Περί ξενίας

Ἀναφέρομαι στόν τρόπο πού αὐτός ὁ λαός, ὁ πανάρχαιος, ἀλλοίωσε καί βρώμισε τά τελευταία χρόνια τήν ἔννοια «ξένος». Στούς παλιούς τυφλοσοῦρτες τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν ἡ λέξη «ξένος» ἀποδιδόταν μέ τό: «φίλος ἐκ φιλοξενίας» καί στηριζόταν αὐτή ἡ ταυτολογία στή διαπίστωση τῶν ἱστορικῶν τεκμηρίων πώς οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι θεωροῦσαν τόν ξένο ἱερό ἀφοῦ τόν προστάτευε ὁ ἴδιος ὁ Ζεύς ὡς Ξένιος.

Διαβάζοντας ἀρχαία κείμενα ἐμπεδώσαμε τήν ἄποψη πώς ἦταν ὕψιστη ὕβρις καί προσβολή ν΄ ἀφήσει κανείς ξένο ἄστεγο, ἄσιτο καί ἄλουστο. Ἐξάλλου τό πρῶτο μεγάλο κείμενο τῆς παγκόσμιας λογοτεχνίας, ἡ «Ἰλιάδα», περιγράφει μία ἐκστρατεία καί ἕναν πόλεμο γιά νά τιμωρηθεῖ ἡ προσβολή πού ἔγινε ἀπό ἕναν ξένο πού καταπάτησε τά ἱερά δεσμά τῆς φιλοξενίας. Τραγικοί ἥρωες ἐπιτυγχάνουν τήν ἐκδίκησή τους γιατί μεταμφιεσμένοι σέ ξένους γίνονται δεκτοί στό σπίτι τους ἀπό τά θύματά τους.

Πόλεις ὁλόκληρες τιμωροῦνται γιατί ἀρνήθηκαν νά φιλοξενήσουν ἕναν ξένο πού ἦταν μεταμφιεσμένος θεός καί ἔφερνε νέα θρησκεία.

Στά χρόνια της σκλαβιᾶς περισσότερα ἦταν τά τραγούδια τοῦ λαοῦ γιά τήν ξενιτιά παρά γιά τήν ἀγάπη καί τόν θάνατο. Καί δέν ὑπάρχει οὔτε ἕνα ἑλληνικό σπίτι πού νά μήν ἔχει ἕναν Ἀνδρέα Κορδοπάτη, μετανάστη στήν Ἀμερική πού ἔφτασε λαθραία στή Νέα Γῆ. Πότε ἀλλάξαμε;

Φοβᾶμαι μετά τή Μικρασιατική Καταστροφή ὅταν δεχτήκαμε τούς ὁμοεθνεῖς μας ὡς ξένους καί τούς ξένους ὡς ἀνεπιθύμητους.

Φωτογράφος Lewis W. Hine (1874-1940) – Φωτογραφία 1905
εικονογραφηση www.agiazoni.gr από Flickr