Πάλι μεθυσμένος εἶσαι, δυόμιση ὥρα τῆς νυχτός.

Κι ἂν τὰ γόνατά σου τρέμαν, ἐκρατιόσουνα στητὸς

μπρὸς στὸ κάθε τραπεζάκι. “Γειά σου, Κωνσταντὴ βαρβάτε”!

-Καλησπερούδια ἀφεντικά, πῶς τὰ καλοπερνᾶτε;

Ἕνας σοῦ ‘δινε ποτήρι κι ἄλλος σοῦ ‘δινεν ἐλιά.

Ἔτσι πέρασες γραμμὴ τῆς γειτονιᾶς τὰ καπελιά.

Κι ἂν σὲ πείραζε κανένας, – ἄχ, ἐκεῖνος ὁ Τριβέλας! –

ἔκανες, πὼς δὲν ἔνιωθες καὶ πάντα ἐγλυκογέλας.

Χτὲς καὶ σήμερα ἴδια κι ὅμοια, χρόνια μπρός, χρόνια μετά…

H ὕπαρξή σου σὲ σκοτάδια ὅλο πηχτότερα βουτᾶ.

Τάχα ἡ θέλησή σου λίγη, τάχα ὁ πόνος σου μεγάλος;

Ἄχ, ποῦ ‘σαι, νιότη, ποὺ ‘δειχνες, πὼς θὰ γινόμουν ἄλλος!