Χριστιανισμός-ἑλληνισμός: σχέση μέ παρελθόν, σχέση γιά τό μέλλον!
ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ, μέ
ἀφορμή τή διαφωνία μεταξύ του Μουσείου τῆς Ἀκρόπολης καί τοῦ σκηνοθέτη Κώστα Γαβρᾶ γιά τό περιεχόμενο μίας ἐνημερωτικῆς ταινίας πού ὁ δεύτερος προμήθευσε στό πρῶτο, γινόμαστε μάρτυρες μίας ἄδικης καί μισαλλόδοξης ἐπίθεσης κατά τῆςἐκκλησίας, γιά τήν ὁποία νιώθουμε τήν ἀνάγκη νά τοποθετηθοῦμε.Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ εἶχε κάθε δικαίωμα νά κρίνει τό ἐνημερωτικό ὑλικό του κ. Γαβρά, ὅπως ὁποιοσδήποτε ἄλλος πολίτης ἤ παράγων τῆς κοινωνικῆς ζωῆς. Ὅ,τι διαμείφθηκε στή συνέχεια μεταξύ του Μουσείου καί τοῦ σκηνοθέτη ἀφορᾶ τούς ἴδιους καί φυσικά ἡ ἐκκλησία δέ φέρει τήν παραμικρή εὐθύνη.
![\"\"](\"/agia_zwni/images/stories/auagorakaiekklisia.jpg\")
ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ὅμως, ἐξαπολύθηκε ἀπό τά ΜΜΕ μία πρωτοφανής ἐπίθεση κατά τῆς ἴδιας της παρουσίας τοῦ χριστιανισμοῦ στόν ἑλλαδικό χῶρο. Μέ ἔκπληξη καί ὀδύνη εἴδαμε νά ἐμφανίζεται σχεδόν ὡς αὐτονόητο πώς ὁ χριστιανισμός ἐπιβλήθηκε στόν ἑλληνισμό διά τῆς βίας καί τοῦ φανατισμοῦ –ἐκριζώνοντας δῆθεν μέ αἱματηρό καί καταστροφικό τρόπο τήν «πατροπαράδοτη» «ἑλληνική θρησκεία», δηλαδή τήν εἰδωλολατρία!
ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ ἔχει κάποια σχέση μέ τήν ἱστορία γνωρίζει ἀντιθέτως πώς ὁ ἑλληνισμός ἀσπάστηκε τό χριστιανισμό ἀπό τήν ἀρχή, αὐθόρμητα καί μαζικά, ὅπως κανείς ἄλλος τούς τρεῖς πρώτους μ.Χ. αἰῶνες. Ὁ χριστιανισμός μάλιστα λειτούργησε ὡς κιβωτός γιά τόν πυρήνα τῆς ἑλληνικῆς σκέψης καί τοῦ πολιτισμοῦ, ὅπως ἀποδεικνύει ἡ πατερική παράδοση καί ἡ ἑλληνική ἔκφραση τῆς χριστιανικῆς γραμματείας, ἀκόμα καί τοῦ συνόλου σχεδόν τῆς Καινῆς Διαθήκης. Εἶναι δέ γνωστό πώς ἑλληνικά καλλιτεχνήματα ἀπό ὁλόκληρο τόν ἑλλαδικό χῶρο, ἀκόμα καί «ἐθνικά» ἀγάλματα, μεταφέρθηκαν ἀργότερα, τόν 4ο αἵ. μ.Χ., στήν Κωνσταντινούπολη, γιά νά στολίζουν τούς δημόσιους χώρους τῆς Βασιλεύουσας «Νέας Ρώμης» καί νά ὑπογραμμίζουν ἔτσι τόν «ἀνατολικό» (ἑλληνικό) της χαρακτήρα.
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΠΑΣΧΟΛΕΙ εἶναι ἡ ὀξύτητα, ἡ ἐμπάθεια καί ἡ ἔνταση τῶν ἐπιθέσεων κατά τοῦ χριστιανισμοῦ πού ἐξαπολύθηκαν, μέ ἀφορμή τήν ἀντιπαράθεση Μουσείου Ἀκρόπολης-Κώστα Γαβρᾶ, ἀπό πλῆθος δημοσιολόγων, ἐπιστημόνων, πολιτικῶν παραγόντων ὅλων τῶν μεγάλων κομμάτων, ΜΜΕ κ.λπ. ποῦ κατά τή γνώμη μᾶς ἀναδεικνύουν, ἄλλα, πολύ σοβαρότερα, ζητήματα. ΕΙΝΑΙ ΦΑΝΕΡΟ πώς τίς τελευταῖες δεκαετίες ἔχει πραγματοποιηθεῖ καί στή χώρα μᾶς μία «στροφή» ὑπέρ τῆς ἐκκοσμίκευσης τοῦ χαρακτήρα τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους καί τῆς ἐνίσχυσης τοῦ οὐδετερόθρησκου χαρακτήρα του. Αὐτό ὅμως δέν εἶναι δυνατό νά ἀξιοποιεῖται ἀπό τίς δυνάμεις τῆς ἐκκοσμίκευσης προκειμένου νά ἐκτοπιστεῖ ὁ χριστιανισμός ἀπό τήν πατρίδα μας, οὔτε γιά νά ἐξαφανιστεῖ ἡ σχέση ἑλληνισμοῦ καί χριστιανισμοῦ: τή σχέση αὐτή ἐξάλλου μαρτυροῦν ἡ ἱστορία, τά τοπωνύμια, τά ἴδια τά ὀνόματα τῶν ἀνθρώπων, ἡ γλώσσα μας, ἡ λογοτεχνία καί τό σύνολο τῆς ἑλληνικῆς καλλιτεχνικῆς ἔκφρασης, τά ἤθη καί τά ἔθιμά μας, ἡ θεσμική λειτουργία τοῦ κράτους .
