Εἰς τὸν Θεόκριτο παραπονιοῦνταν

μία μέρα ὁ νέος ποιητὴς Εὐμένης·

«Τώρα δυὸ χρόνια πέρασαν ποὺ γράφω

κ’ ἕνα εἰδύλλιο ἔκαμα μονάχα.

Τὸ μόνον ἄρτιόν μου ἔργον εἶναι.

Ἀλλοίμονον, εἶν’ ὑψηλὴ τὸ βλέπω,

πολὺ ὑψηλή τῆς Ποιήσεως ἡ σκάλα·

κι ἀπ’ τὸ σκαλὶ τὸ πρῶτο ἐδῶ ποὺ εἶμαι

ποτὲ δὲν θ’ ἀναιβῶ ὁ δυστυχισμένος.»

Εἶπ’ ὁ Θεόκριτος· «Αὐτὰ τὰ λόγια

ἀνάρμοστα καὶ βλασφημίες εἶναι.

Κι ἂν εἶσαι στὸ σκαλὶ τὸ πρῶτο, πρέπει

νἆσαι ὑπερήφανος κ’ εὐτυχισμένος.

Ἐδῶ ποὺ ἔφθασες, λίγο δὲν εἶναι·

τόσο ποὺ ἔκαμες, μεγάλη δόξα.

Κι αὐτὸ ἀκόμη τὸ σκαλὶ τὸ πρῶτο

πολὺ ἀπὸ τὸν κοινὸ τὸν κόσμο ἀπέχει.

Εἰς τὸ σκαλὶ γιὰ νὰ πατήσεις τοῦτο

πρέπει μὲ τὸ δικαίωμά σου νἆσαι

πολίτης εἰς τῶν ἰδεῶν τὴν πόλι.

Καὶ δύσκολο στὴν πόλι ἐκείνην εἶναι

καὶ σπάνιο νὰ σὲ πολιτογραφήσουν.

Στὴν ἀγορὰ της βρίσκεις Νομοθέτας

ποὺ δὲν γελᾶ κανένας τυχοδιώκτης.

Ἐδῶ ποὺ ἔφθασες, λίγο δὲν εἶναι·

τόσο ποὺ ἔκαμες, μεγάλη δόξα.»