Ἐγώ λουλούδια δέν ἐκτρέφω στό μπαλκόνι μου.

Βάσκανος μίμηση ὁλόγυρα μέ ξεραίνει.

Ἕναν κάπως εἴρωνα, νεαρό πανσέ

μοῦ χάρισαν προχτές

καί σέ ἀγάπη δεισιδαίμονα τόν κρύβω.

Τό ἕνα μάτι του λιλά μέ γρίλιες κίτρινες

γιά νά μήν μπαίνει ἀδιακρισία ἄπλετη

τό ἄλλο μπλέ μέ δέσιμο χρυσό ὁλόγυρα

– ματόχαντρο, φυλαχτό τῆς ἀνταπόκρισης.

Ἀλλήθωρη ἀνταπόκριση θά πεῖς.

Μά τί ἀπ\’ ὅσα ἀγαπήσαμε μᾶς κοίταζε εὐθέως;

Μέ προσοχή ποτίζω στάλα στάλα γύρω γύρω

μακριά ἀπό τό πάνκ ἔφηβο βλέμμα

ἔχοντας σουρώσει τίς κατεστημένες ρυτίδες

μήν πέσει χρόνος τό νερό.

Βγαίνοντας κι ἀπόψε νά ρυθμίσω

τῆς ἀλληγορίας τή ροή συνέλαβα

τόν ἀνθό σύντροφό μου δοσμένον

σέ παρατεινόμενο ἀκούραστα φιλί

ὑπό νέας ὡραιοτάτης πανσελήνου.

Δι\’ ἀπεσταλμένης ἀποστάσεως, θά πεῖς.

Μά ποιό πού μᾶς συνέβη ἐγγύτατο φιλί

ἦταν αὐτοπροσώπως.