Α΄
Τί φῶς καὶ χρῶμα κι ἐμορφιὰ νὰ σκόρπιζε τ’ ἀστέρι
ὁποὺ στὴν κούνια τοῦ Χριστοῦ τοὺς Μάγους ἔχει φέρει!
Ποιός ἄγγελος τὸ διάλεξε γιὰ τέτοιο ταχυδρόμο!
Τ’ ἄλλα τ’ ἀστέρια θά ’βλεπαν τὸ φωτεινό του δρόμο,
κι ἀπὸ τὴ ζήλια θά ’τρεμαν… Ἀστέρι, σὲ ποιά χώρα
τοῦ ἀπεράντου σ’ οὐρανοῦ νὰ λαμπυρίζεις τώρα;
Ἡ παντοδύναμη Φθορὰ μὴν ἔσβησε τὸ φῶς σου;
Ἢ μήπως εἴσ’ ἀθάνατο κι ἐσὺ σὰν τὸ Χριστό σου;
Δὲν κατεβαὶν’ ἡ λάμψη σου κι ἐδῶ στὰ χώματά μας;
Γιὰ ὅλα τ’ ἂστρ’ ἀλίμονο! δὲν εἶναι ἡ ματιά μας…
Και μόνον ὅταν τὰ λαμπρὰ Χριστούγεννά μας θὰ μποῦν,
θαρρῶ πὼς οἱ ἀκτῖνες σου μὲς στὴν ψυχή μου λάμπουν.
Τί φῶς καὶ χρῶμα κι ἐμορφιὰ νὰ σκόρπιζε τ’ ἀστέρι,
ὁποὺ στὴν κούνια τοῦ Θεοῦ τοὺς Μάγους ἔχει φέρει!
Β΄
Ἄχ, ἄχ, Χριστουγεννιάτικο τῆς φαμελιὰς τραπέζι
ποὺ ταίρι ταὶρ’ ἡ ὄρεξη μὲ τὴν ἀγάπη παίζει!
Τὰ ποτηράκια ἠχοῦν γλυκά, λαμποκοποῦν τα πιάτα,
γύρω φαιδρὰ γεράματα καὶ προκομμένα νιᾶτα!
Κοῦρκος στὴ μέση ὀλόζεστος μοσχοβολᾶ, ροδίζει,
καὶ τρέχει ὁλοῦθε τὸ κρασὶ καὶ κελαδεῖ κι ἀφρίζει.
Καὶ νὰ θωρεῖς ἀγνάντια σου δυὸ ἀδελφές, κοπέλες
μὲ κουβεντοῦλες ἄσωστες γλυκιὲς γλυκιές, δυὸ τρέλες,
ἢ νὰ σοῦ λέει ἀγνάντια σου γιὰ τὸ ξανθὸ παιδί σου
δυὸ χρόνων γυναικούλα σου, ὁ ἔρως τῆς ζωῆς σου.
Και νὰ σ’ ἀρχίζει ἀκούραστη ὁ πάππος φλυαρία,
τῶν Χριστουγέννων μιὰ γνωστὴ πανάρχαια ἱστορία…
Ἄχ, ἄχ, Χριστουγεννιάτικο τῆς φαμελιὰς τραπέζι
ποὺ ταίρι ταὶρ’ ἡ ὄρεξη μὲ τὴν ἀγάπη παίζει!
Γ΄
Νά ’μουν του στάβλου ἕν’ ἄχυρο, ἕνα φτωχὸ κομμάτι,
τὴν ὥρα π’ ἄνοιξ’ ὁ Χριστὸς στὸν ἥλιο τοῦ τὸ μάτι!
Νὰ ἰδῶ τὴν πρώτη του ματιὰ καὶ τὸ χαμόγελό του,
τὸ στέμμα τῶν ἀκτίνων του γύρω στὸ μέτωπό του,
νὰ λάμψω ἀπὸ τὴ λάμψη του κι ἐγὼ σὰ διαμαντάκι,
κι ἀπὸ τὴ θεία του πνοὴ νὰ γίνω λουλουδάκι,
νὰ μοσχοβοληθὼ κι ἐγὼ ἀπὸ τὴν εὐωδία
ποὺ ἄναψε στὰ πόδια του τῶν Μάγων ἡ λατρεία,
νὰ ἰδῶ τὴν Ἀειπάρθενο, νὰ ἰδῶ τὸ πρόσωπό της
πῶς ἐκοκκίνισε, καθὼς πρωτόειδε τὸ μικρό της,
ὅταν λευκό, πανεύοσμο τὸ προσωπάκι ἐκεῖνο,
τῆς θύμισ’ ἔτσι ἄθελα τοῦ Γαβριὴλ τὸν κρίνο…
Νά ’μουν τοῦ στάβλου ἕν’ ἄχυρο, ἕνα φτωχὸ κομμάτι,
τὴν ὥρα π’ ἄνοιξ’ ὁ Χριστὸς στὸν ἥλιο του τὸ μάτι!
