Η τελευταία σκηνή από την ταινία του 1959, Ανθισμένη αμυγδαλιά. Σε σκηνοθεσία Χρήστου Αποστόλου και σενάριο Δημήτρη Γιαννουκάκη. Η ταινία μας μεταφέρει στα νοσταλγικά, αλλά και δύσκολα χρόνια των τελών του 19ου αιώνα…
Άδει η χορωδία του Νίκου Τσιλίφη.
Το κλασσικό σήμερα, δημώδες σχεδόν για τους μεγαλύτερους σε ηλικία, τραγούδι της ανθισμένης αμυγδαλιάς γράφτηκε από τον Γεώργιο Δροσίνη και δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο σατιρικό Ραμπαγιάς το 1882. Ο συνθέτης του αν και παραμένει άγνωστος, εικάζεται όμως, ότι θα πρέπει να ήταν κάποιος Επτανήσιος. Εκείνο που ίσως έχει και κάποια ιστορική αξία είναι το γεγονός ότι ο άγνωστος συνθέτης του, το μελοποίησε κατά τη διάρκεια της επιστράτευσης του 1885 με αποτέλεσμα πολύ γρήγορα να διαδοθεί από τους στρατιώτες σε όλη την Ελλάδα.
Το ποίημα αυτό το έγραψε ο Δροσίνης σε νεαρή ηλικία όταν ακόμη δημοσίευε τους στίχους του με το ψευδώνυμο Αράχνη για μια χαριτωμένη μαθήτρια του Αρσάκειου, εξαδέλφη του, που πράγματι συνέβη να κουνήσει την ανθισμένη νεραντζιά του κήπου του και να πέσουν τα άνθη επάνω της. Και βέβαια ποιητικά αλλά και συμβολικά η νεραντζιά έγινε αμυγδαλιά.
Οι στίχοι του ποιήματος συγκινούν περισσότερο με τις απλές εικόνες, τα ερωτικά συναισθήματα και την αντίθεση νεότητας γήρατος σε μια φιλοσοφική σύνθεση. Η δε μουσική του αλλά και η εκτέλεσή του και σε τετραφωνία είχαν ως αποτέλεσμα να αποτελέσει το προσφιλέστερο μελώδημα της εποχής και για αρκετές 10ετίες της κάθε συμποτικής συγκέντρωσης ή μουσικής οικιακής εσπερίδας.
Παρατίθενται οι πρωτότυποι στίχοι του ποιήματος με την ορθογραφία της εποχής, που με τη πάροδο του χρόνου πολλοί άδοντες αυτούς ευνόητο είναι να παραφθείρουν:
Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά (δις)
με τα χεράκια της
και γέμισ’ από τ΄ άνθη η πλάτη, η αγκαλιά
και τα μαλλάκια της.
Και γέμισ’ από τ΄ άνθη…
Αχ, χιονισμένη σαν την είδα την τρελή (δις)
γλυκά τη φίλησα
της τίναξα όλα τ’ άνθη από την κεφαλή
κι έτσι της μίλησα:
Της τίναξα όλα τ’ άνθη…
Τρελή, να φέρης στα μαλλιά σου τη χιονιά (δις)
τι τόσο βιάζεσαι;
Μόνη της θάρθη η άγρια βαρυχειμωνιά,
δεν το στοχάζεσαι;
Μόνη της θάρθη…
Του κάκου τότε θα θυμάσαι τα παληά (δις)
τα παιγνιδάκια σου
θάσαι γρηά με κάτασπρα μαλλιά
και τα γυαλάκια σου.
θάσαι γρηά…
Το τραγούδι αυτό μεταφράστηκε σε πολλές ξένες γλώσσες, έχει φωνογραφηθεί σε πολλές εκτελέσεις από διάφορους τραγουδιστές και ιδιαίτερα από χορωδίες.
(από εμπνευσμένο, εμβριθές και κατατοπιστικό άρθρο της Βικιπαιδείας)
This film by 1959, Anthismeni amygdalia (Flowering almond-tree) describes the love of Georgios Drosinis a Greek poet (1859-1951)- for a young girl, while in parallel, depicts the life, the characters and the nostalgic atmosphere that existed in Athens of the late years of 19th century..