Ἡ μετάνοια, τὸ μεγάλο αὐτὸ δῶρο τοῦ Θεοῦ στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι μία πνευματικὴ ἄνοιξη ποὺ διώχνει τὸν σκληρὸ χειμώνα τῶν παθῶν, γλυκαίνει τὴν ψυχὴ καὶ τὴν ξανανιώνει. Αὖρες τοῦ Παναγίου Πνεύματος ζωοποιοῦν τὴν ναρκωμένη ψυχὴ καὶ τὴν ἀνασταίνουν.
Θαυμάζουμε- καὶ δίκαια- τὶς θαυμάσιες ἐπεμβάσεις τοῦ Θεοῦ σὲ περιπτώσεις ἀνιάτων ἀσθενειῶν. Ὅμως ἀκόμη πιὸ θαυμαστὲς εἶναι οἱ περιπτώσεις ποὺ ἀνασταίνεται ἡ ψυχὴ μέσα ἀπὸ τὰ πάθη της ἢ μέσα ἀπὸ τὴν νέκρα τῆς ἀπιστίας. Στὴν προκειμένη περίπτωση, τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 2007 ἀναστήθηκε ἡ ψυχὴ μίας ἀρκετὰ νέας γυναίκας ἀπὸ τὴν αἰχμαλωσία τοῦ μίσους. Ἑνὸς μίσους βαθύτατου καὶ πολυχρόνιου!
Ὅταν μπῆκε στὴν Ἐκκλησία τῆς Θεομήτορος, ὅπως διηγήθηκε, Τὴν προσεκύνησε κι ἔνοιωσε τὴν Θεϊκὴ Χάρι ποὺ κατέχει ὡς Μητέρα τοῦ Θεοῦ νὰ τὴν χαϊδεύει καὶ μυστικὰ νὰ τὴν νουθετεῖ λέγοντάς της: “Ὡς πότε, παιδί μου, θὰ ζεῖς μέσα στὸ μίσος;”
Τότε ἔγινε τὸ θαῦμα! Ὁ πάγος τοῦ μίσους ἔλειωσε, μαλάκωσε, ἀνέπνευσε τὸ ζωογόνο ὀξυγόνο τ’ Οὐρανοῦ καὶ τὰ δάκρυα ἔτρεξαν ἄφθονα ἀπὸ τὰ μάτια, ποὺ προηγουμένως δὲν ἤθελαν οὔτε ν’ ἀντικρύσουν τὸ μισούμενο πρόσωπο.
Ὅταν ἔνοιωσε αὐτὴ τὴν καλὴ ἀλλοίωση, ἔκπληκτη καὶ συγκινημένη θέλησε νὰ ἐκφράσει τὴ χαρά της γιὰ τὴν ἀπελευθέρωσή της ἀπὸ τὸν ἀσφυκτικὸ κλοιὸ τοῦ μίσους.
Μὲ δάκρυα στὰ μάτια εἶπε:
“Μεγάλο θαῦμα μοῦ ἔκανε ἡ Παναγιὰ σήμερα, μέσα στὰ λίγα λεπτὰ ποὺ προσευχήθηκα μπροστὰ στὴν χαριτωμένη εἰκόνα Της!
Ἐγὼ μὲ τὰ τέσσερα ἀδέλφια μου μεγαλώσαμε στὸ Ἵδρυμα (ὀρφανοτροφεῖο). Αὐτό, γιατί ὁ πατέρας μου σκότωσε τὴν μάννα μου καὶ ἐκεῖνος κλείστηκε στὴν φυλακὴ κι ἐμεῖς στὸ Ἵδρυμα. Τὸν μίσησα θανάσιμα, ἀφάνταστα! Ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια ποὺ πέρασαν, μεγαλώσαμε, κάναμε οἰκογένειες, ἀλλὰ τὸ μίσος ἔκαιγε πάντα στὴν ψυχή μου.
Τὸν πατέρα μου ἐν τῷ μεταξύ, ἐπειδὴ γέρασε ἀλλὰ καὶ ἀρρώστησε, τὸν ἔβγαλαν ἀπὸ τὴν φυλακὴ καὶ τὸν μάζεψαν τ’ ἀδέλφια μου. Ἐγὼ, ὅμως, μὲ τὰ ἴδια αἰσθήματα πάντα ἐναντίον του, μάλωσα καὶ μὲ τὰ ἀδέλφια μου, γιατί τὸν συγχώρησαν καὶ ἔτσι ἡ ψυχή μου βάρυνε ἀκόμη πιὸ πολύ.
Ὑπέφερα ὅμως! Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἡ ἀνθρώπινη ψυχὴ εἶναι φτιαγμένη γιὰ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν συγχωρητικότητα, ὄχι γιὰ τὸ μίσος. Παρ’ ὅτι τὸ καταλάβαινα, δὲν μποροῦσα νὰ ἀπαλλαγῶ ἀπ’ αὐτὴν τὴν κατάσταση. Σήμερα ὅμως… ἡ Παναγιὰ μὲ τὸ θεῖο βλέμμα Της καὶ τὴν Χάρι Της μὲ ἀπελευθέρωσε. Θέλω νὰ ξαναγυρίσω στὴν περιοχὴ τῆς ἀγάπης, στὴν περιοχὴ τοῦ Θεοῦ!”
Συγκίνηση καὶ ἱερὴ χαρὰ νοιώσαμε ὅσοι τὴν ἀκούσαμε. Ἐνδόμυχα δοξάσαμε τὸν Οἰκτίρμονα Θεὸ καὶ τὴν Παναγία Μητέρα Του ποὺ ἐπενέβη γιὰ τὴ σωτηρία αὐτῆς τῆς ψυχῆς.
Τῆς ὑπεδείχθη νὰ προσέλθει πρῶτα στὸ Μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως γιὰ νὰ πάρει τὴν ἄφεση καὶ τὴν δύναμη ὥστε νὰ ταπεινωθεῖ καὶ νὰ ἀποκαταστήσει τὴν ἀγάπη μέσα της, ἀφήνοντας τὴν κρίση στὸν Θεό, ποὺ εἶναι ὁ μόνος ἁρμόδιος νὰ κρίνει τὴν κάθε ψυχή.
Ἀπάντησε:
– Ἀφοῦ σήμερα ἔγινε τὸ πρῶτο βῆμα, σίγουρα μὲ τὴν Χάρι τῆς Παναγιᾶς θὰ ἀκολουθήσει καὶ τὸ ἄλλο!
Τὸ πρόσωπο τῆς ταλαιπωρημένης αὐτῆς ψυχῆς ἐκείνη τὴν ὥρα ἦταν ἰδιαίτερα φωτεινό. Τὴν εἶχε ἐπισκιάσει ἡ Χάρι τῆς φιλανθρωποτάτης Θεομήτορος.
Δόξα στὸν Θεὸ τῆς ἀγάπης , “τὸν ποιοῦντα μεγάλα καὶ θαυμάσια”.