ΤΗ ΣΧΕΣΗ ΑΥΤΗ ἀναδεικνύει ἡ ἴδια ἡ καθημερινότητα τῶν Ἑλλήνων, πού ἐξακολουθοῦμε στή μεγάλη μας πλειοψηφία νά ἀποτελοῦμε πλήρωμα τῆς ἐκκλησίας καί νά θέτουμε ὑπό τή σκέπη τῆς πλῆθος ἐκδηλώσεων τῆς προσωπικῆς μας ζωῆς, τίς χαρές μας καί τίς λύπες μας, ἀκόμα καί ἄν δέν διατηροῦμε ζωντανή πνευματική σχέση μαζί της, πράγμα πού ἰσχύει μολοταύτα γιά ἑκατοντάδες χιλιάδες ἀνάμεσά μας.
ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ, θά πρέπει νά κατανοηθεῖ ἀπό ὅλους πώς πλέον οἱ ἐπιθέσεις κατά τῆς ἐκκλησίας καί τοῦ χριστιανισμοῦ στή χώρα μᾶς λαμβάνουν τή μορφή τῆς ἐπιχείρησης ὑπέρ μίας ἰδιότυπης κοινωνικῆς περιθωριοποίησης τῶν χριστιανῶν. Αὐτή ἡ περιθωριοποίηση ὅμως τραυματίζει τόν κοινωνικό ἱστό, προκαλεῖ διχαστικά φαινόμενα καί δέν διευκολύνει τήν προσπάθεια νά βρεθεῖ μία νέα ἰσορροπία μεταξύ ἔθνους καί χριστιανισμοῦ στήν Ἑλλάδα, σύμφωνα μέ τίς πραγματικότητες τοῦ 21ου αἰώνα.
ΘΑ ΗΤΑΝ ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ νά ἐπιχειρηθεῖ ἡ ἐμπέδωση στήν Ἑλλάδα τῆς ἰδέας πώς ὁ χριστιανισμός καί ἡ ὀρθοδοξία εἶναι «ξενόφερτα» καί πρέπει νά ἐξοβελιστοῦν ἀπό κάθε ἐθνική πολιτική καί πολιτειακή ἔκφραση. Κάτι τέτοιο δέ ἀπειλεῖ ἁπλά νά προκαλέσει ἐθνικό διχασμό. Ἐπιπλέον στερεῖ τήν κοινωνία μας ἀπό τά ζωογόνα στοιχεῖα πού φέρει ὁ χριστιανισμός καί ἡ ὀρθοδοξία στήν πνευματική ζωή, τήν κοινωνική συνοχή, τήν ἐθνική μας ταυτότητα. Ὁ χριστιανισμός εἶναι φορέας πνεύματος συνδιαλλαγῆς, φιλανθρωπίας, κοινωνικῆς ἀλληλεγγύης, ἀτομικῆς εὐθύνης, εἰρήνης, παιδείας, ἱστορικῆς αὐτογνωσίας, φιλοξενίας,
οἰκουμενικότητας, πού ὁ ἑλληνισμός σήμερα τά χρειάζεται περισσότερο ἀπό ποτέ. «Σκληρόν σοί πρός κέντρα λακτίζειν» Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ χρειάζεται πράγματι ἀναθεώρηση τῶν σχέσεων κράτους-ἐκκλησίας, οὕτως ὥστε αὐτές νά ἀντιστοιχοῦν στίς πραγματικότητες τοῦ 21ου αἰώνα. Αὐτή ὅμως ἡ νέα σύνθεση πρέπει νά εἶναι ἐποικοδομητική γιά τήν κοινωνική, πνευματική καί πολιτική μᾶς ζωή. Στήν προσπάθεια νά βρεθοῦν οἱ νέες ἰσορροπίες, ὅλοι οἱ Ἕλληνες πρέπει νά εἴμαστε μαζί. Χωρίς μηδενισμούς, μισαλλοδοξία, διχαστική διάθεση, ἱστορική ἄγνοια καί προσπάθεια γιά δημιουργία νέων «μιασμάτων»…
O Ἀλέξανδρος Ἀρβανιτάκης εἶναι πολιτικός ἐπιστήμονας.
Ὁ Νίκος Γεωργιόπουλος εἶναι ὑποψήφιος δρ. χρηματοοικονομικής στό πανεπιστήμιο τῆς Βιέννης.
Ἡ Χρυσή Μανωλοπούλου εἶναι καθηγήτρια φιλόλογος.
H Σοφία Μαξούρη εἶναι οἰκονομολόγος, ἀπόφοιτός του πανεπιστημίου Κέμπριτζ.
O Θόδωρος Παντούλας εἶναι ἐκδότης τοῦ περιοδικοῦ «Manifesto».
Ὁ Νίκος I. Ράπτης εἶναι δρ. παιδαγωγικῆς, διαχειριστής τῆς ἰστοσελίδας ppol.gr.
Ὁ Γιάννης Τσέντος εἶναι δρ. φιλοσοφίας.
O Δημήτρης Φάρος εἶναι διεθνολόγος.
