Ὁ ρόλος τοῦ Κοσυφοπεδίου στήν διατήρησι τῆς πνευματικῆς αὐτοσυνειδησίας καί τῆς ἐθνικῆς ἀξιοπρεπείας τοῦ σερβικοῦ λαοῦ εἶναι τεράστιος, καθώς ἀποτελεῖ τήν καρδιά τοῦ σερβικοῦ ἔθνους ἀπό τόν ιβ΄ αἰ., τήν κοιτίδα τοῦ πολιτισμοῦ του. Γι΄ αὐτό καί εἶναι πλούσια στολισμένο μέ ἑκατοντάδες βυζαντινές ἐκκλησίες καί μοναστήρια. Παραλλήλως, ὅμως, ὑπῆρξε τό σημαντικότερο πεδίο μάχης στόν 600ετῆ πόλεμο μέ τό Ἰσλάμ. Οἱ μουσουλμανικές στρατιές εὑρίσκοντο στό κατώφλι τῆς παλαιᾶς Σερβίας, κατά τό τέλος τοῦ ΙΔ΄ αἰ., μέ τήν προσδοκία τῆς ἧττας ὅλων τῶν χριστιανικῶν βασιλείων. Ἄν καί ὁ χριστιανικός στρατός ἦταν ἀριθμητικά πολύ μικρότερος, ἀρνήθηκε νά παραδοθῆ, προτιμώντας νά θυσιασθῆ ἐνδόξως γιά τόν Χριστό, παρά νά ὑπηρετήση αὐτούς πού Τόν ἐμισοῦσαν. Ὁ ἅγιος κνέζης (τσάρος) Λάζαρος καί ὁ στρατός του ἀφανίσθηκαν τό 1389 μ.Χ., ἀλλ᾿ ἡ θυσία καί ἡ γενναία ἀντίστασί τους ἐπεβράδυνε τήν προέλασι τῶν μουσουλμάνων, καί οἱ Τοῦρκοι ποτέ δέν ἀνέκτησαν τήν δύναμι νά καταλάβουν τήν δυτική Εὐρώπη.
Κατά τήν διάρκεια, ὅμως, τῆς μακρᾶς περιόδου τῆς τουρκικῆς κατακτήσεως, ἀρκετοί χριστιανοί ἐξισλαμίσθησαν. Ἡ πλειοψηφία τῶν Ἀλβανῶν – ρωμαιοκαθολικῶν τότε ἤ ὀρθόδοξων – ἔγιναν μουσουλμάνοι καί ἀπελάμβαναν ἕνα ἰδιαίτερο, ξεχωριστό καθεστώς ἐπί τῶν χριστιανῶν, μετατρεπόμενοι σταδιακῶς σέ προπαγανδιστές τοῦ ἰσλάμ καί προσπαθώντας διά τῆς βίας νά ἀλλαξοπιστήσουν καί τούς ὑπολοίπους χριστιανούς. Ὑπό συνθῆκες ἀνάλογες μ᾿ αὐτές πού σήμερα θά ὀνομάζαμε γενοκτονία, οἱ Σέρβοι, «μετανάστευσαν» τό 1690, (καί ἀργότερα τό 1750), στίς βορειότατες ἐσχατιές τῆς σερβικῆς γῆς. Οἱ Ἀλβανοί ἄρχισαν τότε μέ ὑψηλούς ρυθμούς νά ἐγκαθίστανται στό Κοσυφοπέδιο.
Ὁ ξερριζωμός, δυστυχῶς, συνεχίσθηκε μέχρι τίς ἡμέρες μας. Ἑκατοντάδες χιλιάδες Σέρβοι ἐξαναγκάσθησαν ἀπό τούς Γερμανούς νά ἐγκαταλείψουν τό Κοσυφοπέδιο κατά τήν διάρκεια τοῦ Β΄ παγκοσμίου πολέμου, καί νά ἀντικατασταθοῦν ἀπό ἰσαρίθμους ἀλβανούς μουσουλμάνους, σέ ἀνταμοιβή τους γιά τήν βοήθεια πού προσέφεραν στόν γερμανικό στρατό. Κατόπιν, ὁ Κροάτης κομμουνιστής ἡγέτης Τίτο, ἐξανάγκασε ἑκατοντάδες χιλιάδες ἐπιπλέον Σέρβους νά ἐγκαταλείψουν τά χωριά τους. ἔτσι οἱ μουσουλμάνοι ἕφθασαν νά ἀποτελοῦν τήν πλειοψηφία στό Κοσυφοπέδιο, ἐνῶ ἡ κομμουνιστική κυβέρνησι τούς παρεῖχε εἰδικό καθεστώς προνομίων: δημιουργία χωριστοῦ ἀστυνομικοῦ σώματος, δικῶν τους σχολείων καί τελικῶς χωριστῆς ἰσλαμικῆς διακυβερνήσεως καί πολιτιστικῆς ἀναπτύξεως. Τά ἀποτελέσματα ἦσαν οἱ ἐπιπλέον διωγμοί τῶν χριστιανῶν, οἱ δολοφονίες καί τά βασανιστήρια ὀρθοδόξων ἱερέων, μοναχῶν καί λαϊκῶν, ἡ καταστροφή τοῦ χριστιανικοῦ πολιτισμοῦ καί τῶν τόπων λατρείας, μέ σκοπό τήν ἐξάλειψι καί τοῦ τελευταίου χριστιανικοῦ ὑπολείμματος. Κάτι πού προσπαθοῦν νά ὁλοκληρώσουν οἱ σημερινοί ἀπάνθρωποι βομβαρδισμοί, οἱ ὁποῖοι ἕχουν πλήξει ἀνεπανόρθωτα πλήξει ὅλα τά μοναστήρια πού ἀναφέρονται στό προηγούμενο «Ὁδοιπορικό», προκαλώντας τήν τελευταία καί πιό βάρβαρη ἐπιδρομή τοῦ «ἄρχοντος τοῦ κόσμου τούτου» κατά τῶν ὀρθοδόξων λαῶν καί τοῦ βυζαντινοῦ πολιτισμοῦ.
«Ὅλα τά ἔδωσε ὁ Σέρβος· ὅ,τι εἶχε καί δέν εἶχε.
Ἔμεινε χωρίς πατρίδα, ἀλλά γι᾿ αὐτήν πεθαίνει.
Ζῆ ἡ πατρίδα μές τήν μαυρίλα καί τήν φρίκη,
καί περιμένει· ξέρει σκληρά νά ὑπομένη.
Ἄς περιμένη! Γιατί κάποτε εἶχε πῆ:
“Τό κάθε κακό πρέπει νά ἔχει ἕνα τέλος”.
Ἄς περιμένη! Γιατί ἔρχονται νέοι καιροί,
νέες σκέψεις κι ἀστράφτει ἕνα νέο βέλος…».
(Βλάντισλαβ Πέτκοβιτς)
Ἡ μάχη τοῦ Κοσυφοπεδίου, ἡ ὁποία ξεκίνησε τό 1389 ἀνάμεσα στούς ὀρθοδόξους χριστιανούς καί τούς εἰσβολεῖς μουσουλμάνους, συνεχίζεται ἀκόμη καί σήμερα μέ πλέον δαιμονικό τρόπο. Ἀλλ΄ ὁ κόσμος, ἀγνοώντας τό δράμα τῆς σωτηρίας πού παίζεται ἐμπρός στά μάτια του, κοιμᾶται ἀμέριμνος, πεπεισμένος ὅτι δέν χρειάζεται νά ἀσχολεῖται μέ τίς αἰώνιες ἀλήθειες. Ἐνῶ, συγχρόνως, ὁ σερβικός λαός ὑποφέρει, μέ μαρτυρική πίστι καί ἐλπίδα, τούς βομβαρδισμούς, τόν πόλεμο, τήν καταστροφή. ὅμως, τό μεγαλεῖο ενός λαοῦ φαίνεται στήν ὕπαρξι τῶν ἁγίων καί τῶν μαρτύρων του γιά τήν Ἀλήθεια. Καί οἱ Σέρβοι ἔχουν πολλούς· καί ὅλοι αὐτοί οι νεομάρτυρες μεσιτεύουν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ὑπέρ τοῦ μαρτυρικοῦ λαοῦ τους…