Ανακάλεσέ με Σωτὴρ καὶ σῶσον με
Η ανωτέρω αντίληψη μου κατέστησε σαφές (εφ όσον δια την αναγραφή των ονομάτων των νεκρών ενεργεί άλλη χειρ από τη δική τους), ότι η συγκρότηση της ενότητος των λογισμών μας δεν επιτυγχάνεται διά μόνου του εαυτού μας. Χωρεί λοιπόν ένα είδος παραιτήσεως και επιβάλεται να πεις, το εγώ μου είν ένας άλλος.
Άλλος ο Χριστός και η Αγία αυτού Εκκλησία, όπου συνεχίζει υπάρχων. Άλλος ο πλησίον μας άνθρωπος που εν Χριστώ, μέσα στην Εκκλησία, παντρευόμαστε. Άλλος! Εκείνη η γυναίκα και αυτός ο άνδρας. Και όμως τον αγαπώ ως εαυτόν μου. Άλλος υπήρξε ο ανάδοχός μου που μ έντυσε τη στολή της πίστεως, όταν βαπτίστηκα εν Χριστώ μωρό παιδί και δεν καταλάβαινα. Τόσοι άλλοι είμαι εγώ. Η Εκκλησία είναι το σώμα μου. Το αισθάνθηκα στη Καβάλα προσφάτως και το διακηρύσσω. Αγαπώ την ορθόδοξο ελληνική Εκκλησία του Χριστού. Εντός αυτής, επαναλαμβάνοντας τα νεκρώσιμα ευλογητάρια και ιδιόμελα του μοναχού Ιωάννου του Δαμασκηνού, κατανοώ πως ο χορός των Αγίων εύρε πηγήν ζωής και θύραν παραδείσου, εν τω Φωτί του προσώπου και τω γλυκασμώ της ωραιότητος του Χριστού, της αρρήτου δόξης του οποίου είμαστε εικών, παρά τα στίγματα των πταισμάτων που σηκώνουμε. Μέσα στον κοινό χώρο της Εκκλησίας, η εικών λαμβάνει ζωή. Ζουν οι προσφιλείς υπάρξεις, που καμιά λογική ανάλυση και ψυχολογία δεν μπορεί να τις αναστήσει.

Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης
Προς Εκκλησιασμόν, Έρως της Εκκλησίας