Οἱ ἄνθρωποι ἐγκατέλειψαν τό Θεό

τοῦ Ἀλεξάντρ Ἰσάγεβιτς Σολζενίτσιν

Ὅταν πρωτοπῆγα στό σχολεῖο στήν πόλη Ροστόβ, στόν ποταμό Ντόν – θυμᾶμαι ὅτι στό δρόμο μου περνοῦσα ἕνα ἀστραφτερό σῆμα τῆς Ἕνωσης τῶν Ἀθεϊστῶν Ἀγωνιστῶν – οἱ συμμαθητές μου μέ κορόιδευαν, μέ τήν παρότρυνση τῶν μελῶν τῆς Komsomol, ἐπειδή συνόδευα τή μητέρα μου στήν τελευταία ἐκκλησία πού ἀπέμενε στήν πόλη, καί μοῦ ἅρπαξαν τό σταυρό πού φοροῦσα στό λαιμό μου.

Ἀργότερα θυμᾶμαι τήν ἐξήγηση πού ἔδιναν μερικοί γέροι γιά τίς μεγάλες συμφορές πού εἶχαν πέσει στή Ρωσία: «Οἱ ἄνθρωποι ἐγκατέλειψαν τό Θεό γι’ αὐτό συνέβησαν ὅλα αὐτά» .

Ἀπό τότε πέρασα 50 ὁλόκληρα χρόνια μελετώντας τήν ἱστορία τῆς Ρωσικῆς Ἐπανάστασης. Ἔχω διαβάσει ἑκατοντάδες βιβλία, ἔχω συγκεντρώσει ἑκατοντάδες προσωπικές μαρτυρίες κι ἔχω συνεισφέρει μέ ὀκτώ δικά μου βιβλία στήν προσπάθεια νά ξεκαθαριστοῦν τά χαλάσματα πού ἄφησε πίσω της ἡ μεγάλη αὐτή ἐξέγερση.

Ἀλλά ἄν μοῦ ζητοῦσε κάποιος νά διατυπώσω ὅσο πιό ἐπιγραμματικά γίνεται τή βασική αἰτία τῆς καταστροφικῆς αὐτῆς Ἐπανάστασης, πού ἐξολόθρευσε 60 περίπου ἑκατομμύρια συμπατριωτῶν μου, δέν θά ἔβρισκα φράση πιό ταιριαστή ἀπό ἐκείνη: «Οἱ ἄνθρωποι ἐγκατέλειψαν τό Θεό γι’ αὐτό συνέβησαν ὅλα αὐτά».

Ὁ ξεπεσμός τῆς ἀνθρώπινης συνείδησης, πού στερήθηκε τή θεία της διάσταση, εἶναι ἕνας ἀπό τούς πιό ἀποφασιστικότερους παράγοντες ὅλων τῶν μεγάλων ἐγκλημάτων αὐτοῦ τοῦ αἰώνα. Ὅλες οἱ προσπάθειες νά βροῦμε διέξοδο ἀπό τίς σημερινές συμφορές τῆς ἀνθρωπότητας θά εἶναι μάταιες, ὅσο δέν ἀναπροσανατολίζουμε τή Συνείδησή μας, μέ Μετάνοια, πρός τό Δημιουργό του Κόσμου. Τό νόημα τῆς ζωῆς δέ συνίσταται στήν ἐπιδίωξη τῆς ὑλικῆς ἐπιτυχίας ἀλλά στήν ἀναζήτηση τῆς πνευματικῆς καταδίωξης καί ἀνάπτυξης. Ὁλόκληρη ἡ ὕπαρξή μας πάνω στή Γῆ δέν εἶναι παρά μιὰ παροδική, μεταβατική φάση πρός κάτι ὑψηλότερο. Ἕνα σκαλί τῆς σκάλας. Μόνοι τους οἱ ὑλικοί νόμοι δέν μποροῦν νά ἐξηγήσουν τή Ζωή, οὔτε νά τῆς δώσουν νόημα καί κατεύθυνση.

Ἀπέναντι στίς φροῦδες ἐλπίδες τῶν δύο περασμένων αἰώνων δέν ἔχουμε νά ἀντιτάξουμε παρά μόνο τοῦτο: μία ἀποφασισμένη Ἀναζήτηση γιά νά ἀγγίξουμε καί πάλι τό ζεστό χέρι τοῦ Θεοῦ, τό ὁποῖο τόσο ἀπερίσκεπτα ἀπαρνηθήκαμε. Μόνον ἔτσι μποροῦμε νά ἀνοίξουμε τά μάτια μας καί νά ἀντικρίσουμε τά λάθη αὐτοῦ τοῦ δυστυχισμένου 20οῦ αἰώνα καί νά ὁδηγήσουμε τά χέρια μας σωστά ὥστε νά τά διορθώσουμε.

Ὁ κόσμος μας παρασύρεται σ’ ἕναν ἀνεμοστρόβιλο. Ἀλλά μόνον στίς ὧρες τέτοιων δοκιμασιῶν ἐκδηλώνονται καί τά ὑψηλότερα χαρίσματα τοῦ Ἀνθρωπίνου Πνεύματος.

Ἀναδημοσίευση ἀπό: http://exagorefsis.blogspot.com/