Ω Ἀγάπη παμπόητε, μακάριος αὐτὸς ποὺ σὲ δέχτηκε, γιατί δὲν μπορεῖ πιὰ νὰ ποθήσει καμία ὀμορφιὰ γήινη.
Μακάριος αὐτὸς ποὺ τυλίχτηκε στὰ δίχτυα σου ἀπὸ ἔρωτα θεῖο, γιατί αὐτὸς θὰ ἀρνηθεῖ ὅλο τὸν κόσμο καὶ ἐνῶ θὰ πλησιάζει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους καθόλου δὲν θὰ μολύνεται.
Μακάριος αὐτὸς ποὺ τρυφερὰ φιλάει τὰ κάλλη σου καὶ τὰ ἀπολαμβάνει μὲ πόθο ἀτέλειωτο, γιατί θὰ ἁγιασθεῖ ψυχικὰ ἀπὸ τὸ ἀμόλυντο νερὸ καὶ αἷμα ποὺ στάζει ἀπὸ Σένα.
Μακάριος αὐτὸς ποὺ μὲ λαχτάρα σὲ καταφιλᾶ, γιατί θὰ ἀλλοιωθεῖ τὴν καλὴ ἀλλοίωση πνευματικὰ καὶ θὰ εὐφρανθεῖ ψυχικά, γιατί ἐσὺ εἶσαι ἡ Χαρὰ ἡ ἀνέκφραστη.
Μακάριος αὐτὸς ποὺ σὲ ἀπέκτησε, γιατί τοὺς θησαυροὺς τοῦ κόσμου καθόλου δὲν θὰ λογαριάσει, γιατί ἀλήθεια ἐσὺ εἶσαι ὁ Πλοῦτος ὁ ἄφθονος.
Μακάριος καὶ τρισμακάριος κι αὐτὸς ποὺ Ἐσὺ συντροφεύεις· γιατί φαινομενικὰ θὰ ζεῖ μέσα στὴν καταφρόνια, μὰ ἀπ’ ὅλους τοὺς ἐνδόξους τῆς γῆς θὰ εἶναι ἐνδοξότερος καὶ ἀπὸ ὅλους τοὺς τιμίους τιμιότερος καὶ σεμνότερος.
Ἀξιέπαινος αὐτὸς ποὺ σὲ καταδιώκει, ἀκόμη περισσότερο αὐτὸς ποὺ σὲ βρῆκε.
Μακάριος αὐτὸς ποὺ ἀγαπήθηκε ἀπὸ σένα, ποὺ τὸν δέχθηκες στοὺς κόλπους σου, ποὺ διδάχθηκε ἀπὸ σένα, ποὺ κατοίκησε σὲ σένα, ποὺ τράφηκε ἀπὸ σένα γιὰ τροφὴ τὸν Χριστὸ τὸν Ἀθάνατο, τὸν Χριστὸ τὸν Θεό μας.
Ω Ἀγάπη θεῖα, ποῦ περικλείεις τὸν Χριστό; Ποῦ τὸν κρύβεις;
Γιατί παίρνεις τὸν Σωτῆρα τοῦ κόσμου καὶ ἀπομακρύνεσαι ἀπὸ ἐμᾶς; Ἄνοιξε καὶ γιὰ μᾶς τοὺς ἀνάξιους μιὰ πορτούλα, γιὰ νὰ δοῦμε κι ἐμεῖς τὸν Χριστὸ ποὺ ὑπέφερε γιὰ χάρη μας καὶ νὰ πιστέψουμε στὸ ἔλεός Του ὅτι δὲν θὰ πεθάνουμε πιά, ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ Τὸν εἴδαμε.
Ἄνοιξε γιὰ χάρη μας Ἀγάπη, ἐσὺ ποὺ ἔγινες ἡ θύρα ποὺ ἔκανε Ἐκεῖνον νὰ φανερωθεῖ μὲ σάρκα, ἐσὺ ποὺ ἀνάγκασες τὰ ἄφθονα καὶ ἀβίαστα σπλάχνα τοῦ Δεσπότη μας νὰ βαστάξουν τὶς ἁμαρτίες καὶ τὶς ἀρρώστειες ὅλων ἀνεξαιρέτως καὶ μὴ μᾶς ἀπορρίψεις λέγοντας: “Δὲν σᾶς γνωρίζω”. Ἔλα μαζί μας, γιὰ νὰ μᾶς γνωρίσεις. Γιατί σοῦ εἴμαστε ἀκόμη ἄγνωστοι.
Ἂς συγχωρηθοῦμε ἀπὸ σένα, Ἁγία Ἀγάπη.
Μέσα ἀπὸ ἐσένα ἂς ὁδηγηθοῦμε στὴν ἀπόλαυση τῶν ἀγαθῶν τοῦ Δεσπότη μας. Στὴ γλύκα αὐτῶν τῶν ἀγαθῶν φτάνει κανεὶς μόνο μέσα ἀπὸ σένα. Γιατί αὐτὸς ποὺ δὲν σ’ ἀγαπᾶ ὅπως πρέπει καὶ δὲν ἀγαπιέται ὅπως χρειάζεται ἀπὸ σένα, μπορεῖ μὲν νὰ τρέχει, ὅμως δὲν σὲ ἔχει φτάσει. Καὶ κάθε ἕνας ποὺ τρέχει πρὶν τελειώσει τὸν δρόμο του εἶναι ἀμφίβολος. Αὐτὸς ὅμως ποὺ σὲ κατέλαβε ἢ ποὺ καταλήφθηκε ἀπὸ Σένα εἶναι βέβαιος σὲ ὅλα, ἐπειδὴ Ἐσὺ εἶσαι ἡ ἐκπλήρωση τοῦ Νόμου· Ἐσὺ ποὺ μὲ ἔχεις περικυκλώσει, ποὺ μὲ καταφλέγεις καὶ μὲ πόνους καρδιᾶς μοῦ ἀνάβεις ἀμέτρητο πόθο γιὰ τὸν Θεό, τοὺς ἀδελφοὺς καὶ τοὺς πατέρες μου.
Ἐσὺ εἶσαι ἡ Διδάσκαλος τῶν προφητῶν, ἡ Βοηθὸς τῶν ἀποστόλων, ἡ Δύναμη τῶν μαρτύρων, ἡ Ἔμπνευση τῶν πατέρων καὶ τῶν διδασκάλων, ἡ Τελείωση ὅλων τῶν Ἁγίων καὶ αὐτὴ ποὺ τώρα δὰ μὲ ὠθεῖ στὴν παροῦσα διακονία.
Οἱ μακαρισμοὶ τῆς Ἀγάπης – Συμεὼν Νέος Θεολόγος, Λόγος α’ (21)
