Ἀπ’ ἄκρη σ’ ἄκρη διαλαλεῖ
ὁ Γέρο-κοῦκκος πάλι,
κ’ εἰς ἕνα γάμο προσκαλεῖ
κάθε πουλὶ πού ψάλλει.

Κ’ οἱ καλεσμένοι φτερωτοὶ
στὴν ἐξοχὴ τραβοῦνε,
γιὰ νὰ χαροῦνε τὴν γιορτή,
τοὺς γάμους νὰ χαροῦνε.

Φοροῦν τὰ δένδρα γιορτερὰ
μοσχάτα τὰ λουλούδια,
καὶ τὰ φυτὰ τὰ δροσερὰ
διαμάντινα πρεπούδια.

Κι’ ἀνοίγ’ ἡ Φύση τὸν ναὸ,
τὰ εὐρύχωρά της δάση,
κ’ ἐκκλησιάζει τὸν λαό,
πού ‘βγῆκε νὰ γιορτάσῃ.

Ὁ Ἥλιος ’μβαίν’ ἐλαφρυὰ
κι’ ἀνάφτει τὰ λαμπάδια :
Δροσιαῖς ἀστράφτουν στὰ κλαριά,
σὰν φλόγαις στὰ σμαράδια.

Λιβάν’ ἡ Τριανταφυλλιὰ
στὸ θυμιατῆρι βάλλει·
τ’ ἀηδόνι μ’ εὔθυμη λαλιὰ
τὸ “Ἠσαΐα” ψάλλει.

Θεὸς τὰ στέφανα ‘βλογεῖ
μὲ τ’ ἅγιό του χέρι.
’Πανδρεύεται ἡ χήρα Γῆ,
παίρνει τὸ Καλοκαῖρι!