Εἶναι μεσάνυχτα κι ἔχει πανσέληνο .
Μιά τίγρη καί μιά ὕαινα βγαίνουν ἀπό τή φωλιά τους
καί τριγυρνοῦν μέ τήν ἐλπίδα κάτι νά βροῦν γιά βραδυνό.
Κοιτάζουν γύρω τους ἀλλά δέν βλέπουν τίποτα:
Ἄς περιμένουμε νά ξημερώσει – λέει κάπως καρτερικά ἡ τίγρη.
Μά στάσου…, ἀκούγεται ἕνας ἐλαφρός θόρυβος ἀνάμεσα στά δέντρα…
Ποιός εἶναι; Μιά γυναίκα; Καί τί γυρεύει ἐδῶ τέτοια ὥρα;
Μπορεῖ νά περιμένει κάποιο φίλο…
Ἀλλά περπατάει μέ ὕφος ὕποπτο…
Κάτι κρύβει… Ἀσφαλῶς κάτι κρύβεται ἐδῶ…
Βαστάει ἕνα δέμα… Νά! Τώρα τό ἀφήνει… Εἶναι μιά κούκλα!…
Κούκλα; Μά εἶναι ζωντανό μωρό!
Φαίνεται νά τήν ἀποκαλεῖ μαμά… Καί τώρα;
Νά! τό σκοτώνει… Εἶναι ἡ μητέρα του… κατάλαβες;
Πῶς! ἡ μητέρα του; Ἄχ! Παναγία μου!…
Τρομαγμένη ἡ τίγρη, φεύγει μακριά,
ἐνῶ στῆς ὕαινας τό μάτι ἕνα δάκρυ κυλᾶ…
