Θέλετε λέγει ὁ ἅγιος, νὰ σᾶς πῶ τὴν ἀλήθεια; Γιὰ νὰ μὴν ἔχετε πειρασμοὺς καὶ κακοὺς λογισμούς, χρειάζεται νὰ ἡσυχάζει τὸ μυαλό σας. Νὰ μὴν ἔχετε οὔτε δεξιοὺς λογισμούς. Ἐδῶ εἶναι ἡ δική μας ἀποτυχία: Μόλις δοῦμε ἕναν καλό, κατὰ τὴν γνώμη μας λογισμό, τὸν δεχόμαστε. Ὅταν ὅμως συνηθίσωμε νὰ πιάνουμε τὶς μέλισσες, θὰ πιάσωμε καὶ σφήκα, καὶ αὐτὴ θὰ μᾶς τσιμπήση καὶ θὰ πονέσωμε πολύ. Γι’ αὐτό, πρὸ πάντων εἶναι ἀναγκαῖο νὰ φοβούμεθα τοὺς δεξιοὺς λογισμούς. Νὰ μὴν κινοῦνται οὔτε αὐτοὶ μέσα μας, γιὰ νὰ παραμείνει μόνον τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ, ὁ Χριστός.

Ὅπως ὅταν πρόκειται νὰ βρέξη, βλέπομε τὴν ἀστραπὴ νὰ διασχίζη ταχύτατα τὸν ἀέρα τοῦ στερεώματος, ἔτσι ἀκριβῶς καὶ στὸν χῶρο τῆς καρδιᾶς μας ὀφείλομε νὰ λέμε συνεχῶς καὶ ταχύτατα -ἀεί στρέφειν- τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ, τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησόν με», ἀνάλογα μὲ τὸ πόσο χωράει ἡ καρδιά μας.

Διότι ἡ εὐχή μας χαρίζει τὸν ὑετὸ τῶν θείων χαρίτων καὶ δωρεῶν, τῶν θείων εὐεργατημάτων καὶ ἐμπειριῶν, καὶ μᾶς μαθαίνει ὅτι ὁ Θεὸς πολεμάει, ἐνῷ ἐμεῖς ἁπλῶς παρακολουθοῦμε τὴν τέχνη του…

Ὅμως χρειαζόμαστε καὶ κάτι ἀκόμη:

Προσοχή, ὥστε νὰ ἀποδιώχνωμε ἀμέσως τὸν λογισμό. Αὐτὸ ἐπιτυγχάνεται μὲ τὸ νὰ συγκεντρώνωμε τὴν καρδιά μας καὶ νὰ τὴν ἀνοίγωμε σὲ ὅλη τὴν θεότητα, λέγοντας τὴν εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἐντέλεια τῆς τέχνης.