Τὸ πρόσωπο τῆς Παναγίας μας εἶναι ἀνάσα γιὰ τὴν καρδιὰ καὶ τὴν σκέψη μας. Δὲν εἶναι μόνο ἡ εἰκόνα καὶ ἡ ἐμπειρία τῆς Μάνας ποὺ προσεύχεται γιὰ ὅλους μας, μᾶς ἀγκαλιάζει, μᾶς νοιάζεται, μᾶς παρηγορεῖ. Εἶναι καὶ τὸ ὑπόδειγμα τῆς ταπείνωσης ποὺ δοξάζεται. « Ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τῆς δούλης αὐτοῦ ὁ Κύριος, ἰδοὺ γὰρ ἀπὸ τοῦ νῦν μακαριοῦσι μὲ πᾶσαι αἱ γενεαὶ» ἀναφωνεῖ ἡ ἴδια στὴν ἐπίσκεψή της στὴν Ἐλισάβετ. Ἡ ταπείνωση τῆς Παναγίας δὲν εἶχε νὰ κάνει μόνο μὲ τὴν συναίσθηση ὅτι ἕνας ἄνθρωπος, γιὰ νὰ κυοφορήσει τὸν Θεό, καλεῖται νὰ ὑποταχτεῖ στὸ ἀδιανόητο. Ἔχει νὰ κάνει καὶ μὲ τὶς δοκιμασίες τῆς ζωῆς της.
Τὸ ὅτι στερήθηκε τοὺς γονεῖς της ἀπὸ τὴν ἡλικία τῶν τριῶν ἐτῶν, μὲ δική τους ἀπόφαση. Αὐτὸ σήμερα θὰ ἀποτελοῦσε ἔγκλημα μὲ συνέπειες τόσο γιὰ τοὺς γονεῖς ὅσο καὶ γιὰ τὸ παιδί, καθότι ἡ νοοτροπία τῆς κοινωνίας μας δὲν μπορεῖ νὰ νιώσει τὴν θυσία καὶ τὴν παραίτηση χάριν τῆς σχέσεως μὲ τὸν Θεό, ἀλλὰ θεωρεῖ τὰ παιδιὰ ὅτι ἀνήκουν στοὺς γονεῖς καὶ τὸν κόσμο καὶ ὄχι πρωτίστως στὸν Θεό. Ἕνα παιδὶ στὴν θέση της θὰ ἔνιωθε ἐγκαταλελειμμένο καὶ τραυματισμένο. Κι αὐτὸ διότι δὲν μποροῦμε νὰ νιώσουμε τὴν ἀγάπη τοῦ θαύματος τοῦ Θεοῦ, τῆς δικῆς Του παρουσίας, ἀλλὰ ἑρμηνεύουμε μὲ τὰ δικά μας, ψυχολογικὰ κριτήρια τὴν ἠλικιακὴ καὶ κοινωνικὴ ἀνάπτυξη τοῦ ἀνθρώπου.
Τὸ ὅτι στερήθηκε τὴν παιδικότητα τῆς ἐξόδου, τοῦ παιχνιδιοῦ, τῆς ἔγνοιας γιὰ τὸ ντύσιμο, γιὰ τὰ δικά της πράγματα, ἀκόμη καὶ γιὰ τὴν ἐπιβίωσή της, καθὼς τρεφόταν, ὅπως ἡ παράδοση τῆς πίστης μας ἀναφέρει, ἀπὸ τὸν ἀγγελοσταλμένο ἄρτο, εἶναι δείγματα ἀπόλυτης ταπείνωσης, ποὺ ὁδηγεῖ στὴν δυστυχία κατὰ τὴν δική μας θέαση. Τὰ δικαιώματά μου λέμε. Τὰ δικαιώματα τῶν παιδιῶν. «Τὰ δικαιώματά σου δίδαξον μέ, Κύριε», λέει ἡ πίστη. Μία ἄλλη χαρά, αὐτὴ τῆς σχέσης μὲ τὸν Θεό, δὲν ἀφήνει τὴν στέρηση τοῦ χρόνου καὶ τῶν δικαιωμάτων καὶ τῶν δραστηριοτήτων καὶ τῶν ὅσων εἶναι κατὰ ἄνθρωπον προϋποθέσεις γιὰ εὐτυχία νὰ ὑπονομεύουν τὰ ζητούμενα.
Τὸ ὅτι στερήθηκε ἀκόμη καὶ τὴν χαρὰ τῆς συζυγίας, τῆς ἡδονῆς ποὺ ἡ κλειστὴ ἀγάπη ἄνδρα καὶ γυναίκας φέρει καὶ ἀντὶ αὐτῆς κινδύνευσε νὰ ἀπολυθεῖ ἀπὸ τὸν Ἰωσὴφ καὶ νὰ διαπομπευθεῖ, χάριν τῆς κυοφορίας ἑνὸς παιδιοῦ ποὺ ἤξερε ἐξ ἀρχῆς ὅτι θὰ ἦταν δικό της, ἀλλὰ καὶ θὰ ἀνῆκε σὲ ὅλο τὸν κόσμο, μπορεῖ νὰ ταπείνωσε τὴν ἀπόλυτη γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ἀξία τῆς μητρότητας, ἀλλὰ ἔδειξε ὅτι ἡ ἀγάπη εἶναι δρόμος ἀνοίγματος στοὺς πάντες καὶ ὅτι μέσα ἀπὸ τὴν σμίκρυνση τοῦ ταπεινοῦ, γεύονται ὅλοι τὴν εὐκαιρία νὰ τοὺς δωρισθεῖ ὁ Θεός!
Τέλος, ἡ ἐπίγνωση τῆς προφητείας ὅτι ὁ Μεσσίας θὰ γευόταν τὴν ἀχαριστία καὶ τὸν θάνατο, τῆς στέρησε ἀκόμη καὶ τὸ ἐλάχιστο τῆς ἀνθρώπινης περηφάνειας γιὰ τὸν γόνο της. Μᾶς εἶναι ἐπώδυνο νὰ φανταστοῦμε ὅτι ἡ σχέση μας μὲ τὰ παιδιὰ μας μπορεῖ νὰ μὴν ἔχει τὴν πορεία ποὺ θὰ θέλαμε. Ὅμως αὐτὴ εἶναι ἡ εὐλογία τῆς ἐλευθερίας!
Ἡ Παναγία ὑπῆρξε θνητή. Γεύτηκε στὴν ὕπαρξή της τὸ τέλος ποὺ περιμένει τὸν καθέναν μας. Ἔχοντας ὅμως ἤδη γίνει ἀθάνατη πνευματικά, ἔλαβε ὡς δωρεά, διὰ τῆς μεταστάσεως, καὶ τὴν σωματικὴ ἀθανασία. Τὴν μακαρίζουμε, μαθαίνουμε ἀπὸ τὴν ταπείνωσή της καὶ τὴν παρακαλοῦμε νὰ μᾶς βοηθᾶ νὰ ἀντέχουμε τὶς δικές μας ταπεινώσεις. Χρόνια Πολλά!
