Θέλω νὰ χτίσω ἕνα σπιτάκι

στὴ μοναξιὰ καὶ στὴ σιωπή.

Ξέρω μιὰ πράσινη ραχοῦλα…

Δὲ θὰ τὸ χτίσω ἐκεῖ.

Ξέρω στὴ χώρα τὴ μεγάλη

τὸν πλούσιο δρόμο τὸν πλατύ,

μὲ τὰ παλάτια καὶ τοὺς κήπους…

Δὲ θὰ τὸ χτίσω ἐκεῖ.

Ξέρω τὸ πρόσχαρο ἀκρογιάλι,

ὅλο τὸ κῦμα τὸ φιλεῖ,

κρινόσπαρτη εἶναι ἡ ἀμμουδιά του…

Δὲ θὰ τὸ χτίσω ἐκεῖ.

Ἀτέλειωτη τραβάει μιὰ στράτα,

σκίζει μία χέρσα ἁπλοχωριά,

σκληρὰ τὴ δέρνει τὸ ἀγριοκαίρι

κι ὁ λίβας τὴ χτυπᾶ.

Μιὰ στράτα χιλιοπατημένη,

τὸν καβαλάρη νηστικό,

τὸν πεζοδρόμο διψασμένο

θάφτει στὸν κουρνιαχτό.

Ἐκεῖ τὸ σπίτι μου θὰ χτίσω

μὲ μιὰ βρυσοῦλα στὴν αὐλή,

πάντα ἡ γωνιά του θὰ καπνίζει

κι ἡ θύρα του θὰ ‘ναι ἀνοιχτή.