Ελληνίδα digital artist στο Λονδίνο κερδίζει σημαντικό διεθνές βραβείο
Και το φετινό βραβείο Lumen πάει… στην Κατερίνα Αθανασοπούλου! Μην κομπλάρεις, ούτε εγώ ήξερα κι από πριν τι είναι το Lumen Prize. Απονέμεται κάθε χρόνο σε έργα digital art, και αποτελεί το κορυφαίο βραβείο στον χώρο, σύμφωνα με τον Guardian. Την κριτική επιτροπή απαρτίζουν καλλιτέχνες, ακαδημαϊκοί και επαγγελματίες απ’ όλο τον κόσμο. Φέτος όλοι αυτοί εντυπωσιάστηκαν από το έργο “Apodemy” (βλ. βίντεο παρακάτω), και απένειμαν το πρώτο βραβείο στην Ελληνίδα δημιουργό του, την Κατερίνα Αθανασοπούλου.
Από το Λονδίνο όπου ζει και εργάζεται ως λέκτορας στο τμήμα animation του London College of Communication, μας μίλησε για τη ζωή μιας Ελληνίδας digital artist στην Αγγλία, και για το τι μπορεί να περιμένει κάποιος που θέλει να ασχοληθεί με αυτή τη μορφή τέχνης.
Συνέντευξη στην Αργυρώ Σταυρίδη
Το “Apodemy” είναι μια αλληγορία για την Αθήνα, εμπνευσμένη από τον Πλάτωνα, ο οποίος παρομοίαζε την ανθρώπινη ψυχή με ένα κλουβί όπου πετούν πουλιά-φορείς της γνώσης. “Η Αθήνα της Αποδημίας είναι η σημερινή πόλη με τις μισοτελειωμένες πολυκατοικίες–κλουβιά και την ομίχλη από τα τζάκια που σε πνίγει. Είναι ακόμα οι αναμνήσεις μου από τα τέλη της δεκαετίας του ’90, όταν τα τρόλεϊ ήταν κίτρινα και η Πατησίων είχε μαγαζιά γεμάτα κόσμο. Με πονά όταν βλέπω τα μέρη που γύρναγα να ερημώνουν… Παρόλ’ αυτά, όταν βρίσκομαι στις γειτονιές που μεγάλωσα -στον Κολωνό και τον Περισσό- δεν μπορώ παρά να πιστεύω οτι θα ξαναελπίσουμε…”
Η Κατερίνα εμπνεέται από τον Καβάφη, τον Γουίτμαν, τους Αργοναύτες, όπως θα διαπιστώσεις με μια βόλτα στο site της και στην σελίδα της στο Vimeo. “Με τις ταινίες μικρού μήκους μπορώ να συνδυάσω όλες τις τέχνες σε μία. Σπούδασα ζωγραφική αλλά επιθυμία μου ήταν να κάνω χειρονομίες μέσα στο χρόνο. Ολα εκείνα που αγάπησα -ο Καβάφης που μου διάβαζε ο πατέρας μου, τα μαγικά κουτιά του Κορνέλ, το πάθος του Γουίτμαν για τη σάρκα- γίνονται κινούμενη εικόνα και τα ξανα-ανακαλύπτω”.
Ο “Παραμυθάς” ήταν που της πέρασε το “μικρόβιο” του animation! “Θυμάμαι εκείνες τις απίθανες εικόνες που αποκαλύπτονταν γραμμή-γραμμή, και ένα βράδυ πριν κοιμηθώ γύρω στα πέντε, να ονειρεύομαι τι θα ζωγραφίσω κι εγώ με το μαγικό μολύβι την άλλη μέρα”.
Αλλιώς τα σχεδίαζε, αλλιώς της προέκυψε η μετανάστευση: “Έφυγα για να κάνω μεταπτυχιακό στο Animation, κατόπιν άρχισα να δουλεύω και μετά γνώρισα τον Άγγλο σύντροφό μου. Δεν είχα σκοπό να μείνω έξω, αλλά το Λονδίνο αποδείχτηκε πιο φιλόξενο απ’ ό,τι περίμενα. Γυρνώ όμως στην Ελλάδα όσο πιο συχνά μπορώ, μιλώ μόνο ελληνικά στα παιδιά μου και μου λείπει πάρα πολύ η οικογένειά μου”.
Τι προοπτικές έχει σήμερα ένας digital artist; “Γι’ αυτούς που ξεκινούν τώρα, μέσω Internet μπορούν να μάθουν τεχνικές και να μοιραστούν τη δουλειά τους μ’ όλο τον κόσμο. Αυτό από μόνο του αλλάζει τα πάντα, δεν περιμένεις να σε ανακαλύψει κάποιος αλλά ρίχνεις εσύ το μήνυμά σου πρώτος. Το Vimeo, για παράδειγμα, είναι γκαλερί και μικρό σινεμά μαζί μέσα στο σπίτι σου.
Από την άλλη, τα δυνατότερα έργα είναι προϊόντα ευτυχών συναντήσεων, και το να βρεις καλούς συνεργάτες είναι καθοριστικός παράγοντας στη δημιουργία. Γιατί το δύσκολο δεν είναι να αρχίσεις κάτι αλλά να το τελειώσεις, και καλό είναι κάποιος να σε σπρώχνει λιγάκι όταν μένεις στάσιμος”.
Ένα από τα αγαπημένα της έργα animation, που μας προτείνει να δούμε: “Μια ταινία μικρού μήκους από το 2005, το Milch του Igor Kovalyof. Η παιδικότητα, η πλήξη και ο έρωτας σε ένα παραμύθι για μεγάλους”. (http://www.youtube.com/watch?v=wLhHT-0l4vw)
Μια τυπική μέρα της στο Λονδίνο: “Η μέρα αρχίζει γκρι και βρεμένη, το τρένο γεμάτο, το ipod του διπλανού πολύ δυνατά αλλά όλοι παραείναι ευγενικοί για να πουν κάτι! Δουλειά στον υπολογιστή ή με τους φοιτητές στο LCC, ο καιρός το γυρίζει σε ήλιο και μετά πάλι βροχή και ο κύκλος συνεχίζεται μέχρι να γυρίσω σπίτι, να φάμε, να κοιμηθούν τα παιδιά και μετά πάλι Animation μέχρι τελικής πτώσης”.
Μια πρόσφατη φωτογραφία που τη θεωρεί ξεχωριστή: “Σε μια παλιά, κλειστή αγορά στο Κάρντιφ της Ουαλλίας πριν λίγες μέρες. Είμαστε ‘στην κοιλιά της φάλαινας’ αλλά υπάρχει φως στο βάθος”…:
