Μ’ ἄστατη καρφωμένη ρόδα μοιάζει
αὐτὴ ἡ μικρή πολύτροπη ζωή μας
Μιὰ πάει τ’ ἀψήλου, μιὰ τραβιέται κάτω
δὲ σταματᾶ κι ἄς δείχνει καρφωμένη.
Σὰν φεύγει τὴν κρατᾶς, μένοντας φεύγει
πηδᾶ ἀπὸ δῶ κι ἐκεῖ, μὰ πῶς νὰ φύγει;
Τὴ στάση ὅπως γυρνᾶ τραβάει μαζί της,
οἱ γύροι της μηδὲν τὴ ζωή μας γράφουν
καπνό, εἴτε κι ὄνειρο ἤ ἐφήμερο ἄνθος
Τροχός τίς ἐστίν ἀστάτως πεπηγμένος,
ὁ μικρός οὗτος καί πολύτροπος βίος.
Ἄνω κινεῖται, καί περισπᾶται κάτω
οὐχ ἵσταται γάρ, κἄν δοκῇ πεπηγέναι.
Φεύγων κρατεῖται, καί μένων ἀποτρέχει.
Σκιρτᾷ δέ πολλά, καί τό φεύγειν οὐκ ἔχει.
Ἕλκει, καθέλκει τῇ κινήσει τήν στάσιν.
Ὡς οὐδέν εἶναι τόν βίον διαγράφων,
ἤ καπνόν, ἤ ὄνειρον,ἤ ἄνθος χλόης.
(Ρ.G., τόμ. 37, 787)