ἀπὸ τὴν ἐφημερίδα «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ», 26/9/2009
Τὴν ἄλλη Κυριακὴ ὁ ἑλληνικὸς λαὸς θὰ προσέλθει στὶς κάλπες, γιὰ νὰ ἐκφράσει τὴν ἐπιθυμία του ποιὸς θέλει νὰ τὸν κυβερνήσει. Παρατηρεῖται μᾶλλον ἕνα μούδιασμα, μιὰ ἀτονία. Δὲν ὑπάρχει ὁ παλαιὸς ἐνθουσιασμός.
Ἴσως νὰ εἶναι δεῖγμα πολιτισμοῦ, λέγουν, ἡ παρατηρούμενη ἡσυχία. Θὰ ἦταν σίγουρα μεγάλο τὸ εὐτύχημα ἂν μετὰ τὶς ἐκλογὲς ἄλλαζε πρὸς τὸ καλύτερο ἡ χώρα.
Εἶναι γεγονός, ὅπως λέγουν πολλοί, ὅτι ἐπικρατεῖ ἕνα κλίμα λίαν παγερό, ὑποτονικό, μελαγχολικό. Οἱ νέοι δίχως αἰσιοδοξία καὶ χαρὰ καὶ μὲ ἀνησυχία γιὰ τὸ μέλλον τους. Οἱ συνταξιοῦχοι μοναχικοί, ἀπομονωμένοι, λησμονημένοι, φοβισμένοι καὶ ταραγμένοι. Οἱ οἰκογένειες διαλυμένες, δυστυχισμένες, διασπασμένες καὶ νευριασμένες. Δυστυχῶς οἱ Νεοέλληνες δὲν εἶναι καθόλου εὐχαριστημένοι γιὰ τὴν παροῦσα κατάσταση τῆς χώρας τους. Ἡ μεσαία τάξη περίεργη καὶ καχύποπτη.
Φοβᾶμαι πὼς καὶ ἡ ἑπόμενη μέρα θὰ εἶναι ἀκριβῶς ἴδια μὲ τὴν προηγούμενη. Λείπει τὸ ὅραμα, τὸ μεράκι, τὸ φιλότιμο, ἡ εἰλικρίνεια. Δὲν γκρινιάζω ἀναίτια. Ὁ ξύλινος πολιτικὸς λόγος δὲν ἀγγίζει καμιὰ καρδιά.
Κουράστηκαν οἱ πολίτες μιὰ μονότονη φλυαρία τῶν πολιτικῶν. Νομίζουν ὅτι αὐτοὶ ποὺ τοὺς ἀκοῦν τρῶνε ἄφθονο κουτόχορτο. Ἡ ἀποχὴ εἶναι λύση; Ὄχι. Τὸ λευκὸ εἶναι λύση; Ὄχι. Τελικὰ κάποιος ψηφίζει τὸ λιγότερο κακό.
Χρειάζονται λοιπὸν ἰσχυρὰ ἀντανακλαστικά, δυνατὰ ἀντισώματα. Περίσκεψη καὶ αἰδώς. Τὸ πρόβλημά μας δὲν εἶναι ἁπλὰ καὶ μόνο οἰκονομικό. Εἶναι πλέον περισσότερο ἀπὸ φανερὸ ὅτι τὸ πρόβλημά μας εἶναι πνευματικό. Αἰσθανόμαστε ξένοι στὸν τόπο μας. Δὲν τολμᾶμε νὰ ποῦμε ὅτι ἀγαπᾶμε τὴν πατρίδα μας.
Ὁ πατριωτισμὸς ἀποτελεῖ νόσημα ἢ αἵρεση γιὰ τοὺς ψευτοκουλτουριάρηδες τῶν Ἀθηνῶν. Νὰ πεῖς ὅτι εἶσαι χριστιανὸς Ὀρθόδοξος χρειάζεται τόλμη. Θὰ σὲ εἰρωνευτοῦν βάναυσα μὲ ἕνα πονηρὸ χαμόγελο οἴκτου. Χάθηκε ἡ ἐθνικὴ ἀξιοπρέπεια!
