Γιατί βαθιά μου δόξασα καὶ πίστεψα τὴ γῆ

καὶ στὴ φυγὴ δὲν ἅπλωσα τὰ μυστικὰ φτερά μου,

μὰ ὁλάκερον ἐρίζωσα τὸ νοῦ μου στὴ σιγή,

νὰ ποῦ καὶ πάλι ἀναπηδᾶ στὴ δίψα μου ἡ πηγή,

πηγὴ ζωῆς, χορευτικὴ πηγή, πηγὴ χαρά μου…

Γιατί ποτὲ δὲ λόγιασα τὸ πότε καὶ τὸ πῶς,

μὰ ἐβύθισα τὴ σκέψη μου μέσα στὴν πάσαν ὥρα,

σὰ μέσα της νὰ κρύβονταν ὁ ἀμέτρητος σκοπός,

νὰ τώρα ποῦ, ἡ καλοκαιριὰ τριγύρα μου εἴτε μπόρα,

λὰμπ΄ ἡ στιγμὴ ὁλοστρόγγυλη στὸ νοῦ μου σὰν ὀπώρα,

βρέχει ἂπ΄ τὰ βάθη τ΄ οὐρανοῦ καὶ μέσα μου ὁ καρπός!…

Γιατί δὲν εἶπα: «ἐδῶ ἡ ζωὴ ἀρχίζει, ἐδῶ τελειώνει…»

μὰ «ἂν εἶν ἡ μέρα βροχερή, σέρνει πιὸ πλούσιο φῶς…

μὰ κι ὁ σεισμὸς βαθύτερη τὴ χτίση θεμελιώνει,

τί ὁ ζωντανὸς παλμὸς τῆς γῆς ποὺ πλάθει εἶναι κρυφός…»

νὰ ποῦ, ὅ,τι στάθη ἐφήμερο, σὰ σύγνεφο ἀναλιώνει,

νὰ ποῦ ὁ μέγας Θάνατός μου γίνηκε ἀδερφός!…