Η αγιότητα δεν είναι ποτέ μια ευκαιριακή τάση και ροπή, ή αυτό που λέμε έντονη θρησκευτικότητα. Δεν είναι μία αποσπασματική και μερική ιδιότητα του ανθρώπου. Είναι μια υπερβολική αγάπη του Θεού, μία πιστή και απαραχάρακτη όδευση του Ιερού ευαγγελίου και της παραδόσεως της Εκκλησίας. Ο ευαγγελικός και παραδοσιακός άνθρωπος, ο εκκλησιοποιημένος και χριστοποιημένος, δεν ζει σ’ ένα κόσμο δικό του, κάνοντας του κεφαλιού του, πρωτοτυπώντας και αυτοσχεδιάζοντας, αλλά βιώνει σε βάθος τον αυθεντικό τρόπο υπάρξεως κι έτσι σώζεται, αποκαθίσταται, λυτρώνεται και αγιάζεται.

(Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης)