδίο συρράξεως τό ἴδιο τό σπίτι μας, ἄν δέν ἔχουμε ἐσωτερική εἰρήνη. Τί μιλᾶμε περί εἰρήνης ἐξωτερικῆς, ὅταν ἀπουσιάζει ἡ ἐσωτερική εἰρήνη;
Καλή καί ἡ ἐξωτερική εἰρήνη. Προηγεῖται ὅμως τῆς ἐξωτερικῆς ἡ ἐσωτερική εἰρήνη, ἡ εἰρήνη ἀπό τά πάθη, ἡ εἰρήνη τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ. Αὐτός πού ἔχει τήν πραγματική εἰρήνη, τήν ἔχει ἀκόμη καί στόν πόλεμο. Ἐν ἀντιθέσει μέ αὐτούς πού φωνάζουν γιά τήν εἰρήνη καί βγάζουν τά μάτια τούς μεταξύ τους στίς «πορεῖες εἰρήνης». Εἰρηνιστές καί οἱ μέν καί οἱ δέ!
Η ειρήνη τήν ὁποία θέλουν οἱ «εἰρηνιστές», εἶναι μόνο ἐξωτερική. «Μή μοῦ τούς κύκλους τάραττε». Νά μήν ἔχουμε πολέμους, γιά ν’ ἀπολαμβάνουμε ἀμέριμνοι τά ἀγαθά τῆς ζωῆς, τίς ἡδονές μας. «Ἴνα ἐν ταῖς ἠδοναῖς ἠμῶν δαπανήσωμεν». Ὁ πόλεμος, ἡ ἐπιστράτευσις, μᾶς στερεῖ ἀπό ἡδονές. Μᾶς στερεῖ ἀπό τά «ἀγαθά τῆς ζωῆς», ἀπό τόν πλοῦτο, ἀπό τήν σάρκα, τά γλέντια, τίς διασκεδάσεις. Δέν μποροῦμε νά τά ἔχουμε αὐτά, ὅταν εἴμεθα σέ ἐπιστράτευση.Νά ἔχουμε, λοιπόν, εἰρήνη, γιά νά ἔχουμε τά πάθη μᾶς ἀσύδοτα, νά τά ἱκανοποιοῦμε. Μα αὐτή ἡ εἰρήνη δέν εἶναι ἀληθινή, δέν εἶναι κατά Θεόν. αυτή εἶναι ψευδής, ἐπίπλαστη, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Ἰάκωβος γιά τήν σοφία: «Οὐκ ἔστιν αὔτη ἡ σοφία ἄνωθεν κατερχομένη, ἀλλ’ ἐπίγειος, ψυχική, δαιμονιώδης».
Καί αὐτοῦ του εἴδους ἡ εἰρήνη τέτοια εἶναι, «ἐπίγειος, ψυχική, δαιμονιώδης». δεν εἶναι εἰρήνη «ἄνωθεν κατερχομένη». Ἡ «ἄνωθεν κατερχομένη» εἰρήνη, «ἡ ὑπερέχουσα πάντα νοῦν», εἶναι ἡ εἰρήνη ἡ ἐσωτερική, ἡ εἰρήνη ἀπό τά πάθη.
Ἐάν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἀκολουθοῦσαν τόν νόμο τοῦ Θεοῦ, δέν θά ὑπῆρχε πόλεμος. Δέν θά ὑπῆρχαν ἔριδες μεταξύ τῶν ἀνθρώπων. Παντοῦ θά βασίλευε ἡ εἰρήνη καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Κακός ὁ πόλεμος. Ἀλλά προτοῦ νά στραφοῦμε κατά τοῦ πολέμου, νά στραφοῦμε κατά τῆς ἁμαρτίας. Ὅταν ὑπάρχει ἁμαρτία, θά ὑπάρχει καί πόλεμος. Όσο ὑπάρχει πλεονεξία καί κακία, θά ὑπάρχει καί πόλεμος. Το μεγαλύτερο καί φρικιαστικώτερο κατεστημένο εἶναι ἡ ἁμαρτία. Ἐάν, λοιπόν, εἰποῦμε «Κάτω ἡ ἁμαρτία», ταυτόχρονα λέγουμε «Κάτω ὁ πόλεμος».
Σήμερα, φυσικά, οἱ πόλεμοι θά εἶναι ἀπείρως φρικαλεώτεροι, ἄν ποτέ γίνουν μέ τά πυρηνικά ὄπλα καί ὄχι μέ τά συμβατικά. Θά εἶναι ἀπείρως ἀγριώτεροι. Δέν ἔχουμε σήμερα ἐκεῖνα τά βασανιστήρια πού ἔκαναν τότε, ἀλλ’ ὅταν μ’ ἕνα μέσο σημερινό, μέ τήν πυρηνική ἐνέργεια, καθιστᾶς καί τούς ἀπογόνους τῶν ἀνθρώπων ἀναπήρους, τί ἀγριότητα εἶναι αὐτή; Τήν ἐποχή ἐκείνη ἐπίαναν κάποιον, τόν βασάνιζαν, πέθαινε ἀπό τά φρικτά βασανιστήρια, τελείωνε ἡ ζωή τοῦ ἐπί τῆς γής. Γιά τούς ἀπογόνους του δέν ὑπῆρχε κανένα πρόβλημα. Τά παιδιά τοῦ μεγάλωναν φυσιολογικά. Σήμερα μπορεῖ καί νά μή πεθάνει ἕνας ἄνθρωπος, ἁπλῶς νά πάθει μία βαριά ἀρρώστια. Οἱ ἀπόγονοί του ὅμως, πολύ πιθανόν, θά γεννηθοῦν εἴτε διανοητικῶς ἀνάπηροι εἴτε τυφλοί εἴτε δέν ξέρω μέ ποιές ἄλλες ἀλλοιώσεις.
Κάποιος συγγραφεύς λέγει: «Δέν γνωρίζω μέ τί ὄπλα θά γίνει ὁ τρίτος παγκόσμιος πόλεμος. Γνωρίζω ὅμως, μέ τί θά γίνει ὁ τέταρτος». Καί προσθέτει: «Ὁ τέταρτος παγκόσμιος πόλεμος θά γίνει μέ πέτρες». Δηλαδή θά ἐξαλειφθοῦν τά πάντα ἀπό τήν γῆ, δέν θά ὑπάρχει πολιτισμός, δέν θά ὑπάρχει τίποτε, καί ἄν ξαναπολεμήσουν οἱ ἄνθρωποι, μόνο πέτρες θά πετάει ὁ ἕνας στόν ἄλλο.
Ἄν οἱ λαοί ἐφήρμοζαν ὅσα εἶπε ὁ Κύριος, δέν θά ὑπῆρχαν πόλεμοι. Πόλεμοι ὑπάρχουν ἀκριβῶς διότι δέν ἐφαρμόζουμε τήν διδασκαλία τοῦ Κυρίου. Ὑπάρχει ἕνα δένδρο, τό ὁποῖο δέν τό ποτίζουμε, δέν τό καλλιεργοῦμε, καί θέλουμε νά πάρουμε καρπούς. Πῶς θά πάρουμε καρπούς;
Ἄν, λοιπόν, ὁ Χριστός θεμελιωθεῖ στήν καρδιά κάθε ἀνθρώπου, τότε καί μεταξύ τῶν λαῶν δέν θά ἔχουμε προβλήματα. Αὐτή τή στιγμή ὅμως, ὅπως ἔχουν τά πράγματα ἰσχύει τό τοῦ Παύλου: «Ἡ ἐξουσία οὐκ εἰκῆ τήν μάχαιραν φορεῖ» καί: «Πάσα ψυχή ἐξουσίαις ὑπερεχούσαις ὑποτασσέσθω». Ὅταν ἔρχεται ὁ ἄλλος νά μᾶς σκοτώσει, ἡ Πολιτεία ἔχει τήν δύναμη καί τό δικαίωμα νά κάνει νόμιμη ἄμυνα.
Δέν εἶναι, λοιπόν, ἀνεφάρμοστα ὅσα λέγει ὁ Χριστός. Ἐκεῖνος πού ζητᾶ ἀγάπη στίς σχέσεις τῶν λαῶν, ἄς τήν ἐφαρμόσει πρῶτα στήν οἰκογένειά του καί μετά βλέπουμε. Τήν ἐφαρμόζει αὐτός στήν γυναίκα του; Τήν ἐφαρμόζει στά παιδιά του; Στούς συγγενεῖς του; Στήν πολυκατοικία ποῦ μένει; Γιατί παραξενευόμεθα, ὅταν δέν ὑπάρχει ἀγάπη μεταξύ τῶν λαῶν, ἐφ’ ὅσον οἱ ἴδιοι παραμελοῦμε τήν ἀγάπη πρός τόν πλησίον;
