Η Θυσία (1986) – Αντρέι Ταρκόφσκι
Η «Θυσία», το κύκνειο άσμα του Αντρέι Ταρκόφσκι είναι μία από τις πιο σημαντικές ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου, που δικαιούται απολύτως την ‘‘σφραγίδα’’ ενός από τα αριστουργήματα της 7ης Τέχνης.
Όσα θέλησαν να πουν, στις Κάννες το 1986, το Μεγάλο Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής, το Βραβείο Καλλιτεχνικής Συνεισφοράς, το Βραβείο FIPRESCI και το Βραβείο της Οικουμενικής επιτροπής, θα μπορούσαν ίσως να συνοψισθούν στα όσα λέει στην εναρκτήρια σκηνή, σε ένα μονό μέσο πλάνο, ένας από τους χαρακτήρες της ταινίας, που δεν είναι παρά ένα από τα πολλά ‘‘πρόσωπα’’ του ίδιου του Ταρκόφσκι, όπως ο Αντρέι του «Αντρέι Ριουμπλιόφ» του 1966, ο Κρις του «Σολάρις» του 1972, ο οδηγός του «Στάλκερ» του 1979, ο Αντρέι από τη «Νοσταλγία» του 1983, του ποιητή που αναζητά την «αλήθεια» και που όλες οι υπαρξιακές του αναζητήσεις μετουσιώνονται σε ποιητικές εικόνες, σχεδόν θεατρικά στημένες σκηνές και πλάνα μοναδικής ομορφιάς, που συνθέτουν μία σχεδόν μινιμαλιστική αλληγορία:

Σ’ όλη μου τη ζωή,
περιπλανιέμαι παντού,
περιμένοντας κάτι.
Σ’ όλη μου τη ζωή,
κατά βάθος,
νιώθω σα να περιμένω
σε σιδηροδρομικό σταθμό.
Και πάντα αισθανόμουν
ότι όσα έχω ζήσει ως τώρα,
δεν ήταν η πραγματική μου ζωή,
αλλά μια μακριά αναμονή,
μια μακριά αναμονή,
για κάτι αληθινό,
κάτι σημαντικό…