Μακριὰ δὲν εἶναι ἡ ἐκκλησία, ὅπου

ἡ θεοσεβὴς μητέρα μου πήγαινε τακτικά,

στὴ Γοργοεπήκοο ἢ τὴν ἐλπιδοφόρο Δεξιά.

Παλιὰ κι ἄλλη ἐκκλησία, γλυκειὰ ἡ Γρηγορήτρα

«ἡ Παναγούδα» ὡς τὴν ἀποκαλοῦσαν

ἡ μάμμη, ἡ προμάμμη, ὅλες γυναῖκες

φιλόθρησκες, σεμνὲς καὶ σοβαρές,

στέκονταν στὰ στασίδια καὶ προσεύχονταν

τὶς κατανυκτικές τους ἐπικλήσεις,

ἁγνές, συνεσταλμένες ἔψαλλαν

παρακλήσεις μικρὲς καὶ τὶς μεγάλες

δεήσεις, ἁγιασμοὺς καὶ ὡραῖα τροπάρια,

στὶς ἀγρυπνίες ὁλονύκτιες κι ἄνοιγαν

τὰ κλεισμένα παρεκκλήσια γιὰ εὐχαριστίες,

ὑπὲρ ὑγείας ἀγαπημένων προσώπων,

ὅταν ἀσθενοῦσαν, καὶ διάβαζαν εὐχές.

Κι ὅταν ὑπέφεραν, προσέτρεχαν, ἐπιμελῶς,

ἐκοίταζαν καὶ μάθαιναν τὴ σοβαρότητα

τῆς μορφῆς Σου, Ὑπεραγία, «τῶν θλιβόμενων ἡ χαρά»,

διδάσκονταν τὴν ἐγκαρτέρηση τῆς ἔκφρασής Σου,

τὴν ὀδυνηρὴ χαρά. Τώρα, Σεπτή, εἶναι

μεγάλη ἡ ἐπιβουλὴ καὶ ἡ εὐλάβεια μικρή

κι ἡ πίστη παίρνει ἄλλη δύναμη.