Μιά ἐπικίνδυνη σκυταλοδρομία

Ἡ ἀπόκτηση νέας συμπεριφορᾶς βασίζεται, ἤδη ἀπό τά πρῶτα χρόνια τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου, στήν κοινωνική ἀμοιβαιότητα, κατά τήν ὁποία πραγματώνονται ἀμοιβαία μίμηση καί ἀνταλλαγή ἐμπειριῶν ἀνάμεσα στό παιδί καί στόν ἐνήλικο. Στά πρῶτα χρόνια τῆς ζωῆς του τό παιδί προβαίνει σέ ἄμεση μίμηση καί αὐτόματη ἀναπαραγωγή τῆς πρότυπης συμπεριφορᾶς τοῦ στενοῦ οἰκογενειακοῦ καί κοινωνικοῦ του περιβάλλοντος καί ἡ ὁποία, μάλιστα, ἔχει ἰδιαίτερη σημασία γιά τήν περαιτέρω πνευματική καί ψυχοκοινωνική ἀνάπτυξή του. Ἔτσι, ἕνα παιδί, π.χ., μπορεῖ νά γίνει ἐπιθετικότερο, παρατηρώντας ἁπλῶς ἐπιθετικές μορφές συμπεριφορᾶς τῶν γονέων του, τοῦ δασκάλου του, τῶν συμμαθητῶν του ἤ ἀκόμα παρατηρώντας ἐπιθετικές πράξεις ἑνός τηλεοπτικοῦ ἥρωα, οἱ ὁποῖες ὄχι μόνο δέν τιμωροῦνται ἀλλά τίς περισσότερες φορές ἐπιβραβεύονται. (Ἀπό τό βιβλίο: ΘΕΩΡΙΕΣ ΜΑΘΗΣΗΣ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ, ΤΟΜΟΣ Β΄:ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΓΝΩΣΤΙΚΕΣ ΘΕΩΡΙΕΣ τοῦ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Α. ΚΟΛΙΑΔΗ)