Ὅλη ἡ ζωὴ πλέκεται ἀπὸ δύο στοιχεῖα. Τὴν ἀνθρώπινη ἁμαρτία καὶ τὴν παρέμβαση τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.

Καὶ ἐνῶ σὲ στιγμὲς αὐτογνωσίας του ὁ ἄνθρωπος ἀποδέχεται ὅτι τὸ κύριο πρόβλημά του εἶναι ἡ ἁμαρτία, φαίνεται ἐντελῶς ἀπρόθυμος νὰ μελετήσει καὶ νὰ ἀσκηθεῖ στὸ πῶς θὰ παλεύει τὸν ἀντίπαλό του διάβολο, ἕναν ἀντίπαλο ποὺ μπαίνει τόσο εὔκολα στὴν ἀνθρώπινη ζωή καὶ τὴν καθορίζει.

Ὁ τρόπος του εἶναι γνωστός. Οἱ πατέρες τῆς ἐκκλησίας ἔχουν ἀναλώσει τὴν ζωή τους στὴν πάλη μὲ τὸν διάβολο καὶ γι’ αὐτὸ εἶναι οἱ δάσκαλοί μας. Καὶ μᾶς διδάσκουν τὸ πῶς εἰσχωρεῖ τὸ κακὸ μέσα στὶς σκέψεις μας καὶ στὰ συναισθήματά μας, ἐλέγχοντας ἀπόλυτα συμπεριφορές, κινήσεις, ὁμιλίες, πράξεις.

Ὁ ἄνθρωπος, πολλὲς φορὲς, μετὰ τὴν παρέμβαση τοῦ διαβόλου, ποὺ κοιμίζει τὴν συνείδηση καὶ ὁδηγεῖ τὰ πράγματα ἐκεῖ ποὺ θέλει, φαίνεται νὰ ξυπνᾶ σὰν ἀπὸ ὕπνο καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἀναγνωρίσει τὸν ἑαυτό του στὶς πράξεις ἤ στὰ λόγια ποὺ προηγήθηκαν. Σὰν νὰ ἦταν τότε ἕνας ἄλλος.

Μὲ ὅλη αὐτὴ τὴν ἀκαταστασία νὰ βασιλεύει στὸ ἀνθρώπινο πρόσωπο, πῶς νὰ βρεῖς ἐκεῖ τὴν χαρὰ, τὴν ἰσορροπία, τὴν ἑνότητα. Ἀντίθετα αὐτὸ ποὺ συναντᾶς εἶναι ἡ δυσθυμία, ἡ ἔνταση, ἡ μοναξιὰ, ἡ λύπη.

Ὅμως ἕνας ὁλόκληρος παράδεισος κρύβεται μέσα στὴν Ἐκκλησία μας. Παράδεισος χαρᾶς, κεφιοῦ, ἐλευθερίας, ἀνιδιοτέλειας, σχέσης μὲ τὰ πάντα. Ὅταν συναντᾶς ἄνθρωπο ποὺ τὸν χαρακτηρίζουν τὰ πιὸ πάνω, ξέρεις ὅτι ἐργάζεται συνειδητὰ ἤ ἀνεπίγνωστα μιὰ μυστικὴ ἐσωτερικὴ ἐργασία πάλης κατὰ τῶν δαιμονικῶν δυνάμεων. Ποῦ τὴν ἔμαθε; Ποιὸς τὸν δίδαξε; Πῶς μπῆκε σ’ αὐτὴ τὴν διαδικασία; Πρέπει νὰ πλησιάσεις τὴν κάθε περίπτωση ξεχωριστά. Θὰ δεῖς σὲ κάθε μιὰ τὸ πῶς ἔμαθαν οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ νὰ παλεύουν τὸ κακὸ στὴν ζωή τους.

Ἄς δοῦμε καὶ τὰ γεγονότα τῆς καθημερινότητάς μας. Ἡ κρίση ποὺ κυριαρχεῖ, ἡ κενότητα ποὺ βασιλεύει σὲ πολλὲς ψυχές, ἡ κατάθλιψη ποὺ γενικεύεται μέρα μὲ τὴν μέρα, ὁ ἐγωκεντρισμός, τὰ ἐρείπια τῶν διαλυμένων γάμων ποὺ πληθαίνουν, τὰ νέα παιδιὰ ποὺ παραδέρνουν μέσα στὴν κουφότητα καὶ τὴν ἐπιπολαιότητα.

Μπορεῖ κανεὶς νὰ βλέπει ὅλα αὐτὰ καὶ νὰ μὴν τὰ συσχετίζει μὲ ὅσα εἴπαμε πιὸ πάνω; Δὲν θὰ δεῖ πίσω ἀπ’ ὅλα αὐτὰ τὴν ἄγνοια καὶ τὴν ἀδιαφορία στὴν παρουσία τοῦ κακοῦ, δηλαδὴ τῶν δαιμονικῶν δυνάμεων, καὶ τὴν ἀπουσία κάθε μορφῆς πάλης ἐναντίον τους; Μεγαλώνει ἕνας νέος ἄνθρωπος καὶ δὲν τοῦ λέμε οἱ μεγαλύτεροι ποιὸς εἶναι ὁ ἀντίπαλος. Ποῦ βρίσκεται. Πῶς κινεῖται.

Ἡ τραγωδία εἶναι νὰ βλέπεις νὰ πέφτουν νέες, τρυφερὲς ψυχὲς στὰ χέρια τοῦ διαβόλου καὶ νὰ γίνονται ἀθύρματα, παίγνιά του. Ναρκωτικὰ, ἀλκοολισμός, σεξισμός, μοναξιά, κατάθλιψη καὶ τόσα ἄλλα δείχνουν τὸν σύγχρονο δαιμονισμό μιᾶς ἄρρωστης κοινωνίας.

Καὶ ὅλα αὐτὰ γιατὶ ἀφήσαμε τὴν πείρα τῶν πατέρων μας, ἀπομακρυνθήκαμε ἀπὸ τὴν ζωή τους καὶ τώρα αὐτοσχεδιάζουμε. Τὸ νὰ μεγαλώνεις παιδιὰ γιὰ πολλοὺς γονεῖς δὲν εἶναι μιὰ τέχνη ποὺ ὑπακούει σὲ κανόνες αὐστηροὺς κερδισμένους μὲ αἷμα στὴν πάλη μὲ τὸ κακό, ἀλλὰ εἶναι χοδροειδὴς ἐπιπολαιότητα, γεμάτη ἔπαρση καὶ ἀλαζονεία, στοιχεῖα ἀπὸ τὰ ὁποῖα εἶναι γεμάτη ἡ ἐποχή μας.

Ἔλεγε κάποιος ὅτι μάνα δὲν γίνεσαι μὲ τὸ νὰ κάνεις ἕνα παιδί· ὅπως δὲν γίνεσαι πιανίστας μὲ τὸ νὰ ἀγοράσεις ἕνα πιάνο.

Ὅλα εἶναι θέμα τέχνης· τῆς μεγαλύτερης ἀπὸ ὅλες τὶς τέχνες· τὴν τέχνη τῆς ζωῆς. Κυρίως ἐνάντια σ’ ὅλη τὴν καταστροφικὴ δύναμη τῶν δαιμόνων ποὺ ἔρχονται νὰ ἀκυρώσουν, νὰ μηδενίσουν, νὰ χλευάσουν τὴν ζωή μας. Γι’ αὐτὴ τὴν ζωὴ ποὺ ὁ Κύριός μας μαρτύρησε γιὰ νὰ τὴν ἀναδείξει καὶ νὰ τὴν σώσει.

Μακάριοι, λοιπὸν, οἱ κάτοχοι αὐτῆς τῆς τέχνης τῆς ζωῆς. Μακάριοι ὅσοι πῆραν σοβαρὰ τὴ ζωή τους. Μακάριοι ὅσοι σεβάσθηκαν τὸ δῶρο ποὺ μᾶς δόθηκε.