Ἐννόημα
    Ἐννόημα
  • !

    Κατὰ τὴν περίοδο τοῦ δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου ἡ Ἀθηνᾶ Χατζὴ ἐπέδειξε ποικίλη δράση καὶ μεγάλη προσφορά. Βοήθησε μὲ σπάνια αὐτοθυσία στὸ Νοσοκομεῖο Χατζηκώστα τῶν Ἰωαννίνων. Φρόντιζε τοὺς τραυματίες στρατιῶτες μας πού τοὺς ἔφερναν ἀπὸ τὸ μέτωπο. Δὲν ὠλιγόρησε ποτέ. «Καὶ τὴ νύχτα νὰ μὲ εἰδοποιῆτε», ἔλεγε, «νὰ βοηθήσουμε τοὺς στρατιῶτες μας, τοὺς ἥρωές μας. Ἀξίζει κάθε θυσία γιὰ τὴν Πατρίδα». Τὴν ἀπεκάλεσαν «Μάννα τοῦ στρατιώτη» καὶ τῆς ἀπένειμαν τιμητικὴ πλακέτα, ἡ ὁποία ὑπάρχει στὸ μοναστήρι τῆς Φανερωμένης στὴν Σαλαμίνα. Ἀκόμη καὶ Ἰταλοὺς καὶ Γερμανοὺς στρατιῶτες φρόντισε. Κάποιοι ἦταν βαρειὰ τραυματισμένοι καὶ ἀπὸ τὶς περιποιήσεις της γλύτωσαν ἀπὸ ἀναπηρίες ἢ καὶ ἀπὸ θάνατο.

  • !

    Κατὰ τὴν δεκαετία τοῦ 1930 μαζὶ μὲ ἄλλες εὐσεβεῖς κυρίες τῶν Ἰωαννίνων δημιούργησαν σύλλογο μὲ τὸ ὄνομα «Παντάνασσα», στὸν ὁποῖον διετέλεσε πρόεδρος μέχρι τὸ 1975 πού ἔγινε μοναχή. Ὁ σύλλογος εἶχε στόχους φιλανθρωπικούς. Βοηθοῦσαν πτωχὲς οἰκογένειες, πάντρευαν πτωχὰ κορίτσια, διέθεταν χρήματα καὶ σπούδαζαν πτωχὰ παιδιὰ πού εἶχαν ζῆλο γιὰ μάθηση. Δὲν παρέλειπαν νὰ βοηθοῦν στὸ κτίσιμο καὶ ἐξωραϊσμὸ ναῶν.

  • !

    Εἶχε μεγάλο ζῆλο γιὰ τὶς ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ τὴν θεία Λειτουργία. Ἔλεγε συχνά: «Πόση δύναμη παίρνω, ψυχή μου, (ἔτσι ἀποκαλοῦσε τὸν συνομιλητή της) ἀπὸ τὴν θεία Μετάληψη! Ὅταν σκέπτωμαι ὅτι σὲ λίγες ἡμέρες θὰ κοινωνήσω, αὐτὸ μὲ βοηθάει νὰ προσέχω, ὥστε νὰ μὴν ἁμαρτάνω. Τί μεγάλο δῶρο τοῦ Πατέρα μας Θεοῦ ἡ θεία Μεταλαβῆ!».

Ἀθηνᾶ Χατζὴ: Ἀγάπη πρὸς ὅλους

 

Ἡ Ἀθηνᾶ Χατζὴ γεννήθηκε στὰ Γιάννενα ἀπὸ εὐλαβεῖς καὶ εὐπόρους γονεῖς τὸ ἔτος 1895. Παντρεύτηκε ἀλλὰ μετὰ ἀπὸ δυὸ χρόνια πέθανε ὁ σύζυγός της. Ἔκτοτε ἔζησε τὴν κατὰ Θεὸν ἀφιερωμένη ζωή.

Κατὰ τὴν περίοδο τοῦ δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου ἡ Ἀθηνᾶ Χατζὴ ἐπέδειξε ποικίλη δράση καὶ μεγάλη προσφορά. Βοήθησε μὲ σπάνια αὐτοθυσία στὸ Νοσοκομεῖο Χατζηκώστα τῶν Ἰωαννίνων. Φρόντιζε τοὺς τραυματίες στρατιῶτες μας πού τοὺς ἔφερναν ἀπὸ τὸ μέτωπο. Δὲν ὠλιγόρησε ποτέ. «Καὶ τὴ νύχτα νὰ μὲ εἰδοποιῆτε», ἔλεγε, «νὰ βοηθήσουμε τοὺς στρατιῶτες μας, τοὺς ἥρωές μας. Ἀξίζει κάθε θυσία γιὰ τὴν Πατρίδα». Τὴν ἀπεκάλεσαν «Μάννα τοῦ στρατιώτη» καὶ τῆς ἀπένειμαν τιμητικὴ πλακέτα, ἡ ὁποία ὑπάρχει στὸ μοναστήρι τῆς Φανερωμένης στὴν Σαλαμίνα. Ἀκόμη καὶ Ἰταλοὺς καὶ Γερμανοὺς στρατιῶτες φρόντισε. Κάποιοι ἦταν βαρειὰ τραυματισμένοι καὶ ἀπὸ τὶς περιποιήσεις της γλύτωσαν ἀπὸ ἀναπηρίες ἢ καὶ ἀπὸ θάνατο.

