Ὁ Νικόλας ὁ Μπούκης

.....Ἐπῆγε κάτω ἀπὸ τό εἰκονοστάσι καὶ µὲ δάκρυα εἶπε στὰ θεὸ: Θεέ µου, δὲν βαστάω ἄλλο. Ἤ φώτισέ την ἤ σταµάτα µ’ ἕνα τρόπο ποὺ ἐσύ ξέρεις ἐτοῦτο τὸ βάσανό µου. Ἡ γυναῖκα του, ποὺ ὁ Νικόλας νόµιζε πὼς ἔλειπε ἀπὸ τὸ σπῆτι, ἦρθε ἀπὸ πίσω του. Ἄκουσε τὰ λόγια του. Τὴν πήρανε τὰ κλάµµατα. Κατάλαβε ξαφνικὰ τὴν ἄβυσσο τῶν κριµάτων της. Συνῆρθε ὁλότελα. Κεραυνωµένη ἀπό τή θεία φώτιση, σωριάστηκε στὰ πόδια του καὶ τοῦ φώναξε: Συχώρεσέ µε, Νικόλα. Συχώρεσέ µε. Εἶµαι µιά τιποτένια. Δὲν θέλω νὰ σὲ ξαναπικράνω......