Κυριακὴ Ζ\’ Λουκᾶ
(Λουκᾶ η΄ 41 – 56)
Στὸ σημερινὸ Εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα, διαπιστώνουμε τὴν ἐπιτέλεση δύο θαυμάτων ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ.
Ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς μᾶς ἀναφέρει ὅτι ὁ ἀρχηγὸς τῆς Ἰουδαϊκῆς συναγωγῆς, Ἰάειρος, παρουσιάστηκε ἐνώπιον τοῦ Κυρίου καὶ ἱκετευτικὰ τὸν παρακαλοῦσε νὰ θεραπεύσει τὴν δωδεκαετῆ κόρη του, ἡ ὁποία ἦταν ἀσθενοῦσα.
Ταυτόχρονα, καὶ καθὼς ὁ Ἰησοῦς πορευόταν πρὸς τὴν οἰκία τοῦ Ἰαείρου καὶ μέσα στὴν ὅλη ταραχὴ τοῦ πλήθους ποὺ εἶχε συναχθεῖ γιὰ νὰ δεῖ καὶ νὰ ἀκούσει τὸν Χριστό, μία γυναίκα, ταλαιπωρημένη ἀπὸ διαρκῆ αἱμορραγία ἐπὶ σειρὰ πολλῶν ἐτῶν, πλησιάζει μὲ διακριτικὸ τρόπο καὶ ἀγγίζει κρυφὰ τὴν ἄκρη τοῦ ἐνδύματος τοῦ Κυρίου.
Ἡ δύστυχη γυναίκα πλησιάζει ἀθόρυβα, διακριτικά, ἔχοντας τὴ βεβαιότητα τῆς θεραπείας. Ἄλλωστε δὲν μποροῦσε νὰ κάνει διαφορετικά, διότι λόγῳ τῆς ἀσθένειάς της, τὴν εἶχαν ἀποκλείσει ἀπὸ τὴν κοινωνικὴ καὶ θρησκευτικὴ ζωὴ ὡς ἀκάθαρτη.
Ἡ ψυχὴ της εἶναι γεμάτη ἀπὸ πίστη στὸν Σωτήρα, ποὺ δὲν εἶναι ἀντίληψη ἢ ἁπλὴ θεωρία. Ἔχει ἐμπιστοσύνη, τόλμη καὶ ἐλπίδα.
Πλησιάζει τὸν Κύριο μὲ ἐμπιστοσύνη στὴ Θεϊκή Του δύναμη, ἐλπίζει στὴν πατρικὴ ἀγάπη Του καὶ προσεγγίζει ἀθόρυβα καὶ κρυφὰ τὸν Χριστὸ τὴν ὥρα ποὺ οἱ συνάνθρωποί της, τὴν ἔχουν ἀπορρίψει ὡς ἄνθρωπο, ὡς προσωπικότητα.
Μὲ τὴν ἐνέργειά της ὅμως, νικάει ὅλους τοὺς θρησκευτικοὺς καὶ κοινωνικοὺς κανόνες καὶ ἀσφαλῶς κερδίζει τὴ σωτήρια θεραπεία της.
Τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ τὴν ἐμπνέει καὶ ὁ Κύριος δὲν τὴν ἀπορρίπτει, ὅπως δὲν ἀπορρίπτει κανένα ἄνθρωπο, Δέχεται τὴν τόλμη καὶ τὴν πίστη της.
Δὲν μένει στὸ γράμμα τοῦ νόμου καὶ τὴν ἐνθαρρύνει λέγοντάς της, ὅτι ἡ πίστη της σὲ Ἐκεῖνον, τὴν ἔχει ἤδη σώσει.
Ἡ ἀληθινὴ πίστη ὅμως συνοδεύεται ἀπὸ τὴν ταπείνωση, ποὺ εἶναι τὸ κύριο χαρακτηριστικὸ ἑνὸς εὐγενικοῦ ἀνθρώπου.
Ἡ αἱμορροοῦσα δὲν εἶναι ἐνοχλητικὴ ἢ ἀπαιτητική, ἀλλὰ μὲ ταπείνωση καὶ διάκριση ἀγγίζει ὄχι τὸν Ἴδιο, ἀλλὰ τὴν ἄκρη τοῦ ἐνδύματος τοῦ Ἰησοῦ.
Φοβερὴ ταπείνωση! Αἰσθάνεται ντροπή, ποὺ δὲν τὴν κάνει ἐνοχλητική, ἀλλὰ ἀόρατη, δὲν περιμένει τὴν προσοχὴ τοῦ Ἰησοῦ, ἀλλὰ προσμένει τὴ θεραπεία της.
Ὁ Κύριος, διαπιστώνει τὴν ὑψηλὴ ποιότητα τῆς ταπεινώσεώς της καὶ αὐτὸ τὴ δικαιώνει, ἄλλωστε γνωρίζουμε ὅτι ὁ Θεὸς παρέχει κάθε εὐλογία στοὺς ἀνθρώπους ποὺ ὑπομένουν τὶς ὅποιες δυσκολίες, ἄνευ γογγυσμοῦ καὶ ἀγανακτήσεως.
