Σήμερα ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζει καὶ τιμᾶ τὴν ἱερὴ μνήμη τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου Ματθία. Ὁ Ματθίας ἦταν πρῶτα ἕνας ἀπὸ τοὺς ἑβδομῆντα Ἀποστόλους. Μετὰ τὴν Ἀνάληψη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, οἱ ἕνδεκα Ἀπόστολοι, μὲ πρόταση τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, στὴν θέση τοῦ Ἰούδα τοῦ Ἰσκαριώτη, γιὰ νὰ συμπληρωθεῖ ὁ ἀριθμός τῶν Δώδεκα, ἐξέλεξαν τὸν Ματθία. Γιὰ τὸν ἀπόστολο Ματθία, σώζεται στήν Ἐκκλησία ἡ παράδοση, ὅτι κήρυξε τὸ Εὐαγγέλιο στὴν Αἰθιοπία, ὅπου εἶχε καὶ μαρτυρικὸ θάνατο. Θὰ περιοριστοῦμε στὴν ἐκλογὴ τοῦ ἀποστόλου Ματθία, ὅπως μᾶς τὴν ἱστορεῖ καὶ τὴν περιγράφει ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, στὸ τέλος τοῦ πρώτου κεφαλαίου τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων.
«Μιὰ ἀπὸ ἐκεῖνες τὶς ἡμέρες», λέγει τὸ ἱερὸ κείμενο, μετὰ δηλαδὴ τὴν Ἀνάληψη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, «κι ἐνῶ ἦσαν συναγμένοι ὡς ἑκατὸν εἴκοσι ἀπὸ τοὺς μαθητές, σηκώθηκε ὁ ἀπόστολος Πέτρος καὶ εἶπε· Ἀδελφοί μου, δὲν μποροῦσε παρὰ νὰ πραγματοποιηθοῦν τὰ λόγια τῆς Γραφῆς. Ἀπὸ τὰ παλιὰ τὸ εἶπε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, μὲ τὸ στόμα τοῦ προφήτη Δαβίδ, γιὰ τὸν Ἰούδα, ποὺ ἔγινε ὁδηγὸς ἐκείνων ποὺ συνέλαβαν τὸν Ἰησοῦ Χριστό». Πρέπει νὰ προσέξουμε ὅτι, ἀρχίζοντας νὰ ὁμιλεῖ, ἀμέσως – ἀμέσως ὁ Ἀπόστολος πηγαίνει στὴν θεία Γραφή, γιὰ νὰ στηρίξει αὐτὰ ποὺ θέλει νὰ πεῖ. Αὐτὸ σημαίνει, ὅτι πηγὴ τοῦ θείου λόγου εἶναι πάντα, ὅσα ὁ Θεὸς ἀποκάλυψε στὶς Γραφὲς, καὶ ὅτι, ὅσα κήρυξαν οἱ Προφῆτες, πράγματοποιοῦνται στὴν Καινὴ Διαθήκη.
Γιὰ νὰ πεῖ τὰ λόγια τοῦ Προφήτη, ὁ Ἀπόστολος λὲγει πρῶτα μὲ συντομία τὴν ἱστορία καὶ τὸ οἰκτρὸ τέλος τοῦ Ἰούδα. «Ὁ Ἰούδας, λέγει, ἦταν ἕνας ἀπὸ μᾶς κι εἶχε ἀξιωθεῖ κι αὐτὸς νὰ λάβει τὸ ἴδιο μὲ τὸ δικό μας ἀξίωμα. Ὁ ἄνθρωπος λοιπὸν αὐτός, μὲ τὰ χρήματα ποὺ πῆρε ὡς ἀμοιβὴ γιὰ τὸ ἔγκλημά του, ἀγόρασε ἕνα χωράφι, ἔπεσε ὅμως μπρούμυτα στὴν γῆ, σκίστηκε ἡ κοιλιά του καὶ χύθηκαν τὰ σπλάχνα του. Αὐτὸ μαθεύτηκε σὲ ὅλους ποὺ κατοικοῦν στὴν Ἱερουσαλήμ καὶ, γι’ αὐτὸ, ἐκεῖνο τὸ χωράφι ὀνομάσθηκε στὴν δική μας γλῶσσα ἀκελδαμά, ποὺ θὰ πεῖ χωράφι αἵματος». Ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος γιὰ τὸν Ἰούδα λέγει, ὅτι «ἀπελθὼν ἀπήγξατο», δηλαδὴ πῆγε καὶ κρεμάσθηκε. Κι ἡ παράδοση συμπληρώνει, ὅτι ἔσπασε τὸ κλαδὶ, κι ὅπως ἔπεσε ὁ κρεμασμένος, σχίστηκε ἡ κοιλιά του.
