Ἐννόημα
    Ἐννόημα
  • !

    Γεννήθηκε στὴ Λάμψακο τῆς Φρυγίας τῆς Μικρᾶς Ἀσίας τὸ 239 μετὰ Χριστὸν ἀπὸ γονεῖς ἁπλοϊκοὺς ἀλλά εὐσεβεῖς.
    Δὲν ἔτυχε νὰ μορφωθῆ κατὰ κόσμον. Μορφώθηκεν ὅμως κατὰ Χριστὸ καὶ ἀπὸ τοὺς εὐσεβεῖς γονεῖς του ἔμαθε τὰ «ἱερὰ γράμματα τὰ δυνάμενα σοσφίσαι»,

  • !

    Ἁπλὸς καὶ ταπεινὸς καθὼς ἦταν μετερχόταν τὸ ἐπάγγελμα τοῦ χηνοβοσκοῦ. Μὲ ὅλη του δὲ τὴν ἀγάπη καὶ τὸ ἐνδιαφέρον ἐπροστάτευε τὰ ἀθώα πουλιὰ καὶ τὰ ἔνοιωθε σὰν ἀδέλφια του ἀφοῦ δὰ καὶ αὐτὰ εἶναι δημιουργήματα τοῦ θεοῦ θαυμαστά. Τὴν δὲ εὐαίσθητη καὶ ταπεινὴ ψυχὴ του τὴν εὐλόγησεν ὁ θεὸς μὲ τὸ χάρισμα τῆς θαυματουργίας. Τὰ θαύματα του στρέφονταν κυρίως πρὸς τὴ φύση τὴν ὁποίαν εἶχε τόσο μελετήσει καὶ ἀγαπήσει, πρὸς τὰ σπαρτὰ καὶ τὰ ζῶα.

  • !

    Τὸ δὲ ἀποτέλεσμα ἦταν ὅτι ἡ θαυμαστὴ δράση του καὶ ἡ προσχώρηση πολλῶν εἰδωλολατρῶν στὴν ἁγίαν Ὀρθόδοξη χριστιανικὴ πίστη ἔφθασε καὶ στὰ αὐτιὰ τῶν ἀρχόντων, ρωμαίων ἔπαρχων, καὶ ὁ ἅγιος σὰν κακοῦργος καταδιωκόταν. Καὶ λοιπὸν τὸ 256 τὸν ἔσυραν μπροστά στὸν Ἔπαρχο τῆς Ἀνατολῆς Ἀκυλίνο, νεαρώτατο στὴν ἡλικία, μόλις δεκαεπτὰ χρόνων.
    Πολὺ ὅμως ἐξεπλάγη ὅταν ἀπὸ τὸ νέο ἐκεῖνο παλληκάρι δέχτηκε ρωμαλέα ἀντίσταση καὶ ἡρωικὴ τὴν ἀπάντηση: «Χριστιανὸς εἰμὶ καὶ οὐ προσκυνῶ εἴδωλα».

  • !

    Καὶ ἔτσι ἄρχισαν τὰ βασανιστήρια. Τὸν ἔδειραν πρῶτα ἀλύπητα μὲ ξύλινες σπάθες ὥστε τὸ σῶμα του νὰ φθάση νὰ γίνη μαῦρο σὰν τὴν πίσσα. Ὁ δὲ ἅγιος ἄντεξε μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ.

  • !

    Καὶ τώρα ἀναμμένες λαμπάδες μεταχειρίζονται οἱ σκληροὶ βασανιστὲς γιὰ νὰ κάψουν τὸ μαρτυρικό τοῦ μάρτυρα σῶμα. Μάταια ὅμως ἐπάσχισαν νὰ ἐξουθενώσουν τὸ γενναῖο τοῦ Χριστοῦ ἀθλητῆ καὶ καλλίνικο μάρτυρα.
    Γὶ΄ αὐτὸ καὶ ἀποφάσισαν τὸ βέβαιο μέσο τοῦ θανάτου, τὸν ἀποκεφαλισμὸ διὰ ξίφους.

  • !

    Ἄλλα καὶ πάλι γιὰ νὰ μὴν κατισχύση τὸ ἐγκληματικό τους σχέδιο, ὁ ἅγιος παρέδωκε τὸ πνεῦμα πρὶν ὁδηγηθῆ στὸν τόπο τοῦ ἀποκεφαλισμοῦ καὶ στεφανίτης καὶ πανοπλίτης ἀνῆλθε στὰ οὐράνια σκηνώματα ἀπ’ ὁπού ἐξακολουθεῖ νὰ τέλη τὰ εὐεργετικά του γιὰ τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὴ φύση θαύματα ὅσες φορὲς μὲ πίστη τοῦ τὰ ζητήσουν.

