«Τοῦ βίου τὴν θάλασσαν, ὑψουμένην καθορῶν, τῶν πειρασμῶν τῷ κλύδωνι, τῷ εὐδίῳ λιμένι σου προσδραμῶν, βοῶ σοί· ἀνάγαγε ἐκ φθορᾶς τὴν ζωήν μου Πολυέλεε».
Ὁ ὑμνογράφος τῆς Ἐκκλησίας, φωτισμένος ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἔρχεται νὰ μᾶς μιλήσει καὶ νὰ μᾶς ἐκφράσει, μέσω αὐτοῦ τοῦ εἱρμοῦ, ὅτι ὁ βίος κάθε ἀνθρώπου εἶναι μία θάλασσα, καὶ αὐτὴ ἡ θάλασσα πότε ἔχει γαλήνη, πότε ἀρχίζει νὰ ἔχει λίγη τρικυμία, πότε δυναμώνει κι ἀποκτᾶ μποφὸρ καὶ πότε πότε γίνεται ἄκρως ἀπειλητικὴ στὸ νὰ καταποντιστοῦν ὄχι μόνο βάρκες καὶ καΐκια, ἀλλὰ καὶ ὑπερωκεάνια. Κάθε ἄνθρωπος ποὺ ζεῖ σ’ αὐτὴ τὴ ζωὴ πλέει στὴ θάλασσα τοῦ βίου. Κι ἑπομένως, ἐφόσον πλέει στὴ θάλασσα, εἶναι πάρα πολὺ φυσικὸ καὶ ἑπόμενο νὰ συναντήσει ὅλες αὐτὲς τὶς ἀλλοιώσεις, ποὺ ἡ μία διαδέχεται τὴν ἄλλη σὲ ὅλη τὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου.
Κάθε καπετάνιος ποὺ ἡ ἐργασία του εἶναι νὰ κάνει ταξίδια, νὰ πλέει στὴ θάλασσα, προσπαθεῖ, ὅσο τὸ δυνατόν, τὸ καράβι, τὸ ἐργαλεῖο τοῦ ἐμπορίου του, νὰ τὸ κάνει στέρεο καὶ ἀνάλογο σὲ ἀντοχὴ μὲ τὶς φουρτοῦνες ποὺ προβλέπει ἡ πείρα του. Καὶ ὅπως τὰ σημερινὰ ἀεροπλάνα τὰ κατασκευάζουν κατὰ τέτοιο τρόπο, ὥστε νὰ ἀντέχουν σὲ κάθε καιρὸ γιὰ νὰ εἶναι, κατὰ κάποιο τρόπο, ἀπρόσβλητα στὶς ἀλλοιώσεις ποὺ θὰ δέχονται στὴ διαδρομή τους καὶ στὴν πορεία τους, ἔτσι καὶ τὰ καράβια.
Αὐτὸ θέλει νὰ πεῖ, ὅτι καὶ ἐμεῖς ποὺ θὲς εἴμαστε καπετάνιοι, θὲς ὅτι εἴμαστε καράβια οἱ ἴδιοι, ὀφείλουμε νὰ προβλέπουμε αὐτὲς τὶς τρικυμίες τῆς ζωῆς οἱ ὁποῖες εἶναι ὁλοφάνερες καὶ ἀπὸ προσωπικὴ ἐμπειρία καὶ ἀπὸ ὅ,τι βλέπουμε στὴν ἀνθρώπινη ζωή, τὰ πόσα κάθε ἄνθρωπος περνάει. Οἰκογενειακὰ βάρη, στενοχώριες, πειρασμούς, θλίψεις ἀπὸ ἀσθένειες, ἀπὸ οἰκονομικά, ἀπὸ τὰ παιδιά, ἀπὸ τόσα καὶ τόσα, τὰ ὁποῖα βέβαια δὲν μποροῦμε νὰ τὰ ἀριθμήσουμε. Ὅλα αὐτὰ δημιουργοῦν τὶς διάφορες τρικυμίες, τὶς διάφορες ἀλλοιώσεις καὶ στὴ θάλασσα καὶ στὸν ἀέρα. Καὶ ἑπομένως, ὀφείλουμε, κατὰ χρέος, κατὰ κανόνα καὶ κατ’ ἀνάγκην νὰ βρεθοῦμε ἀπέναντι ὅλων αὐτῶν τῶν ἀλλοιώσεων, τῶν τρικυμιῶν, νὰ βρεθοῦμε σὲ κατάσταση ἀντοχῆς, ὥστε νὰ μὴν ὑποστοῦμε ναυάγιο, πτώση, καταστροφή.
Γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς, αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ κατασκευάσουμε εἶναι ὁ ἐαυτός μας. Νὰ εἴμαστε κοντὰ στὸν μεγάλο καπετάνιο, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ Χριστός, πού μᾶς δίνει τὶς σωστὲς κατευθύνσεις καὶ τὸν ὁποῖο πρέπει νὰ ἔχουμε στὸ τιμόνι μας σὰν ὁδηγό, σὰν καπετάνιο, σὰν πυξίδα. Πρέπει ὂλ’ αὐτὰ νὰ τὰ λάβουμε ὑπόψιν ὥστε, διερχόμενοι τὴ θάλασσα καὶ πλέοντες στὸν ἀέρα, νὰ βρεθοῦμε ἔτσι ἀνθεκτικοὶ νὰ τὰ ἀντιμετωπίσουμε.
Οἱ θλίψεις εἶναι οἱ διάφορες τρικυμίες, καὶ στὶς τρικυμίες πρέπει νὰ βρεθοῦμε ἀνθεκτικοί. Τί θέλει νὰ πεῖ αὐτό; Ὅτι πρέπει νὰ προετοιμάζουμε τὸν ἑαυτό μας ἐκ πείρας καὶ ἀπὸ πρόβλεψη, ὅπως προβλέπουν καὶ οἱ καπεταναῖοι ἀπὸ τὰ διάφορα σημεῖα τὸ τί μέλλει νὰ γίνει στὴ θάλασσα καὶ παίρνουν τὰ ἀνάλογα μέτρα. Ἔτσι καὶ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι θὰ παίρνουμε τὰ ἀνάλογα μετρα ἀντιμετωπίσεως στὸ νὰ ὑπομείνουμε τὶς θλίψεις καὶ τοὺς πειρασμούς. Μὲ τί; Με τὸ πνεῦμα τῆς ὑπομονῆς, τῆς καρτερίας, τῆς μακροθυμίας, καὶ μάλιστα μὲ τὴν παραμονή μας στὸν Νόμο τοῦ Θεοῦ, στὸν Νόμο τοῦ Εὐαγγελίου, στὶς διατάξεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, ὥστε νὰ εἴμαστε ἀπρόσβλητοι τόσο ἀπὸ τὶς κατὰ κόσμον θλίψεις ὅσο καὶ ἀπὸ τὶς τρικυμίες, οἱ ὁποῖες δημιουργοῦνται ἀπὸ διάφορες ἐπιβουλὲς τοῦ Σατανᾶ, ποὺ ἔχουν σκοπὸ νὰ μᾶς ὑποσκελίσουν καὶ νὰ μᾶς κάνουν νὰ ξεφύγουμε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Καὶ ἔτσι νὰ διακινδυνέψουμε νὰ πέσουμε σὲ αἵρεση καὶ σ’ ὁτιδήποτε ἄλλο μπορεῖ νὰ μᾶς βγάλει ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, διότι μόνο διὰ τῆς Ἐκκλησίας γίνεται ἡ σωτηρία κάθε χριστιανοῦ.