Ἔπειτα, ὁ Ἰησοῦς εἰσέρχεται στὸ σπίτι τοῦ Ἰαείρου καὶ δηλώνει ξεκάθαρα ὅτι ἡ κόρη του κοιμᾶται, ὅτι δὲν ἔχει πεθάνει, καὶ αὐτὴ ἡ δήλωσή Του προκαλεῖ τὰ εἰρωνικὰ σχόλια τῶν παρευρισκομένων.
Ἐνώπιον τῶν γονέων της καὶ τῶν τριῶν μαθητῶν του, πλησιάζει τὸ νεκρὸ κορίτσι, πιάνει τὸ χέρι της καὶ τὴν καλεῖ νὰ σηκωθεῖ ἀπὸ τὸ κρεβάτι της.
Ἀμέσως ἡ κόρη τοῦ ἀρχισυναγώγου σηκώνεται, ἀνασταίνεται, ἀφοῦ ἡ ψυχὴ της ὑπακούει στὸ κάλεσμα τοῦ Θεοῦ καὶ ὅλοι ὅσοι βρίσκονται ἐκεῖ, βλέπουν μὲ τὰ μάτια τους τὸ γεγονὸς καὶ μένουν ἔκπληκτοι!
Αὐτὴ ἡ ἀνάσταση τῆς κόρης τοῦ Ἰαείρου, προλογίζει τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου, ὅταν θὰ συντρίψει τὸ θάνατο μὲ τὸ θάνατό Του, πάνω στὸν Σταυρό.
Ἔτσι τὰ πάντα θὰ γεμίσουν μὲ Φῶς, τὸ Φῶς τῆς αἰωνιότητος καὶ ὁ θάνατος θὰ γίνει πλέον ἡ θύρα, ἀπὸ τὴν ὁποία ὁ ἄνθρωπος περνάει στὴν αἰωνιότητα.
Ὁ ἄνθρωπος ποὺ δὲν ἔχει γνωρίσει τὸν Χριστό, δὲν μπορεῖ νὰ βιώσει τὴν ἀληθινὴ πίστη καὶ αὐτὸ ἐξαιτίας τοῦ ἐγκλωβισμοῦ στὰ δεδομένα τῆς λογικῆς.
Γι’ αὐτὸ ἀναζητεῖ ἀποδείξεις γιὰ νὰ πιστέψει καὶ δυστυχῶς δὲν καταλαβαίνει πῶς ἐνεργεῖ ἡ ἄκτιστη χάρη τῆς Ἁγίας Τριάδος.
Ὁ Κύριος ἐπιθυμεῖ ἕνα πράγμα ἀπὸ ἐμᾶς, νὰ τὸν ἐμπιστευόμαστε καὶ νὰ τὸν ἐπικαλούμαστε. Μᾶς καλεῖ νὰ ἀπορρίψουμε τὴν τυπολατρεία, ὥστε νὰ γευθοῦμε τὴν ἀληθινὴ οὐσία τῆς πίστεως καὶ νὰ ἀποκτήσει νόημα ἡ ζωή μας.
Οὐσιαστικά, δὲν ὠφελεῖ νὰ δίνουμε προτεραιότητα σὲ δευτερεύοντα στοιχεῖα, παραγνωρίζοντας τὶς ἐπιταγὲς τῆς πίστεως στὸν μόνο ἀληθινὸ Θεό, διότι εἶναι σὰν νὰ χτίζουμε πάνω στὴν ἄμμο τῆς ἀβεβαιότητος, μὲ ἀποτελέσματα τραγικά.
Ἡ σχέση ἀνθρώπου καὶ Θεοῦ εἶναι μυστική, βρίσκεται πέρα καὶ πάνω ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη λογικὴ καὶ ἡ πίστη οἰκοδομεῖται στὸ διάλογο τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό, ποὺ εἶναι τὸ θεμέλιό τῆς ὑπάρξεώς μας.
Ἡ ἐπιφανειακὴ θρησκευτικότητα, δηλαδὴ ἡ ἐπιτέλεση τῶν ἐξωτερικῶν τυπικῶν πράξεων, μᾶς ὁδηγεῖ στὴ μὴ μετοχὴ τοῦ βιώματος τῆς Χριστιανικῆς ζωῆς, γι’ αὐτὸ ἀναγκαία καὶ σωτήρια καθίσταται ἡ πηγαία καὶ εἰλικρινὴς πίστη, ὅπως ἀκριβῶς τοῦ Ἰαείρου καὶ τῆς αἱμορροούσης γυναικός.
Τὸ θαυμαστὸ γεγονὸς τῆς ἀναστάσεως τῆς κόρης τοῦ ἀρχισυναγώγου ἀλλὰ καὶ ἡ θεραπεία τῆς ἀσθενούσης γυναικός, μᾶς διδάσκουν τὴν πίστη καὶ τὴν πραγματικὴ ταπείνωση.
Δύο ἐφόδια μὲ τὰ ὁποῖα προσεγγίζουμε τὸν Θεό, ἀπὸ τὸν ὁποῖο εἶναι βέβαιο ὅτι θὰ λάβουμε ἀμέτρητες εὐλογίες καὶ δωρεές, ἀπαραίτητες γιὰ τὴ σωτηρία μας.