Κάποιοι Γερμανοὶ ὅμως, ἐπειδὴ φανερὰ ὑπεστήριζε ὅτι ἄδικα ἐκηρύχθη αὐτὸς ὁ πόλεμος κατὰ τῆς Ἑλλάδος, ἀπεφάσισαν νὰ τὴν συλλάβουν. Τὴν παρακολούθησαν καὶ ἔστειλαν κάποια ἡμέρα ἀπόσπασμα στὸ σπίτι της γιὰ τὴν σύλληψή της. Ὅταν κτύπησαν τὴν πόρτα της, ἡ Ἀθηνᾶ Χατζὴ βγῆκε καὶ τοὺς ρώτησε τί θέλουν; Ὁ ἐπὶ κεφαλῆς ἄλλαξε χρῶμα σὰν τὴν εἶδε. Ἀναγνώρισε στὸ πρόσωπό της τὴ νοσοκόμα πού τὸν περιποιεῖτο στὸ “Χατζηκώστα” ὅταν αὐτὸς ἦταν βαρειὰ τραυματισμένος. Καθόταν καὶ τὶς νύχτες κοντὰ του προσφέροντάς του μέγιστες περιποιήσεις καὶ ἔτσι σώθηκε ἀπὸ βέβαιο θάνατο. Ὄχι μόνο δὲν τὴν συνέλαβε ἀλλὰ ἀπὸ εὐγνωμοσύνη πρὸς τὴν εὐεργέτιδά του τὴν πῆρε παράμερα, τῆς ἀνέφερε τὴν ἐντολὴ τῆς συλλήψεώς της καὶ τῆς ὑπέδειξε νὰ κρυφθῆ γιὰ λίγες μέρες.

Κατὰ τὴν δεκαετία τοῦ 1930 μαζὶ μὲ ἄλλες εὐσεβεῖς κυρίες τῶν Ἰωαννίνων δημιούργησαν σύλλογο μὲ τὸ ὄνομα «Παντάνασσα», στὸν ὁποῖον διετέλεσε πρόεδρος μέχρι τὸ 1975 πού ἔγινε μοναχή. Ὁ σύλλογος εἶχε στόχους φιλανθρωπικούς. Βοηθοῦσαν πτωχὲς οἰκογένειες, πάντρευαν πτωχὰ κορίτσια, διέθεταν χρήματα καὶ σπούδαζαν πτωχὰ παιδιὰ πού εἶχαν ζῆλο γιὰ μάθηση. Δὲν παρέλειπαν νὰ βοηθοῦν στὸ κτίσιμο καὶ ἐξωραϊσμὸ ναῶν.

Ἡ Ἀθηνᾶ Χατζὴ ἔδειξε ὑπερβολικὸ ζῆλο καὶ ἐργαζόταν χωρὶς νὰ κουράζεται ἐπὶ πολλὲς ὧρες, γιὰ νὰ ἔχη ἐπιτυχῆ ἀποτελέσματα ὁ σύλλογος. Ἄλλωστε δὲν ἦταν δεσμευμένη μὲ ἄλλες ὑποχρεώσεις. Διέθεσε δὲ γιὰ τοὺς σκοποὺς τῆς «Παντάνασσας» μεγάλο μέρος τῆς περιουσίας της.

Εἶχε μεγάλο ζῆλο γιὰ τὶς ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ τὴν θεία Λειτουργία. Ἔλεγε συχνά: «Πόση δύναμη παίρνω, ψυχή μου, (ἔτσι ἀποκαλοῦσε τὸν συνομιλητή της) ἀπὸ τὴν θεία Μετάληψη! Ὅταν σκέπτωμαι ὅτι σὲ λίγες ἡμέρες θὰ κοινωνήσω, αὐτὸ μὲ βοηθάει νὰ προσέχω, ὥστε νὰ μὴν ἁμαρτάνω. Τί μεγάλο δῶρο τοῦ Πατέρα μας Θεοῦ ἡ θεία Μεταλαβῆ!».

Τὸ ἔτος 1975 σὲ ἡλικία 80 ἐτῶν ἡ Ἀθηνᾶ ἔγινε μοναχὴ στὸ μοναστήρι τῆς Παναγίας τῆς Φανερωμένης στὴν Σαλαμίνα, μὲ τὸ ὄνομα Ἄννα. Ἐκοιμήθη τὸ ἔτος 1987 σὲ ἡλικία 92 ἐτῶν καὶ ἄφησε παράδειγμα μοναχῆς ἐνάρετης μὲ ὀσιακᾶ τέλη ζωῆς.

Τὴν Ἀθηνᾶ Χατζὴ ἐγνώρισε καὶ ὁ γέροντας Παΐσιος ὅταν μόναζε στὸ Στόμιο. Τὸν ὠδήγησε ὁ Θεὸς στὸ σπίτι της στὰ Γιάννενα χωρὶς νὰ τὴν γνωρίζη, γιὰ νὰ τὴν διδάξη τὴν μοναχικὴ ζωή. Διηγεῖτο πολλὰ ἐπαινετικὰ καὶ ἀξιοθαύμαστα γι’ αὐτήν. Αἰωνία της ἡ μνήμη. Ἀμὴν