  • !

    Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ ἅγιος Τρύφωνας συνήθως εἰκονίζεται μὲ τὸ δρεπάνι στὸ χέρι, εἰς ἔνδειξιν ὅτι εἶναι ὁ προστάτης καὶ ὁ βοηθὸς τῆς συγκομιδῆς τῶν καρπῶν τῆς γὴς καὶ γενικά του θερισμοῦ.

  • !

    Ὁ δὲ ἅγιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης ἐκτός τοῦ ὅτι ἐσυμπλήρωσε τὴν ἀκολουθία του καὶ ἔγραψε πρὸς τιμὴ του ἐγκώμιο καὶ παρακλητικὸ κανόνα πρὸς τὴν ἁγία κάρα του πού βρίσκεται στὸ ἅγιον Ὅρος, ἐσύνταξε καὶ ἰκετήρια εὐχὴ γιὰ νὰ τὴ διαβάζουν οἱ Ἱερεῖς «ὅταν συμβῆ βλάπτεσθαι τὰ χωράφια καὶ τοὺς κήπους ὑπὸ ἀκρίδων καὶ ἑρπετῶν».

Μάρτυρος Τρύφωνος

Σήμερα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία τιμᾶ καὶ γεραίρει τὴ μνήμη τοῦ ἁγίου ἐνδόξου μεγαλομάρτυρα Τρύφωνα.

Γεννήθηκε στὴ Λάμψακο τῆς Φρυγίας τῆς Μικρᾶς Ἀσίας τὸ 239 μετὰ Χριστὸν ἀπὸ γονεῖς ἁπλοϊκοὺς ἀλλά εὐσεβεῖς.

Δὲν ἔτυχε νὰ μορφωθῆ κατὰ κόσμον. Μορφώθηκεν ὅμως κατὰ Χριστὸ καὶ ἀπὸ τοὺς εὐσεβεῖς γονεῖς του ἔμαθε τὰ «ἱερὰ γράμματα τὰ δυνάμενα σοσφίσαι», κατὰ τὸν ἅγιον Ἀπόστολο Παῦλο. Δὲν τοῦ ἄρεσε νὰ ἐντρυφᾶ στὶς ἀπολαύσεις καὶ τὶς χαρὲς τῆς ζωῆς, ἀλλὰ νὰ ἐντρυφᾶ προτιμοῦσε στὶς ἁγίες Γραφὲς καὶ στὸ βιβλίο τῆς φύσεως καὶ νὰ θαυμάζη τὰ μεγαλεία τοῦ δημιουργοῦ.

Ἁπλὸς καὶ ταπεινὸς καθὼς ἦταν μετερχόταν τὸ ἐπάγγελμα τοῦ χηνοβοσκοῦ. Μὲ ὅλη του δὲ τὴν ἀγάπη καὶ τὸ ἐνδιαφέρον ἐπροστάτευε τὰ ἀθώα πουλιὰ καὶ τὰ ἔνοιωθε σὰν ἀδέλφια του ἀφοῦ δὰ καὶ αὐτὰ εἶναι δημιουργήματα τοῦ θεοῦ θαυμαστά. Τὴν δὲ εὐαίσθητη καὶ ταπεινὴ ψυχὴ του τὴν εὐλόγησεν ὁ θεὸς μὲ τὸ χάρισμα τῆς θαυματουργίας. Τὰ θαύματα του στρέφονταν κυρίως πρὸς τὴ φύση τὴν ὁποίαν εἶχε τόσο μελετήσει καὶ ἀγαπήσει, πρὸς τὰ σπαρτὰ καὶ τὰ ζῶα. Ἀμέτρητες φορὲς ἔσωσε τοὺς κατάσπαρτους καὶ κατάφυτους ἀγροὺς ἀπὸ γενικὲς καταστροφὲς πού ἀπειλοῦσαν σμήνη ὁλόκληρα ἀκριδῶν, καὶ τὰ ζῶα ἀπὸ ἀρρώστιες πολλές.

