Ὄξω πέφτει ἀδιάκοπα καὶ πυκνὸ τὸ χιόνι,

κρύα καὶ κατασκότεινη κι ἀγριωπὴ ἡ νυχτιά.

Εἶναι ἡ στέγη ὁλόλευκη, γέρνουν ἄσπροι κλῶνοι,

μὲς τὸ τζάκι ἀπόμερα ξεψυχᾶ ἡ φωτιά…

Τρέμει στὰ εἰκονίσματα τὸ καντήλι πλάγι

καὶ φωτάει στὴ σκυθρωπή, στὴ θαμπὴ ἐμορφιά.

Νὰ ἡ φάτνη, οἱ ἄγγελοι κι ὁ Χριστὸς κι οἱ Μάγοι

καὶ τὸ ἀστέρι ὁλόλαμπρο μὲς στὴ συννεφιά!

Κι οἱ ποιμένες, ποὺ ἔρχονται γύρω ἀπὸ τὴ στάνη

κι ἡ μητέρα τοῦ Χριστοῦ στὸ Χριστὸ μπροστά.

Τὸ μικρὸ τὸ εἰκόνισμα ὅλ᾿ αὐτὰ τὰ φτάνει,

μαζεμένα ὅλα μαζὶ καὶ σφιχτὰ-σφιχτά.

Πέφτει ἀκόμη ἀδιάκοπο κι ἄφθονο τὸ χιόνι,

ὅλα ξημερώνονται μ᾿ ἄσπρη φορεσιὰ

στὸν ἀγέρα ἀντιλαλοῦν τοῦ σημάντρου οἱ στόνοι,

κάτασπρη, γιορτάσιμη λάμπει ἡ ἐκκλησιά…