Ἔτσι βουλιάξατε τὰ Πανεπιστήμια

Μετὰ ἀπὸ μισὸν αἰώνα (ἀκριβῶς) ἀπὸ τότε ποὺ ἄρχισα νὰ ὑπηρετῶ τὴν πανεπιστημιακὴ παιδεία, καὶ μετὰ ἀπ’ τοὺς ὅποιους ἀγῶνες (στοὺς ὁποίους ἔχω συμμετάσχει, μὲ νοῦν καὶ μὲ χέρια) κατὰ τοῦ πολιτικοῦ κονφουζιονισμοῦ, αἰσθάνομαι ὅτι ἔχω ὑποχρέωση νὰ ξαναβάλω τὶς φωνές: Τί εἶναι πάλι ἐτούτη ἡ βαθύτατα ἀντιλαϊκὴ θεατρικὴ παράσταση πού παίζεται τοὺς τελευταίους μῆνες γύρω ἀπ’ τὸ θέμα «ἑλληνικὸ πανεπιστήμιο»; Μὲ ὅσην μοῦ ἀπόμεινε φωνήν, διαμαρτύρομαι γιὰ τὴν περὶ ἰδιωτικῶν λέει πανεπιστημίων μπουζουριέρα: Ἐδῶ τὸ ἑλληνικὸ πανεπιστήμιο βουλιάζει ἀπὸ μέσα του, κι ἐμεῖς ἀλλοῦ τοποθετοῦμε τοὺς φωνακλάδικους καβγάδες μας…
 
1. Τὸ Ἄσυλον καταπατεῖται τρεῖς φορὲς τὴ βδομάδα: Ἡ βίαιη εἰσβολὴ φοιτητικῶν ὁμάδων στοὺς τόπους ἐργασίας (ὑπαλλήλων, τεχνιτῶν, δασκάλων καὶ διοικήσεων), καθὼς καὶ οἱ καθημερινὲς ἀπειλὲς κατὰ τῶν διαφωνούντων, συνιστοῦν καραμπινάτη παρεμπόδιση παραγωγῆς καὶ διάδοσης ἰδεῶν καὶ γνώσεων στὸ Πανεπιστήμιο.
 
Αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν παρεμπόδιση ἠθέλησε νὰ ἀναστείλει ὁ περὶ Ἀσύλου Νόμος – κι ὁ μόνος φόβος παλαιότερα ἦταν βέβαια ἡ Ἀστυνομία. Τώρα ποὺ ἡ Ἀστυνομία (τὰ τελευταία 30 χρόνια) ΟΥΔΕΠΟΤΕ παρεμπόδισε τὸ πανεπιστημιακὸ ἔργο, τώρα ποὺ τὸ ἔργο αὐτὸ (αὐθαίρετα καὶ βίαια) παρεμποδίζεται ἀπὸ μέλη τῆς πανεπιστημιακῆς Μή-Κοινότητας, τώρα λέγω βουλιάξαμε.
 
Τὸν δὲ ἀντίλογο σας ὅτι τάχα αὐτὰ τὰ ἐπονείδιστα γεγονότα εἶναι «γιὰ τὸ καλό τῆς Παιδείας», νὰ πᾶτε νὰ τὸν πεῖτε στοὺς πολύχρωμους καὶ μπαγιάτικους ὀπαδοὺς τῶν εὐρωπαϊκῶν ὁλοκληρωτισμῶν. Διάβολε, πῶς εἶναι δυνατὸν μὲ τὴ μόνιμη βία, τὴν ἐξωπέταξη καὶ τὸν τραμπουκισμὸ κατὰ τῶν Δασκάλων νὰ μπορεῖ νὰ ὑπηρετηθεῖ ἕνα ἰδεῶδες; Καὶ ποιός, πότε καὶ μὲ τί ἐμπειρία, εἰδίκευση καὶ εὐθύνη τὸ μελέτησε αὐτὸ τὸ «ἰδεῶδες», ὥστε νὰ ἔχει καταλήξει στὸ μεταφυσικὸ ἀλάθητον, ἀκυρώνοντας γιὰ χάρη του τὴ λειτουργία τοῦ Πανεπιστημίου; Κι ὄχι γιὰ μία βδομάδα κάθε 5 χρόνια (ὅπως λ.χ. στὴ Γαλλία), ἀλλὰ γιὰ 2 μῆνες κάθε 6 μῆνες. Ὁ ἐπαναστατικὸς ἐπαρχιωτισμὸς σ’ ὅλο του τὸ μεγαλεῖο…
 
