Ζοῦμε μὲ ἀνθρώπους ἀτελεῖς, ἀσθενεῖς, ἐλλιπεῖς. Ὅπως, βέβαια, εἴμαστε κι ἐμεῖς! Ἀφοῦ δὲν ἔχουμε φτάσει στὴν ἁπάθεια, τὸ φωτισμὸ τοῦ Θεοῦ, ὅπου θὰ μποροῦμε νὰ ποῦμε «ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζεῖ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός», σημαίνει πὼς ὁ ἄτσαλος ἐαυτός μας θὰ μᾶς ταλαιπωρεῖ καὶ θὰ ταλαιπωρεῖ.
Δὲν εἶναι τὰ πιὸ πάνω δικαιολογία γιὰ ὅσα λέμε ἢ κάνουμε ποὺ δυσκολεύουν τοὺς γύρω μας, τοὺς πληγώνουν καὶ τοὺς φέρνουν, ἐνδεχομένως, καὶ σὲ ὁριακὲς καταστάσεις. Εἶναι ἁπλά ἡ διάγνωση πού, ὡς διάγνωση, «εἶναι ἡ μισὴ θεραπεία», ἀναγκαία γιὰ νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς χρειάζεται νὰ πᾶμε πιὸ πέρα, νὰ διορθωθοῦμε, ν’ ἀλλάξουμε.
Ὅμως, ἀντιλαμβανόμαστε ἐμπειρικὰ πόσο δύσκολο εἶναι ν’ ἀλλάξουμε τὶς συνήθειές μας, νὰ διορθώσουμε τὸν κακὸ ἑαυτό μας, ἀκόμα κι ἂν βλέπουμε σὲ τί ἀπομόνωση μᾶς ὁδηγεῖ καὶ σὲ τί πνευματικὰ βάραθρα μᾶς ρίχνει. Φαίνεται πὼς ἕνα δυνατὸ τράνταγμα, ποὺ προέρχεται ἀπὸ ἐσωτερικὸ πόνο ἕνεκα μετάνοιας ἢ ἀπὸ ἐξωτερικὴ δοκιμασία, χρειάζεται γιὰ νὰ μᾶς ὁδηγήσει στὴν ταπεινὴ θέα τοῦ ἑαυτοῦ μας καὶ στὴ συγκαταβατικὴ ἀποδοχὴ τῶν γύρω μας μὲ τὶς ἀτέλειές τους.
Πέρα ἀπὸ τὸ τί θὰ γίνει στὸ μέλλον καὶ τί ἀλλαγὲς μπορεῖ νὰ προκαλέσει στὸν ἐσωτερικό μας κόσμο, ὥστε νὰ γίνουμε πιὸ «γλυκεῖς κι ἑλκυστικοί» γιὰ τοὺς ἄλλους, γιὰ ν’ ἀναπαύονται κοντά μας, εἶναι ἀναγκαῖο νὰ τακτοποιήσουμε τὶς ἐκκρεμότητές μας μαζί τους.
Ὅπως μία πληγῆ, ἀντὶ νὰ ἀσχοληθοῦμε μαζί της γιὰ νὰ τὴ θεραπεύσουμε, τὴν ἀγνοοῦμε ἢ τὴ σκεπάζουμε μὲ ἀναλγητικὲς ἀλοιφές, ἐπειδή μᾶς πονεῖ, ἔτσι καὶ οἱ παρεξηγήσεις, οἱ καχυποψίες, οἱ συμπεριφορὲς ποὺ πληγώνουν, σκεπάζονται, ἀγνοοῦνται, δὲν ἀσχολούμαστε. Ὡστόσο «ἀλήθειες ποὺ τὶς ἀποσιωποῦμε γίνονται δηλητήριο» [1].
Ἂν οἱ μεταξύ μας συγκρούσεις, ἐσωτερικὲς ἢ ἐξωτερικές, εἶναι ἀναπόφευκτες, κι ἂν τὸ τέλος τῆς ἡμέρας παραπέμπει στὸ τέλος τῆς ζωῆς, εἶναι αὐτονόητο γιατί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος (Ἔφ. 4,26) συμβουλεύει νὰ τακτοποιοῦνται οἱ σχέσεις μέχρι τὴ δύση τοῦ ἥλιου.
Ἡ πείρα τῶν ἁγίων Πατέρων καὶ Μητέρων μας μᾶς λέει ὅτι ἡ τακτοποίηση τῶν ἐκκρεμοτήτων μας, στὶς μεταξύ μας σχέσεις, προκαλεῖ πολλὴ χαρά, ἐνῶ ἡ διατήρησή τους ὄχι μόνο τὴ διώχνει ἀλλὰ φέρνει ταραχὴ καὶ σύγχυση. Γι’ αὐτὸ ὁ διάβολος, ποὺ δὲν θέλει νὰ ἔχει ὁ ἄνθρωπος χαρά, μεγαλοποιεῖ τοὺς λόγους τῶν συγκρούσεων, ἑδραιώνει τὴν ἀπόσταση, δικαιολογεῖ τὴ σιωπή.
Μακάρι νὰ τολμοῦμε νὰ τακτοποιοῦμε τὶς ἐκκρεμότητές μας, γιὰ νὰ ξεδιαλύνουμε τὶς παρεξηγήσεις, νὰ ἑνώνουμε τὶς καρδιές μας, γιὰ νὰ ἀνοίγεται ἔτσι ἡ ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ μας καὶ νὰ γευόμαστε ἀπὸ τὸ «νῦν αἰώνα» τὴν ἀσάλευτη Βασιλεία Του, τὴν αἰώνια χαρὰ τοῦ Παραδείσου.
[1] Ρωμαιοκαθολικὸς Πατριάρχης Μάξιμος Δ΄, ἐπιστολὴ του πρὸς τὸν Πάπα.
