Ἀπὸ μιὰ θύμηση περάστηκε ὁ ὕπνος

Ἀπὸ τὴν ἄνοιξη βγήκαμε στὸ καλοκαίρι,

Ἥρωες τῆς ἀκριβῆς ρέμβης,

Καὶ δὲν ἀπόρησε ὁ νοῦς μας

Δὲ σπάσαμε κέφι καὶ καρδιὲς

Ὅπως μυθέσκετο ἡ ψυχή μας·

Τεντωμένοι καθ\’ ὅλη μας τὴν ὕπαρξη

Ἀκούσαμε νὰ πέφτει ἡ ἀνατριχίλα

Τοῦ χρόνου,

Δὲν εἴδαμε παρὰ τὴν Πλάση μοναχὴ

Νὰ βόσκει τὴν ὄμορφη γοητεία της

Στὴν ἅπλα ποὺ τῆς δώρησε ὁ Θεὸς

Ξεφάντωμα ἐξαίσιο