2. Ἡ Δημοκρατία προοδεύει στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία, ἀλλὰ ἔχει πρὸ πολλοῦ καταργηθεῖ στὰ ἑλληνικὰ πανεπιστήμια. Ἡ ἀντιπροσωπευτικότητα τῶν φοιτητῶν ποὺ συμμετέχουν στὴ διοίκηση (ἤ στὴν παρεμπόδιση τῆς διοίκησης, τὸ ἴδιο εἶναι), εἶναι διάτρητη. Πρῶτον διότι οὐδεὶς ἐγγυᾶται τὴν δημοκρατικὴ ὀρθότητα τῶν φοιτητικῶν συνελεύσεων (προσκλήσεις, ἀπαρτίες, διαδικασίες, ἀντιδημοκρατικὸς τσαμπουκάς, κ.ἄ.). Δεύτερον διότι συχνὰ δὲν στέλνονται ἔγγραφες ἐξουσιοδοτήσεις ἐκπροσώπων. Τρίτον διότι συχνότατα ὅποιος γουστάρει (φοιτητὴς ἤ μή) μπουκάρει στὴ συνεδρίαση τῶν ὀργάνων διοίκησης, ὅπου συμμετέχει ἤ ἀσχημονεῖ.
 

Ἀλλὰ ἡ διάτρητη ἀντιπροσωπευτικότητα δὲν εἶναι τὸ μόνο ἔλλειμμα δημοκρατίας μέσα στὸ πανεπιστήμιο: Τὸ χειρότερο εἶναι ἡ κατὰ συχνὰ δυστυχῶς διαστήματα ἐκτόξευση ἄμεσων ἡ ἔμμεσων ἀπειλῶν κατὰ τῶν ἄλλων μελῶν τῆς πανεπιστημιακῆς Μή-Κοινότητας, κατὰ τῶν Διδασκόντων δηλαδή. (Τῶν ἀπειλῶν αὐτῶν βεβαίως διαφεύγουν ὅσοι Δάσκαλοι αἰδημόνως σιγοῦν ἡ ἐξωπετάγονται ἀδιαμαρτύρητα.)

Ἐὰν τὰ ἀπαράδεκτα αὐτὰ Ἀντιδημοκρατικὰ φαινόμενα συνέβαιναν σὲ Ἐργατικὸ Συνδικάτο, θὰ εἶχαν κατασταλεῖ ἄμεσα: Ἀπ’ τὴ διοίκηση τοῦ Συνδικάτου ἡ ἀπ’ τὴ Γ.Σ.Ε.Ε. ἡ ἀπ’ τὴν Δικαιοσύνη. Στὸ Πανεπιστήμιο (κατ’ ἀναλογίαν), οἱ μὲν Πρυτανεῖες ποιοῦν τὴν νήσσαν ἐξ ἀνάγκης, τὸ κατὰ τὰ ἄλλα λαλίστατον Ὑπουργεῖο Παιδείας καμώνεται ὅτι τὰ ἀγνοεῖ, ἡ δὲ Δικαιοσύνη εἶναι μὴ προσβάσιμη γιὰ τοὺς τλήμονες πανεπιστημιακοὺς, διότι «Ἄσυλόν (σοῦ λέει) θὰ τό… ποινικοποιήσεις;».
 
Ἰδοὺ γιατί σᾶς λέω ὅτι γίναμε ὅλοι ξεδιάντροποι – θύτες καὶ θύματα.
 
Κι ὕστερα, τί ὄνειδος Δημοκρατίας εἶναι τοῦτο ὅταν τὸ δικό μου συνδικαλιστικὸ Σωματεῖο δὲν ἔχει κηρύξει ἀπεργία, οἱ «ἐκπρόσωποι» ὅμως ἑνὸς ἄλλου «σωματείου» μέ… ἀπεργοῦν διὰ τῆς βίας, πετώντας με στὸν δρόμο; Χωρὶς νὰ αἰσχύνονται γιὰ τὴν ἀντιδημοκρατική τους συμπεριφορά, σοῦ ἀπαντοῦν (οἱ ἀνίδεοι) «μά, εἶναι πολιτικὸ τὸ θέμα» (sic!).

Βεβαίως, τὰ φαινόμενα αὐτὰ προέρχονται πάντοτε ἀπὸ φοιτητικὲς μειονότητες, ἐνῶ ἡ συντριπτικὴ πλειονότητα τῶν φοιτητῶν μας δὲν συμμετέχει σ’ αὐτὲς τὶς ἀντιπανεπιστημιακὲς ἀσχήμιες, ἀλλ’ οὔτε καὶ τὶς καταδικάζει! Διότι ἀπουσιάζει ἀπ’ τὶς ἀντίστοιχες φοιτητικὲς συνελεύσεις ὅπου ἀργὰ τὴν νύχτα παίρνονται οἱ σχετικὲς ἀποφάσεις – ἐν ὀνόματι ΟΛΩΝ τῶν ἀπόντων. Γιατί ἀπουσιάζουν; Εἴτε διότι δὲν ἀντέχουν στὶς συνθῆκες αὐτοῦ τοῦ ἀθλήματος, εἴτε διότι πάσχουν καὶ αὐτοὶ ἀπ’ τὸν ἴδιο ραγιαδισμὸ ὅπως ὅλοι μας.
 
3. Ἤτανε τὸ κλῆμα στραβό, τὸ τρώει καὶ τὸ βόδι: Μικρὴ καὶ ὑποανάπτυκτη Χώρα εἴμαστε, δὲν ἔχομε (ἔτσι κι ἀλλιῶς) μεγάλη Ἐπιστήμη – κι ἂς μὴ γίνει (σήμερα) λόγος γιὰ τὴν συντεχνία μου τῶν Διδασκόντων (ἐμεῖς καμωνόμαστε πὼς εἴμαστε ἐκτὸς κρίσεως). Κι ἐκεῖ ἀπάνω ποὺ πάει νὰ γίνει ἡ στροφή, μὲ νύχια καὶ μὲ δόντια, ἐκεῖ νὰ καὶ μᾶς προκύπτουν οἱ ἐθνοσωτήριες «καταλήψεις», «στάσεις», «πορεῖες», «προληπτικὰ κλεισίματα», καὶ ἀκυρώνουν περίπου τὸ 30% τοῦ συνολικοῦ διδακτικοῦ ἔργου. Ὄχι τὸ 3% (ποὺ θὰ ἦταν ἤδη κρίσιμο καὶ πολύτιμο) ἀλλὰ τὸ δεκαπλάσιό του. Κι ὅλοι μαζὶ ἀπὸ κοινοῦ ἀδιαφέροντος κινούμενοι, παρανομοῦμε μονίμως ὑπογράφοντας ὅτι δῆθεν πραγματοποιήθηκαν οἱ ἐλάχιστες 13 διδακτικὲς βδομάδες ἀνὰ ἑξάμηνο. Ψεῦδος βέβαια. Ψεῦδος ὅμως τὸ ὁποῖο ΟΥΔΕΠΟΤΕ τὸ θυμούμαστε ὅταν ἀναλύομε (ὑψιπετῶς) τὴν πανεπιστημιακή μας κατάντια.
 
4. Τὴν (ἔμμονη πλέον) καταστροφὴ δημόσιας περιουσίας μέσα στὰ πανεπιστήμια, τὴν ἔχομε φάει στὴν περήφανη μάπα μας, τριάντα χρόνια τώρα. Γιατί τὸ αἰδῆμον Ὑπουργεῖο δὲν ἀνακοινώνει τὶς ἐτήσιες στατιστικὲς αὐτῆς τῆς κυριολεκτικὰ ἀπίστευτης αἱμορραγίας τῶν φορολογουμένων; Μά, ὑποθέτω διότι δύσκολα θὰ βρεῖ φιλικοὺς χώρους γιὰ νὰ δημοσιεύσει αὐτὰ τὰ στοιχεῖα.
 