Ἡ σύγχρονη ὑπερκαταναλωτικὴ κοινωνία βουρδουλίζεται ἀπὸ τὴ συνεχῆ προσφορὰ νέων εἰδῶν. Καὶ νομίζει ὁ ταλαίπωρος καταναλωτὴς ὅτι θὰ ἀλλάξει αὐτοκίνητο καὶ αὐτόματα θὰ ἀλλάξει καὶ ἡ ζωή του. Καὶ καλὰ αὐτὸ νὰ τὸ κάνουν οἱ ἔμποροι καὶ οἱ διαφημιστές, ἀλλὰ νὰ τὸ κάνουν καὶ οἱ πολιτικοί; Νὰ παίζουν δηλαδὴ μὲ τὴν καημένη τὴν καρδιά μας. Εἶναι ἀνεπίτρεπτο κάτι τέτοιο. Καὶ ὅμως τοὺς ἀκοῦμε καὶ δὲν τοὺς γυρίζουμε τὴν πλάτη.
Δὲν ἀκούγεται καμία πρόταση γιὰ τὸν πολιτισμό, περισσότερο ἀναπτύσσεται ἡ πρασινολογία καὶ κοκκινολογία. Πολιτισμὸς βέβαια δὲν εἶναι κάποιες φαιδρὲς γραφικότητες, μπουζουκοτράγουδα καὶ προχειρότητες δίχως ἔμπνευση, πνοὴ καὶ τέχνη, περιφερόμενων θιάσων, μὲ δυτικόφερτες ἢ ἀνατολίτικες ἐπιδράσεις, καὶ ὄχι τὸ κάλλος τῶν ἐγχώριων πηγῶν. Ὁ πολιτισμὸς φωτίζει, ὑψώνει, χαριτώνει, ἐξευγενίζει, ἐλευθερώνει καὶ χαροποιεῖ τὸν ἄνθρωπο.
Οἱ πολιτικοὶ προσβλέπουν στὴν ἐκκλησία πρὸς ἄγραν ψήφων ἢ πρὸς πολεμική, πρὸς ἱκανοποίηση τῶν ἀντιφρονούντων. Μερικοὶ τὴ βλέπουν μόνο σὰν φιλανθρωπικὸ κατάστημα καὶ τῆς ἐπιτρέπουν νὰ συνεχίζει τὸ φιλανθρωπικὸ ἔργο της. Μερικοὶ τὴ θεωροῦν πλούσια ὑπέργηρη ποὺ κάποτε χρειαζόταν, ποὺ ἔχει ἐκπληρώσει τὸν σκοπό της. Ἔτσι μιλοῦν γιὰ ἄμεσο καὶ πλήρη χωρισμό, γιὰ ἁρπαγὴ τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας, γιὰ φορολόγησή της, γιὰ περιορισμό της.
Τώρα ἂν καὶ οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐκκλησίας τὴ θεωροῦν ὡς μία ὡραία ἰδεολογία καὶ ὅτι τὸ ἔργο της ὅλο ἐξαντλεῖται στὴ φιλανθρωπία, ἡ κατάσταση τότε γίνεται ἀρκετὰ ἀξιοθρήνητη.
Οἱ βλέψεις ὁρισμένων γιὰ τὴ δημιουργία λαϊκοῦ, ἄθρησκου, ἄθεου κράτους δὲν θὰ πρέπει νὰ μᾶς παρασύρουν σὲ συζητήσεις ἀνώφελες.
Εἶναι ὥρα εὐθύνης. Χρειάζεται περίσκεψη. Δίχως φόβο καὶ πάθος καταθέτουμε τὸ λογισμό μας. Αὐτὴ τὴν κρίσιμη ὥρα, ἂς πράξει καθένας τὸ καλύτερο. Ὑπάρχει ὁπωσδήποτε οἰκονομικὴ κρίση, πιστεύουμε ὅμως ἀκράδαντα ὅτι μεγαλύτερη εἶναι ἡ πνευματική. Ἂς σκάψουμε καὶ μέσα μας. Ἂς δοῦμε τὰ πράγματα βαθύτερα. Ἂς μελετήσουμε καλύτερα τὸ παρελθόν μας. Ἂς σκεφτοῦμε καλὰ τὸ μέλλον μας.
