Ζοῦμε στήν Κούβα τῆς Μεσογείου

τοῦ Νότη Παπαδόπουλου

Σκηνή πρώτη: γύρω στίς 2.00 χτές τό μεσημέρι πάω νά πάρω ταξί στό ὕψος τοῦ Μεγάρου Μουσικῆς. Βλέπω καμιά δεκαριά ἡλικιωμένους νά κάθονται μέ μεγάλη δυσκολία στά σκαλιά τοῦ Μετρό καί παρτέρια κοντά στό σταθμό.

-Γιατί κάθεστε ἐδῶ; ρωτάω.

-Μά γιατί δέν δουλεύει τό Μετρό.

-Γιατί δέν δουλεύει;

-Ἔχουν γενική συνέλευση οἱ ἐργαζόμενοι, καί κάνουν τρίωρη στάση ἐργασίας ἕως τίς 2.00.

-Καί γιατί δέν πάτε νά καθίσετε στίς θέσεις πού ἔχουν στίς πλατφόρμες τῶν τραίνων- ὅπου νἄναι θά ξεκινήσει καί πάλι ἡ λειτουργία του.

-Γιόκα μου, δέν δουλεύουν οἱ κυλιόμενες σκάλες, καί δέν μποροῦμε νά κατέβουμε ὥς ἐκεῖ κάτω μέ τά πόδια…

Γιά σκεφτεῖτέ το: οἱ ἐργαζόμενοι τοῦ Μετρό (τοῦ τράμ καί τοῦ ἠλεκτρικοῦ), ἀποφάσισαν νά κάνουν γενική συνέλευση ὄχι στίς 10.00 τό βράδυ ἀλλά τήν ὥρα τῆς μεγάλης κίνησης τοῦ κόσμου γιά νά συζητήσουν τά αἰτήματά τους. Καί θεώρησαν σωστό νά κατεβάσουν – μέ τό ἔτσι θέλω- τούς διακόπτες τοῦ Μετρό στερώντας ἀπό ἑκατοντάδες χιλιάδες πολίτες τήν δυνατότητα νά χρησιμοποιήσει τό σημαντικότερο δημόσιο μέσο μεταφορᾶς .

Σκηνή δεύτερη: μπαίνω στό ταξί καί πάνω στή συζήτηση ἐκφράζω τήν ἀγανάκτησή μου γιά τήν στάση στό Μετρό. Ὁ ταξιτζής διαφωνεῖ:

– Καί καλά, οἱ ἐργαζόμενοι στό Μετρό δέν ἔχουν δικαιώματα;

– Ἀσφαλῶς καί ἔχουν δικαιώματα ἀλλά δέν εἶναι δυνατόν νά κάνουν στάση ἐργασίας μεσημεριάτικα ἀδιαφορώντας γιά τό ἐπιβατικό κοινό.

-Δηλαδή δέν μποροῦν νά κάνουν στάσεις ἐργασίας;

-Φυσικά καί μποροῦν. Θά πρέπει νά φροντίσουν, ὅμως, τό Μετρό νά μήν σταματήσει τή λειτουργία του. Νά κυκλοφορεῖ μέ πιό ἀραιά δρομολόγια χρησιμοποιώντας προσωπικό ἀσφαλείας.

– Μά τί λέτε κύριε, τό δικαίωμα τῆς ἀπεργίας εἶναι ἱερό.

– Βεβαίως, ἀλλά ὄχι νά τό πληρώνει ὁ πολίτης. Ἄς πᾶνε νά διαμαρτυρηθοῦν ἔξω ἀπό τό γραφεῖο τοῦ ὑπουργοῦ ὄχι νά κρατᾶνε ὅμηρο μία ὁλόκληρη πόλη, ἰδιαίτερα μάλιστα σέ μία δύσκολη ἐποχή πού τό ἕνα τρίτο της ἑλληνικῆς κοινωνίας εἶναι ἄνεργο ἐνῶ ἐκεῖνοι ἔχουν ἐξασφαλισμένη ἐργασία καί μισθό…

Προσέξτε: ἕνα μεγάλο μέρος τοῦ κόσμου ὄχι μόνο ἀποδέχεται τήν ταλαιπωρία στό ὄνομα τῶν ἐργασιακῶν δικαιωμάτων μιᾶς ὁμάδας ἐργαζομένων ἀλλά δέν μπορεῖ κἄν νά καταλάβει τήν ἔννοια τῆς κοινωνικῆς ὑποχρέωσης τοῦ πολίτη ἀπέναντι στήν ὑπόλοιπη κοινωνία.

Εἶναι δυνατόν νά ἀπεργοῦν οἱ καθηγητές κατά τήν διάρκεια τῶν ἐξετάσεων;

Εἶναι δυνατόν νά ἀπεργοῦν οἱ ἐλεγκτές ἐναέριας κυκλοφορίας στό ἀποκορύφωμα τῆς τουριστικῆς σεζόν;

Εἶναι δυνατόν νά ἀπεργοῦν οἱ ἀξιωματικοί τῶν ἐνόπλων δυνάμεων κατά τή διάρκεια μιᾶς κρίσης μέ τήν Τουρκία;

Εἶναι δυνατόν νά ἀπεργοῦν οἱ γιατροί ὅταν ὑπάρχει μία ἐπιδημία στή χώρα;

Περάσαμε τέσσερα χρόνια αἱματηρῆς λιτότητας καί σκληρῶν θυσιῶν, ἑκατοντάδες χιλιάδες ἐπιχειρήσεις ἔκλεισαν, ἑνάμιση ἑκατομμύριο Ἕλληνες ἔχασαν τή δουλειά τους, τό 25 % τοῦ ΑΕΠ τῆς χώρας χάθηκε ἀλλά ἀκόμη δέν ἔχουμε -δυστυχῶς- κατανοήσει τούς λόγους πού μᾶς ἔφεραν στήν χρεοκοπία.

Ἤ ἁπλῶς πολύ βολικά \”φορτώνουμε \” τήν ἀνικανότητα καί τή σπατάλη τοῦ κράτους στούς πολιτικούς μας, ἀπεκδυόμενοι κάθε προσωπικῆς εὐθύνης γιά τήν τεράστια φοροκλοπή, γιά τήν διαφθορά σέ κάθε βῆμα τῆς ζωῆς μας, γιά τά ἀλόγιστα προνόμια τῶν δημοσίων ὑπαλλήλων καί τῶν συνδικαλιστῶν.

Καί συνεχίζουμε ἀμέριμνοι νά ζοῦμε στήν… Κούβα τῆς Μεσογείου βαδίζοντας πρός τήν ἑπόμενη χρεοκοπία.

ΒΗΜΑ 31-10-2014