Μὲ ὅλα τοῦτα τὰ δεδομένα, συνιστᾶ φαρισαϊσμὸν ἡ ἐρώτηση «γιατί δὲν πάει μπροστὰ τὸ ἑλληνικὸ πανεπιστήμιο». Σᾶς ἐρωτῶ κι ἐγὼ μὲ τὴ σειρά μου: Ἐὰν ἀνάλογα φαινόμενα συνέβαιναν στὴ φαμίλια σας, στὰ χωράφια σας, στὸ μαγαζί σας, στὴν ἐπιχείρησή σας – θὰ εἴχατε ποτὲ θέσει τὴν ἀφελῆ ἐρώτηση «γιατί δὲν πάει καλὰ τὸ μαγαζί»;

Ἐτοῦτα δὲ ὅλα ΔΕΝ εἶναι βεβαίως θέματα παιδείας – εἶναι θέματα Ἀπαιδείας πολιτικῆς. Ἄρα δὲν εἶναι δουλειὰ τῶν Δασκάλων – εἶναι ἀντικείμενο εὐθύνης τῶν Βουλευτῶν, ἐκείνων δηλαδὴ ποὺ ἀντιπροσωπεύουν τὸν Λαὸ ποὺ εἶναι μᾶλλον ἀδιάφορος ἔναντι τῶν ἀπωλειῶν χρήματος, καλλιέργειας καὶ ἀνάπτυξης, τὶς ὁποῖες συνεπάγονται ὅλα ἐτοῦτα τὰ (μοναδικὰ στὴν Εὐρώπη) τερτίπια.
 
Δυὸ πράγματα συμβαίνουν, ἀγαπητοί μου. Εἴτε ὅλα τοῦτα τὰ ἀγνοεῖ ὁ ἑλληνικὸς λαὸς καὶ τὰ ἑλληνικὰ ΜΜΕ, ὁπότε ἔχομε ὀξύτατο ἔλλειμμα εὐφυΐας. Εἴτε ὅλοι τὰ ξέρουν (τὸ καὶ πιθανότερο), καὶ βουλιάζομε μέσα στὸν ραγιαδισμό μας (τὰ εἶχε προβλέψει κι ὁ Ἰονέσκο μὲ τοὺς ρινώκερους) ἡ μέσα στὴν ἐπαναστατικὴ ἀπολιτικότητά μας. Καὶ ἐπιτρέψτε μου νὰ σᾶς θυμίσω ὅτι ἡ Δημοκρατία δὲν ἀναγνωρίζει πολίτες πρώτης κατηγορίας, μὲ βάση τὸ κριτήριο τῆς ἡλικίας: Ὅταν ἡ «ἐπανάσταση» γίνεται τρεῖς φορὲς τὸν μήνα ἐπὶ τριάντα χρόνια, κάποιο ἀπολιτικὸ σύνδρομο μοῦ μυρίζει ἐμένα. Μιά ἄγνοια δηλαδὴ τῆς ἀπέραντης περιπλοκῆς τῶν πολιτικῶν πραγμάτων καὶ τῶν συμφερόντων τοῦ «ὑπόλοιπου» λαοῦ…

Τί προτείνω; Εἶναι ἁπλό: Νὰ σταματήσει ἀμέσως ἡ περὶ ἰδιωτικῶν πανεπιστημίων μπουζουριέρα («ἄλλα λόγια ν’ ἀγαπιόμαστε»), καὶ ν’ ἀσχοληθεῖ ἐπιτέλους ἡ Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων μὲ τὴν ΚΥΡΙΑ μάστιγα τοῦ ἑλληνικοῦ πανεπιστημίου. Κι ἀμέσως μετά, θὰ ρθεῖ ἡ ὥρα γιὰ τὴ γούνα α) τῶν Διδασκόντων καὶ β) τῶν Κενταύρων τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας. Ὑπὸ τὸν ὅρον ὅτι τὰ ράμματα θὰ ράβονται πάντοτε μέσα στὴ Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων. Τέρμα οἱ ὑπεκφυγές.

Υ.Γ.: Παρακαλῶ, ὅσους διαφωνοῦν μὲ τὶς ἀπόψεις μου, νὰ ἔχουν τὴν καλοσύνη νὰ χτυπήσουν κατὰ προτίμηση τὶς ἀπόψεις μου, κι ὄχι τὰ τζάμια τοῦ Γραφείου μου.