Ἔρχεται τώρα ὁ Ἀπόστολος στὴν προφητεία γιὰ τὸν Ἰούδα, ποὺ εἶναι λόγια ἀπὸ τοὺς Ψαλμοὺς 68 καὶ 108. «Τὸ σπίτι του νὰ ρημάξει κι ἄνθρωπος νὰ μὴν κατοικήσει σ’ αὐτὸ καὶ τὴν ἀποστολή του νὰ τὴν πάρει ἄλλος». Τὸ τελευταῖο τώρα ἐνδιαφέρει τὸν Ἀπόστολο, γι’ αὐτὸ καὶ συμπεραίνει· «Πρέπει λοιπὸν ἀπὸ τοὺς ἄνδρες ποὺ ἦσαν μαζί μας, ὅλο τὸν καιρὸ ποὺ ὁ Κύριος Ἰησοῦς συναναστράφηκε μ’ ἐμᾶς, ἀπὸ τὴν ἡμέρα ποὺ βαπτίσθηκε ἀπὸ τὸν Ἰωάννη ὡς τὴν ἡμέρα ποὺ ἀναλήφθηκε ἀπὸ ἀνάμεσά μας, νὰ γίνει μάρτυρας μαζὶ μ’ ἐμᾶς τῆς ἀναστάσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ». Τὸ ζήτημα εἶναι ὄχι μόνο νὰ συμπληρωθεῖ ὁ ἀριθμός των Δώδεκα ἀλλὰ καὶ ὅτι ὁ ἀναπληρωτὴς τοῦ Ἰούδα θὰ γίνει στὸν κόσμο, μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους, μάρτυρας, ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἀναστήθηκε.
Στὴν συνέχεια, ὁ συγγραφέας τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων, δηλαδὴ ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, μᾶς λέγει, πῶς ἔγινε ἡ ἐκλογή τοῦ Ματθία· «Πρότειναν δύο, τὸν Ἰωσὴφ ποὺ τὸν ἔλεγαν Βαρσαββὰ, κι ὕστερα πῆρε τὸ ὄνομα Ἰοῦστος, καὶ τὸν Ματθία. Ὕστερα προσευχήθηκαν καὶ εἶπαν. Ἐσύ, Κύριε, ποὺ ξέρεις τὶς καρδιὲς ὅλων, δεῖξε μας, ποιόν ἀπ’ αὐτοὺς τοὺς δύο διάλεξες, γιὰ νὰ ἀναλάβει τὴ θέση στὸ λειτούργημα αὐτὸ καὶ τὴν ἀποστολή, ποὺ ἐγκατέλειψε ὁ Ἰούδας καὶ πῆγε ἐκεῖ ποὺ τοῦ ἄξιζε. Ὕστερα ἔρριξαν κλῆρο γι’ αὐτοὺς κι ὁ κλὴρος ἔπεσε στὸ Ματθία. Ἔτσι, ὁ Ματθίας προστέθηκε στοὺς ἕνδεκα Ἀποστόλους». Θὰ πρέπει νὰ σημειώσουμε ἐδῶ, ὅτι ὁ κλῆρος στὴν περίπτωση τῆς ἐκλογῆς τοῦ Ματθία δὲν ἔχει τὴ σημασία τοῦ λαχνοῦ στὰ τυχερὰ παιχνίδια. Οἱ Ἀπόστολοι δὲν περιμένουν ἀπὸ τὴν τύχη ἀλλὰ προσεύχονται στὸ Θεό.
Στὴν ἐκλογὴ τοῦ ἀποστόλου Ματθία πρέπει νὰ προσέξουμε σ’ ἐκεῖνο ποὺ γίνεται καὶ στὴν ἐκλογὴ τῶν ἑπτὰ Διακόνων, καθὼς διαβάζομε στὸ ἕκτο κεφάλαιο πάλι τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων. Οἱ Ἀπόστολοι προτείνουν καὶ οἱ πιστοὶ ἐκλέγουν. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὅταν στὸ Εὐαγγέλιο διδάσκει τὴν παραβολὴ τοῦ καλοῦ ποιμένα, λέγει, ὅτι ὁ ποιμένας «ἔμπροσθεν πορεύεται καὶ τὰ πρόβατα αὐτῷ ἀκολουθεῖ». Πρόκειται ἐδῶ γιὰ ἕνα περιλάλητο ζήτημα, ποὺ στὸν καιρό μας πολὺ συζητεῖται· πρόκειται γιὰ τὴν θέση τῶν λαϊκῶν στὴν διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας. Δὲν εἶναι χωρὶς σημασία τὸ «προσευξάμενοι», ποὺ λέγει τὸ ἱερὸ κείμενο. Ὅσοι λοιπὸν πιστεύουν καὶ προσεύχονται μαζὶ μὲ τὴν Ἐκκλησία, αὐτοὶ ἔχουν θέση στὴν διοίκηση τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων. Ἀμήν.