Ἄλλα τὰ θαύματα του τὰ ἐπεξέτεινε καὶ πρὸς τοὺς πάσχοντες καὶ ταλαιπωρούμενος ἀπὸ τὰ δαιμόνια ἀνθρώπους, καὶ πολλοὺς δαίμονες ἀπὸ ἀνθρώπους πού εἶχαν κυριέψει ἐξεδίωξε μὲ μόνη τὴν προσευχή του. Ὅταν κάποτε τοῦ εἶχαν φέρει ἐνώπιόν του ἕνα δαιμονισμένο διέταξε τὸ δαιμόνιο νὰ παρουσιασθῆ κατ΄ενώπιον τῶν ἀνθρώπων. Καὶ ὁ πονηρὸς καὶ μισόκαλος καὶ βάσκανος διάβολος παρουσιάστηκε μὲ τὴ μορφὴ ἑνὸς μαύρου σκύλου. Καὶ ὄχι μόνον αὐτό, ἀλλὰ καὶ τὸν ἐξανάγκασε νὰ μιλήση καὶ νὰ ἔκθεση ὅλο τὸ ἀνθρωποκτόνο καὶ «ἀντικείμενο τῷ γένει τῶν δικαίων» σχέδιο καὶ ὅλες τὶς ἁμαρτίες καὶ τὶς κακίες στὶς ὅποιες μέχρι τότε ἔσπρωξε τοὺς ἀνθρώπους. Καὶ τὰ πλήθη τῶν θεατῶν καὶ ἀκροατῶν καὶ εἰδωλολατρῶν βέβαια, καταλήφθηκαν ἀπὸ φρίκη καὶ τρόμο καὶ ὠμολόγησον πίστη στὸ Σωτήρα Κύριο καὶ ἀκολούθησαν τοῦ ἁγίου Τρύφωνα τὸν ἐνάρετο βίο καὶ τρόπο.

Ἄλλα τὰ θαύματα τοῦ ἁπλοῦ καὶ ἄσημου χηνοβοσκοῦ ἀπὸ στόμα σὲ στόμα ἀκουγόταν καὶ τὸν ἅγιο Τρύφωνα ξακουστὸ καὶ περίφημο ἀπεργαζόταν.

Τὸ δὲ ἀποτέλεσμα ἦταν ὅτι ἡ θαυμαστὴ δράση του καὶ ἡ προσχώρηση πολλῶν εἰδωλολατρῶν στὴν ἁγίαν Ὀρθόδοξη χριστιανικὴ πίστη ἔφθασε καὶ στὰ αὐτιὰ τῶν ἀρχόντων, ρωμαίων ἔπαρχων, καὶ ὁ ἅγιος σὰν κακοῦργος καταδιωκόταν. Καὶ λοιπὸν τὸ 256 τὸν ἔσυραν μπροστά στὸν Ἔπαρχο τῆς Ἀνατολῆς Ἀκυλίνο, νεαρώτατο στὴν ἡλικία, μόλις δεκαεπτὰ χρόνων.

Ὁ Ἔπαρχος ἐπιστεψεν ὅτι θὰ ἠμποροῦσε νὰ πτοήση τὸν ἀμούστακον ἐκεῖνο νέο μὲ τὴν ἐπιβολὴ τοῦ ἀξιώματός του καὶ τὸ αὐστηρό του ὕφος. Τὸν διέταξε λοιπὸν ἀγέροχα νὰ ἀρνηθῆ τὴν πίστη τοῦ Χρίστου καὶ νὰ προσκύνηση τὰ εἴδωλα. Πολὺ ὅμως ἐξεπλάγη ὅταν ἀπὸ τὸ νέο ἐκεῖνο παλληκάρι δέχτηκε ρωμαλέα ἀντίσταση καὶ ἡρωικὴ τὴν ἀπάντηση: «Χριστιανὸς εἰμὶ καὶ οὐ προσκυνῶ εἴδωλα».

Καὶ ἔτσι ἄρχισαν τὰ βασανιστήρια. Τὸν ἔδειραν πρῶτα ἀλύπητα μὲ ξύλινες σπάθες ὥστε τὸ σῶμα του νὰ φθάση νὰ γίνη μαῦρο σὰν τὴν πίσσα. Ὁ δὲ ἅγιος ἄντεξε μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ.

Ὕστερα τὸν ἔδεσαν πίσω ἀπὸ ἄγρια ἄλογα καὶ μέσα στὸν παγερὸ χειμώνα τὸν ἔσερναν σὲ γκρεμοὺς καὶ βάλτους μὲ ἀποτέλεσμα νὰ κατακρεουργηθῆ ὁ μεγαλομάρτυς καὶ σχεδὸν πεθαμένος νὰ μείνη καταγῆς. Ἄλλα καὶ πάλιν ἡ χάρις τοῦ πανάγαθου Θεοῦ τὸν ἐπισκίασε καὶ τὶς πληγὲς καὶ τοὺς μωλωπισμοὺς του ἐθεράπευσε.

Γὶ΄ αὐτὸ λοιπὸν περισσότερο μανιώδης ὁ ἔπαρχος διέταξε καὶ τὸν ἐγύμνωσαν καὶ ἐπάνω σὲ δάπεδο μὲ ἀνεστραμμένα καὶ μπηγμένα μυτερὰ καρφιὰ τὸν ἔσερναν γιὰ νὰ καταξεσχίσουν τὶς σάρκες καὶ νὰ μὴν μείνη οὔτε σταγόνα αἷμα∙ καὶ πάλιν ὁ Κύριος «ἀόρατος» τὸν συμπαρεστάθη καὶ τοῦ ἔκλεισε τὶς πληγὲς καὶ ἐσταμάτησε τὶς ροὲς ἀπὸ τὸ αἷμα.

Καὶ τώρα ἀναμμένες λαμπάδες μεταχειρίζονται οἱ σκληροὶ βασανιστὲς γιὰ νὰ κάψουν τὸ μαρτυρικό τοῦ μάρτυρα σῶμα. Μάταια ὅμως ἐπάσχισαν νὰ ἐξουθενώσουν τὸ γενναῖο τοῦ Χριστοῦ ἀθλητῆ καὶ καλλίνικο μάρτυρα.

Γὶ΄ αὐτὸ καὶ ἀποφάσισαν τὸ βέβαιο μέσο τοῦ θανάτου, τὸν ἀποκεφαλισμὸ διὰ ξίφους. Ἄλλα καὶ πάλι γιὰ νὰ μὴν κατισχύση τὸ ἐγκληματικό τους σχέδιο, ὁ ἅγιος παρέδωκε τὸ πνεῦμα πρὶν ὁδηγηθῆ στὸν τόπο τοῦ ἀποκεφαλισμοῦ καὶ στεφανίτης καὶ πανοπλίτης ἀνῆλθε στὰ οὐράνια σκηνώματα ἀπ’ ὁπού ἐξακολουθεῖ νὰ τέλη τὰ εὐεργετικά του γιὰ τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὴ φύση θαύματα ὅσες φορὲς μὲ πίστη τοῦ τὰ ζητήσουν. Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ ἅγιος Τρύφωνας συνήθως εἰκονίζεται μὲ τὸ δρεπάνι στὸ χέρι, εἰς ἔνδειξιν ὅτι εἶναι ὁ προστάτης καὶ ὁ βοηθὸς τῆς συγκομιδῆς τῶν καρπῶν τῆς γὴς καὶ γενικά του θερισμοῦ.

Ὁ δὲ ἅγιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης ἐκτός τοῦ ὅτι ἐσυμπλήρωσε τὴν ἀκολουθία του καὶ ἔγραψε πρὸς τιμὴ του ἐγκώμιο καὶ παρακλητικὸ κανόνα πρὸς τὴν ἁγία κάρα του πού βρίσκεται στὸ ἅγιον Ὅρος, ἐσύνταξε καὶ ἰκετήρια εὐχὴ γιὰ νὰ τὴ διαβάζουν οἱ Ἱερεῖς «ὅταν συμβῆ βλάπτεσθαι τὰ χωράφια καὶ τοὺς κήπους ὑπὸ ἀκρίδων καὶ ἑρπετῶν».

Ἂς καταφεύγωμε λοιπὸν στὶς ἱκεσίες καὶ πρεσβεῖες του ὅσες φορὲς τὰ σπαρτά μας κινδυνεύουν, ἀναπέμποντας πρὸς αὐτὸν τὴν ἰκετήρια εὐχή του, καὶ ἀκόμη ἂς ἐντρυφοῦμε στὴ μελέτη τῶν μεγαλείων του Θεοῦ ὅπως ἐντρυφοῦσε καὶ ἐκεῖνος καὶ νὰ εἴμαστε βέβαιοι ὅτι θὰ ἔχωμε πάντοτε ἀμέριστη τὴν εὐλογία καὶ τὴν προστασία του. Ἀμὴν.